Πρωτομαγιά της μελαγχολίας

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ

Μια χαρά τα έχουν καταφέρει όσοι, χρόνια τώρα, επιχειρούν να απαξιώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα της Χώρας. Πέτυχαν το σκοπό τους. Πράγματι έχει απαξιωθεί στη συνείδηση του λαού το συνδικαλιστικό κίνημα. Με συνέπεια να εμφανίζεται απελπιστικά ισχνό στις εκδηλώσεις του. Να μην είναι σε θέση να προβάλει την ελάχιστη αντίσταση (αντίσταση με αποτέλεσμα) στα όσα τεκταίνονται κατά των πολιτών. Με συνέπεια να αλωνίζουν εντελώς ανενόχλητοι οι κάθε λογής «ισχυροί». Προπάντων οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Και, φυσικά, το Κράτος. Που, για την περίπτωση, έχει επιλέξει το ρόλο της σιδηράς

χειρός της ισχύος του χρήματος. Με συνέπεια να βρίσκεται ο λαός ανυπεράσπιστος απέναντι στην κρίση και στα δραματικά αποτυπώματά της. Ανυπεράσπιστος ο λαός μπροστά στην επέλαση της βαρβαρότητας...
Ξεσηκώθηκαν προχθές την Πρωτομαγιά οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι πρωτεύουσες της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης της λιτότητας και της παρακμής. Πλην Αθηνών. Πως έλεγε ο ποιητής «πλην Λακεδαιμονίων»; Έτσι ακριβώς. Στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της Χώρας που πλήττεται περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη, της Χώρας της οποίας η κοινωνία ρημάζεται, δεν κουνήθηκε φύλλο. Δεν συνέβη τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Εκτός από κάτι θλιβερά αναιμικές συγκεντρώσεις, έτσι απλώς επετειακά, για την τιμή των όπλων. Όπως και αντιπροχθές, κατά την ψηφοφορία για το Μνημόνιο-4, γνωστό και ως πολυνομοσχέδιο της φωτιάς. Εκεί που επιχειρήθηκε να οργανωθεί εκδήλωση λαϊκής αντίστασης στο Σύνταγμα. Και ανταποκρίθηκαν τρεις κι ο κούκος. Βλέπετε και οι εκδηλώσεις αγανάκτησης στο Σύνταγμα, έχουν κι αυτές συκοφαντηθεί. Παράλληλα με την συστηματικά καλλιεργηθείσα εντύπωση πως ό,τι κι αν κάνουμε δεν γίνεται τίποτα. Πως η Τρόικα είναι πανίσχυρη όπως και οι ντόπιοι εντολοδόχοι της. Και οι χειμαζόμενοι πολίτες ανίσχυροι για οτιδήποτε.

Η επιχείρηση απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος υπήρξε μακροχρόνια, συστηματική και μεθοδική. Σαν να προετοιμαζόταν το έδαφος για ό,τι επρόκειτο να συμβεί. Από τις δυνάμεις του παραδοσιακού δικομματισμού πρώτα-πρώτα, κι ύστερα -και κυρίως- από τους «θεωρητικούς» απολογητές τους. Με τα περισσότερα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης στο ρόλο του πολιορκητικού αντι-συνδικαλιστικού κριού. Με αφορμή κάποιες πράγματι απεχθείς εκδηλώσεις, στρεβλωτικές της ουσίας του συνδικαλισμού. Με αφορμή και την ανοίκεια συμπεριφορά κάποιων (λίγων) συνδικαλιστικών εκπροσώπων. Ενώ έβαλε το χεράκι της και η -ελέω ΚΚΕ- διάσπασή του. Επιχειρήθηκε να ταυτιστεί κάθε συνδικαλιστική έκφραση με τις «συντεχνίες». Και τα αιτήματά τους, τα όσο αυτονοήτως δίκαια, με «συντεχνιακά συμφέροντα». Επιχειρήθηκε να υπερ-προβληθεί η «ταλαιπωρία των πολιτών» από κάθε κινητοποίηση ομάδων εργαζομένων με, συνήθως, πλήρη αγνόηση των προβαλλομένων αιτημάτων. Επιχειρήθηκε να προκληθούν εκδηλώσεις «κοινωνικού αυτοματισμού», με «ιδεολογικό» πολυτεμαχισμό της κοινωνίας, με κάθετες ρήξεις στα δίκαια, στα δικαιώματα και στα «αντισώματά» της.

Και η επιχείρηση πέτυχε. Το συνδικαλιστικό κίνημα της Χώρας, αφού κατασυκοφαντήθηκε και λοιδορήθηκε, απαξιώθηκε στα μάτια του λαού και στη συνείδηση των εργαζομένων, του φυσικού χώρου αναφοράς του. Απογυμνώθηκε από τα ερείσματά του. Και απέμεινε γυμνό κέλυφος, δίχως περιεχόμενο «ωφέλιμης ουσίας»...
... Και λοιπόν; Αυτό επιδιώκαμε; Αυτό θέλαμε; Να «μπαίνουν στην πόλη οι εχθροί», να μη συναντούν την παραμικρή αντίσταση, και να ξεθεμελιώνουν τα πάντα; Από εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι ψυχές;
Αν αυτό θέλαμε, εντάξει, τα καταφέραμε...