Σε αναζήτηση των μαγικών στιγμών

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μιλά στον ΑΘΗΝΑ 9.84 και στον Γιώργο Βουδικλάρη λίγο πριν εμφανιστεί στην Τεχνόπολη, για "την πραγματική τέχνη που αναγκάζει τον κόσμο να θυμηθεί". Κατ' αρχάς νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω που δεχτήκατε να μιλήσουμε. Γνωρίζω πως δεν συνηθίζετε να μιλάτε σε ραδιόφωνα - για τηλεόραση δεν κάνω καν το λάθος να το αναφέρω. Ξέρω πως δεν το κάνετε συχνά.Είναι και λίγο μύθος, εντάξει (γέλια). Όταν μιλάω αρκετά και συχνά, τότε πλέον φθείρεται ό,τι έχω να πω. Δεν έχω και πολλά πράγματα να πω, λέω τα ίδια, οπότε νιώθω λιγάκι σαν παπαγάλος και μετά σταματάω. Αυτό είναι.Σας βρίσκω στο Μεταξοχώρι;Ναι.Είναι μια επιλογή σας ανέκαθεν, άσχετα από τη μουσική σας δραστηριότητα, να μην έρθετε ποτέ να ζήσετε στο κλεινόν άστυ, αλλά να παραμείνετε στη Λάρισα ή στο Μεταξοχώρι. Πώς συνέβη αυτό;Σε μεγάλο βαθμό, στην αρχή τουλάχιστον σίγουρα, παίζει ρόλο η τύχη. Δηλαδή νομίζω πως η ζωή μας λίγο-πολύ είναι σαν τον κορμό του δέντρου στο ποτάμι που τον παρασέρνει η ροή, και καταλήγουμε κάπου, σκαλώνουμε κάπου. Βέβαια σίγουρα παίζει ρόλο και η αγάπη που έχω για το φυσικό περιβάλλον. Επίσης το ότι ξέρω πως σε μια μεγάλη πόλη το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το τρως σε μετακινήσεις και τέτοια, δεν είναι καθόλου δημιουργικό. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει και μια ιδεολογική άποψη, που λέει ότι ο άνθρωπος όταν είναι κοντά στο φυσικό περιβάλλον παίρνει το μέτρο του, παίρνει το μέτρο της φύσης, κι ότι οι άνθρωποι που ζουν στις μεγάλες πόλεις είναι αμετροεπείς. Ερήμην τους γίνεται αυτό, είναι το περιβάλλον τέτοιο. Όταν ζεις σε μια πολυκατοικία που είναι πολύ μεγαλύτερη απ' το μέτρο του ανθρώπου, όταν δουλεύεις σ' ένα εργοστάσιο που είναι ως χώρος εργασίας επίσης πολύ μεγαλύτερος από το μέτρο, όταν στο δρόμο οι συνάνθρωποί σου αποτελούν κατά βάση εμπόδιο, γιατί στα μποτιλιαρίσματα δεν σε αφήνουν να φτάσεις εκεί που θες, όταν κοιμάσαι σε ξυπνάνε, όταν εσύ θες να γιορτάσεις σου λεν να σταματήσεις, ε, όλα αυτά σε οδηγούν μετά να απομονώνεσαι από τους άλλους ανθρώπους. Δεν είναι, νομίζω, ένας τόπος που μπορεί να ζήσει κανείς ωραία. Η τοπολογία, πάντως, του περιβάλλοντος που βλέπετε έχει περάσει και στα τραγούδια. Από τη Βάλια Κάλντα μέχρι το Τσούγκαρι. Κι όχι μόνο η επίγεια τοπολογία, αλλά και η επουράνια, από τα Νέφη του Μαγγελάνου μέχρι την Ανδρομέδα, έτσι; Ναι, αυτό οφείλεται στο ότι πιστεύω ότι ελάχιστα πράγματα χρειάζονται, τουλάχιστον στο στίχο, για να γράψει κανείς κάτι ενδιαφέρον. Το βασικότερο από όλα είναι να είναι παρατηρητικός, όπου κι αν βρίσκεται. Επομένως σίγουρα περνάνε πράγματα που πέφτουν στην αντίληψή μου και πιθανώς όσο πιο ασήμαντα είναι αυτά, όσο λιγότερη σημασία τους δίνουν οι περισσότεροι, τόσο πιο κοντά είναι κανείς προς την ποίηση. Και το κάνω ασυναίσθητα, δηλαδή από τη μια μεριά κάνω ένα focus στα πολύ κοντινά, αλλά και από την άλλη μεριά ανοίγομαι στα μακρινά. Και κάτι ανάλογα πρέπει να συμβαίνει και με τα πρόσωπα. Από τη Φαϊρούζ μέχρι το Φορτίνο Σαμάνο, χωρίς να ξεχνάμε και τους Έλληνες, τους παλιούς ρεμπέτες της Αμερικής...Ε εντάξει,