Τα λιλιά του Μπάκιγχαμ και ο κ. Εδουάρδος σκέτος

του Δημήτρη Φύσσα

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές στον υπολογιστή μου, Δευτέρα βράδυ, δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό το φύλο του βασιλικού γόνου, που γεννάει η κ. Κέιτ Μίντλετον- αλλά εσείς που με διαβάζετε (αν υποθέσουμε ότι όντως κάποιοι με διαβάζετε...) Τρίτη πρωί, κατά πάσα πιθανότητα θα το ξέρετε.

Κι είχα μια σκασίλα, ξέρετε, για το αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι - και σιγά μη δεν το ξέρουνε ήδη οι ενδιαφερόμενοι. Δε φαντάζομαι το υπερηχογράφημα να έχει λιγότερη πέραση απ' ό,τι οι τάχα μου άτεγκτες «παραδόσεις» των λιλιών του Μπάκιγχαμ.

Δεν ξέρω

εσάς, αλλά εμένα πάντα μ' ενοχλούσαν τα των βασιλιάδων: κυρίες των τιμών, βασιλικές προίκες, αρχηγία του κράτους και των ενόπλων δυνάμεων, λιλιά, παράσημα, άμαξες, πλούσιοι γάμοι (και συνήθως μεταξύ τους), κουτσομπολιά, πριγκιπόπουλα, τιμητικές φρουρές με παλαιικά στρατιωτικά ρούχα και όπλα, σκάνδαλα, παλατιανοί, κι άλλα λιλιά, υπασπιστές, στέμματα, κληρονομική διαδοχή, εκπαίδευση στο παλάτι, τα ίδια τα παλάτια, μεταξωτές κορδέλες, πρωτόκολλα, ακόμα περισσότερα λιλιά, γαλαζοαίματοι, αποκριάτικες στολές που θεωρούνται κανονικές, καμαρίλες, χλιδή, ανακτοσυμβούλια και δε συμμαζεύεται. Α, ειδικά για τη βρετανική βασιλική οικογένεια, να μην ξεχάσουμε κι αυτά τα ειδικής κακογουστιάς καπέλα που φοράνε τα θηλυκά της. Όλα τα παραπάνω, γελοιότητες.

Μιλάμε για στοιχεία που κανονικά δε θα έπρεπε να διατηρούνται στον 21ο αιώνα, κι όμως διατηρούνται, κατεξοχήν μάλιστα στην Ευρώπη. Σουηδία, Νορβηγία, Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία, Βρετανία, δηλαδή χώρες με προτεστάντικη παράδοση, έναντι μιας μονάχα καθολικής (της Ισπανίας) και καμιάς, πλέον, ορθόδοξης, επιμένουν να κρατάνε αυτούς τους αστείους, γραφικούς τύπους, που συμβολίζουν, λέει, την παράδοση και το έθνος. Κι αν στη Σκανδιναβία η βασιλική παρουσία είναι τυπική, αυτό διόλου δε συμβαίνει π.χ. στην Ισπανία του αντιπαθέστατου Χουάν Κάρλος, ούτε βέβαια στη Βρετανία.

Και ειδικά στη Βρετανία, γελάω με την αγωνία των Άγγλων και των Βορειοϊρλανδών (πολύ λιγότερο των Ουαλών κι ακόμα λιγότερο των Σκοτσέζων) για το φύλο του παιδιού. Είτε αγόρι, είτε κορίτσι, καλοί μου άνθρωποι, είσαστε σίγουροι ότι θα προλάβει να βασιλέψει; Ακόμα δεν έχει πεθάνει η βασίλισσα Ελισάβετ, που έχει συμπληρώσει 60 (!) χρόνια στο θρόνο, ο γιόκας της ο Κάρολος γέρασε περιμένοντας, ο γιος του Κάρολου, ο Γουίλιαμ, έχει κι αυτός σειρά και μετά ο τωρινός γόνος. Αν λογαριάσετε ότι και η μάνα της Ελισάβετ, η κυρία βασιλομήτωρ τάδε (Άννα νομίζω, με καπέλα χειρότερα ακόμα κι από της κόρης της) είχε περάσει τα 100, το καημένο το φρέσκο παιδάκι είναι απίθανο να κάτσει στο θρόνο.

Δεν μπορώ να μη σκεφτώ με χαρά, αν όχι με χαιρεκακία, ότι οι Γάλλοι και οι Ρώσοι ξεφορτωθήκανε βίαια τους βασιλιάδες τους (αν και στη Γαλλία επανήλθε πρόσκαιρα), ότι οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί, οι Τούρκοι, οι Ιταλοί, οι Ρουμάνοι, οι Σέρβοι και κάμποσοι ακόμα τους εκθρονίσανε, κι ότι, τέλος, μερικοί μάγκες, όπως οι Φινλανδοί, οι Ελβετοί ή οι Πορτογάλοι δεν είχανε (τουλάχιστον στη νεότερη εποχή).

