Τα «πέτρινα χρόνια» της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας…

του Βασίλη Πάϊκου

Όχι πως είναι ελληνικό το φαινόμενο, κάθε άλλο. Εδώ και καιρό η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται στα χειρότερά της. Αντιμετωπίζοντας βαθειά, βαθύτατη κρίση ταυτότητας, προσανατολισμού, στρατηγικής, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στη δική μας, και κρίση ενότητας. Πολλά και ποικίλα τα αίτια, έχει επιχειρηθεί, κατά καιρούς, να εντοπιστούν και να αναλυθούν από επιφανείς διανοητές. Οι οποίοι μπορεί να διαφωνούν σε πολλά, συμπίπτουν όμως όλοι στη διαπίστωση πως η πιο βαθειά ρίζα της κρίσης θα πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι, εδώ και αρκετά χρόνια, μετατράπηκε στην πράξη

Το πολιτικό κατάντημα της -άλλοτε κραταιάς- Σοσιαλιστικής Διεθνούς, καθώς και η ευθεία αμφισβήτησή της από τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, που τους ακολούθησαν άλλωστε τόσα «αδελφά» ευρωπαϊκά κόμματα, καθρεφτίζει όσο τίποτα την κρίση. Κατά κάποιους αθεράπευτα αισιόδοξους, προοιωνίζεται το καινούργιο ξεκίνημα. Θα δούμε...

Δεν είναι και πολύ διαφορετικά τα πράγματα εδώ σ' εμάς. Μόνο που είναι χειρότερα, πολύ χειρότερα. Επιβαρυνθέντα από τις μνημονιακές χρεώσεις και τις αντίστοιχες «υποχρεώσεις». Αριθμητικά η καθ' ημάς σοσιαλδημοκρατία, συρρικνώθηκε ασφυκτικά στις τελευταίες εκλογές, ακόμη ασφυκτικότερα στη συνέχεια, κατά τα δημοσκοπικά δεδομένα που ακολούθησαν και που από τότε επιμένουν. Και τούτο ακόμη κι αν προσμετρηθεί και η ΔΗΜΑΡ στο χώρο, η οποία άλλωστε οικειοθελώς συνετάχθη μ' αυτόν.

Οι προσπάθειες του προηγούμενου διαστήματος για την ενότητα σε πρώτη φάση, και για την ανασυγκρότηση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας (και «κεντροαριστερά» την αποκαλούν οι αναφερόμενοι σ' αυτήν), δεν απέδωσαν και πολλά. Τίποτα απολύτως για ν' ακριβολογούμε. Η πρόσφατη κυβερνητική κρίση και η λύση που την ακολούθησε έκαναν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Και το μέλλον πολύ πιο δυσοίωνο. Κατά πολλούς πρόκειται για την ταφόπλακα της ελληνικής κεντροαριστεράς, για πολλά -πολλά χρόνια.

Δεδομένου ότι το ΠΑΣΟΚ, ο ένας από τους δύο υπαρκτούς πόλους του χώρου, μετατοπίζεται εξ αντικειμένου στο χώρο της κεντροδεξιάς. Έτοιμος να χρεωθεί εξ' ολοκλήρου επιλογές και στάσεις με συντηρητικό πρόσημο. Τέτοιες που θα τον αποκόψουν και από τις τελευταίες κοινωνικές αναφορές που του έχουν απομείνει.

Ο έτερος από τους υπαρκτούς πόλους, η ΔΗΜΑΡ, διαχώρισε μεν τη θέση της από τα κυβερνητικά πράγματα, τόλμησε όμως το μισό μόνο βήμα. Παραμένοντας έτσι πολιτικά μετέωρη, με σοβαρά περιορισμένη, κατά πως φαίνεται, την απήχησή της. Ενώ οι σχέσεις της με το ΠΑΣΟΚ διέρχονται (προσωρινά;) την εποχή των παγετώνων. Όσο για τις διάφορες κινήσεις προσωπικοτήτων ή και «αρχών», που αναζητούν μια θέση στον κεντροαριστερό ήλιο, δεν έχουν ως τώρα κατορθώσει ν' αποκτήσουν όχι ρίζες, αλλά ούτε επαφή με την κοινωνία.

Είναι χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό το γεγονός, ότι και οι πιο «φιλόδοξες» απ' αυτές, ούτε καν ανιχνεύονται στις δημοσκοπήσεις.

Δυσοίωνο λοιπόν, άκρως δυσοίωνο το μέλλον, και το εκλογικό φυσικά μέλλον, για την ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για χώρο πολιτικά και κοινωνικά υπαρκτό. Κατά κάποιους δε πολιτικούς επιστήμονες η κεντροαριστερά ιστορικά αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Και, σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για χώρο χρήσιμο, αν όχι απαραίτητο, για το πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου.

Για χώρο του οποίου η απουσία, ή η περαιτέρω συρρίκνωση, συνιστά έτσι κι αλλιώς πολιτική διαμαρτία για την ομαλότητα των εξελίξεων...