Τα αινίγματα της 18ης Ιουνίου

Του Βασίλη Πάικου

Δεν ξέρουμε βεβαίωςπως πάνε τα πράγματα με τις μυστικέςδημοσκοπήσεις, τις κυλιόμενες, τις μηδημοσιοποιούμενες. Και να ξέρουμε, δενμπορούμε να το πούμε. Δεν ξέρουμε ασφαλώςκαι τι ακριβώς θα βγάλει η κάλπη της17ης Ιουνίου. Να πιθανολογήσουμε μόνομπορούμε. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτουπάντως, αυτοδυναμία δεν πρόκειται ναμας προκύψει.

Και επειδή για τοενδεχόμενο τρίτης εκλογικής αναμέτρησηςδεν μπορεί καν να γίνει λόγος, καλό θαείναι ν’ αρχίσουμε να ψαχνόμαστε γιατα ζητούμενα της επόμενης μέρας.

Να

ξεκαθαρίσουμεπρώτα-πρώτα ότι κορμό του νέου κυβερνητικούσχήματος δεν μπορεί παρά ν’ αποτελέσειτο κόμμα που θα αναδειχθεί πρώτο. Καιτούτο επειδή με το prim των 50 εδρών στοχέρι, και με την αριθμητική δύναμη πουως εκ τούτου εξασφαλίζει, ηγεμονεύειστο μετεκλογικό σκηνικό και αποκλείεικάθε άλλη εκδοχή. Θα έπρεπε να συνασπιστούνόλοι οι άλλοι για ν’ ανατρέψουν τηναριθμητική υπεροχή του πρώτου. Πράγμαπρακτικά (και πολιτικά) αδύνατο.

Ας δούμε λοιπόν ταπραγματικά δεδομένα. Η Ν.Δ. είναι φανερόότι ως δεύτερη (μετά την αυτοδυναμίατης), ως πρώτη ρεαλιστικά επιλογή έχειτην συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Πολιτικάδεν χωρίζει σχεδόν τίποτα τα δύο κόμματα,τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην αντιμετώπισητων μνημονίων, των δανειστών, των«υποχρεώσεων» της Χώρας. Και καθώς οΑντώνης Σαμαράς θα είναι κυρίαρχοςτου παιχνιδιού απέναντι στον ΒαγγέληΒενιζέλο, δεν τίθεται καν σε αμφισβήτησηη πρωθυπουργία του. Είναι χαρακτηριστικόότι το ζήτημα του προσώπου του Πρωθυπουργούπου κυριάρχησε στην προεκλογική ατζέντατης 6ης Μαΐου, τώρα δεν τίθεται καν. ΗΝ.Δ. θα μπορούσε ίσως να δεχτεί και τηνΔΗΜ.ΑΡ. ως κυβερνητικό εταίρο. Θα τηςεξασφάλιζε καλύτερο και ευρύτερο«πρόσωπο» προς τα μέσα και, κυρίως, προςτα έξω. Από την άλλη μεριά όμως θαπεριόριζε πολύ τις άλλες, τις εκτόςμνημονίου επιλογές της. Δεν θα μπορούσεγια παράδειγμα επ’ ουδενί να προωθήσειτα σχέδιά της για το μεταναστευτικό, αναυτό εξαρτιόταν και από τις ψήφους τηςΔΗΜ.ΑΡ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά μονάχαγια Κυβέρνηση της Αριστεράς. Πράγμα πουπρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορεί ναλογαριάζει παρά σε συνεργασία με τοκόμμα του Φώτη Κουβέλη. Δεδομένουότι είναι απολύτως απίθανο ν’ αλλάξειτο ΚΚΕ διαθέσεις και προσανατολισμό σεμια εβδομάδα από σήμερα. Δεν είναιβεβαίως διόλου απίθανο να μην επαρκούνοι κοινοβουλευτικές ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑκαι της ΔΗΜ.ΑΡ. για τον σχηματισμόΚυβέρνησης. Στην περίπτωση αυτή δεναποκλείεται, διόλου δεν αποκλείεται,να δεχτεί «ψήφο ανοχής» από το ΠΑΣΟΚ.Με τις αναγκαίες «προσαρμογές» τωνπρογραμματικών επιδιώξεων όλων τωνπλευρών, δίχως βεβαίως να αμφισβητείταιο «πρώτος λόγος» του ισχυρότερου πόλουτης συμμαχίας.

Με τους μετεκλογικούςστόχους του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναιλίγο μπερδεμένα. Ο Βαγγέλης Βενιζέλοςξεκίνησε ζητώντας Κυβέρνηση τηςκεντροαριστεράς. Για να συνεχίσει μετη διαβεβαίωση ότι δεν θα επιτρέψειακυβερνησία. Πράγμα που προφανώς σημαίνειπως θα ήταν διατεθειμένος να συνεργαστείμε οποιονδήποτε χρειαστεί, αναλόγωςτων συσχετισμών που θα προκύψουν απότην κάλπη. Τώρα τελευταία μιλά για έναεί