Και σε μας, ας το πούμε καθαρά: Η κατάργηση της βασιλείας είναι το μόνο καλό που μας έκανε η χούντα. Σ' αυτό, βέβαια, συντέλεσε ουσιωδώς και ο χαρακτήρας των περισσότερων Ελλήνων βασιλιάδων, αλλά και συνολικά της μοναρχίας στην Ελλάδα. Αν ο Όθωνας δεν κρίνεται, λόγω των ειδικών μεταπελευθερωτικών συνθηκών και της μειωμένης νοημοσύνης του, κρίνονται όμως οι Γλίξμπουργκ: Ο μοναχοφάης και δήθεν προσηλωμένος στον κοινοβουλευτισμό Γεώργιος Α' (είδε κι έπαθε ο Τρικούπης να του επιβάλλει τη δεδηλωμένη), που καθαγιάστηκε γιατί δολοφονήθηκε. Ο Κωνσταντίνος Α', που εξάτμισε την όποια πρόσκαιρη αίγλη του, επειδή προτίμησε να γίνει κομματάρχης μιας πολιτικής παράταξης. Ο Γεώργιος Β', αντιπαθέστατος, υπερόπτης και αντικοινοβουλευτικός. Ο Παύλος, άχρους, άοσμος και σύζυγος της Φρειδερίκης, με μερική ροπή στον αντικοινοβουλευτισμό. Τέλος, ο Κωνσταντίνος Β', που έγινε επίσης κομματάρχης μιας παράταξης και, ελλείψει της δικής του, όρκισε την πιο βιαστική από τις δύο χούντες- πριονίζοντας μακροπρόθεσμα το θρόνο του, δυστυχώς για τον ίδιο, αλλά ευτυχώς για μας. Αλλά και η μεταδικτατορική πολιτεία του απέδειξε πόσο δίκιο είχε ο ελληνικός λαός που τον έστειλε σε πρόωρη σύνταξη το 1974.

Γιατί ένα πρόεδρο της Δημοκρατίας, όσο βλάκας, ανίκανος ή παλιάνθρωπος τυχόν αποκαλυφθεί, μπορείς απλά να μη τον επανεκλέξεις. Ένας βασιλιάς, όμως, μπορεί να σου κάτσει στο σβέρκο για δεκαετίες - και μετά να έχει την αξίωση να βάλει και το γιο ή την κόρη του «αντ' αυτού». Είπαμε, η Ελισάβετ έκλεισε 60 χρόνια. Για να μη θυμηθώ τη Βικτωρία, που πέρασε λίγο και στον 20ο αιώνα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, καρφάκι δε μου καίγεται για το τι σχέδιο θα είναι το παιδάκι που θα κάνει η κ. Μίντλετον ή για το ότι πήγε σε μαιευτήριο και δε γέννησε στο παλάτι (μεγάλη δουλειά!), για το ότι ο πρίγκιπας Γουίλιαμ παντρεύτηκε μια κοινή θνητή (όχι ακριβώς κοινή, απ' ό,τι ξέρω είναι πάμπλουτη), για το ότι η πριγκίπισσα Νταϊάνα παραμένει δημοφιλής τόσα χρόνια μετά το δυστύχημα που κόστισε τη ζωή της, για το πόση ακριβώς είναι η περιουσία της Ελισάβετ, για το ότι ο Φίλιππος δεν αποκαλείται βασιλιάς κι είχε «δικαιώματα» στον ελληνικό θρόνο, ή για το τι προτίθεται να κάνει ο Κάρολος. Να ζήσει και να ευτυχήσει το τωρινό παιδάκι, αλλά καλός βασιλιάς είναι μόνο εκείνος που παραιτείται από το θρόνο ή τα κληρονομικά του/της «δικαιώματα» (ακούς εκεί «δικαιώματα!»).

Δηλαδή, ένας τύπος σαν τον Εδουάρδο τον Η', που αποφάσισε να γίνει Εδουάρδος σκέτος, παρατώντας το θρόνο του. Έστω κι αν δεν παραιτήθηκε «θεσμικά», αλλά προσωπικά. Ο έρωτας (και γάμος) για μια μη Βρετανίδα, κοινή θνητή και δυο φορές διαζευγμένη, αποδείχτηκε ισχυρότερος από το δέλεαρ του στέμματος. Ποιος Γουίλιαμ και ποια Κέιτ Μίντλετον και ποιο βασιλικό νεογέννητο. Respect, μάγκα μου Εδουάρδε, που έκανες ό,τι έκανες κοντά 80 χρόνια πριν, κι έγραψες κανονικά όλα τα λιλιά για μια γυναίκα. Αυτός ναι, ήτανε βασιλιάς.

Υ.Γ. Έκανε αγοράκι. Αλλά Εδουάρδο είναι μάλλον απίθανο να το βγάλουνε.

[email protected]