Ποδόσφαιρο σε τροχιά αληθινής ανάπτυξης...

του Διονύση Δελλή

Η Εθνική μας ομάδα; Αύριο κιόλας (6/12) περιμένει από την Βραζιλία τα μαντάτα της κλήρωσης για το Μουντιάλ. Ο Ολυμπιακός; Βρίσκεται ένα βήμα μακριά από την πρόκριση στις «16» κορυφαίες ομάδες του Τσάμπιονς Λιγκ. Και αν κερδίσει την Τρίτη το βράδυ την Άντερλεχτ, όντως θα είναι εκεί. Ο ΠΑΟΚ; Με σχετική άνεση βρίσκεται ήδη στους «32» του Γιουρόπα και όπως οι Ερυθρόλευκοι έχει εξασφαλίσει παρουσία στα κύπελλα Ευρώπης και τον Φλεβάρη.

Στον αφρό του ελληνικού ποδοσφαίρου λοιπόν, η κατάσταση ουδεμία σχέση έχει με εκείνη της ελληνικής κοινωνίας. Της ελληνικής οικογένειας. Το ποδόσφαιρο, δεν χάνει στροφές. Είναι τουλάχιστον στα ίδια σε σχέση με την τελευταία δεκαετία. Ποτέ δεν είχαμε μεγαλύτερες επιτυχίες τέτοιο καιρό ή τέλος πάντων τόσο μεγαλύτερες που να προκύπτει έλλειμμα στο ταμείο.

Και αν συνυπολογίσει κανείς, την ελπίδα που υπάρχει πια στην ΑΕΚ μέσω της παρουσίας ενός ισχυρού χρηματοδότη, αλλά και το σενάριο που θέλει τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να μπαίνει στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός τότε μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι τα πράγματα για την παραδοσιακά ισχυρή 4άδα της Σούπερ Λιγκ γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Και μόλις χθες προέκυψε με όνομα και επώνυμο υποψήφιος επενδυτής και για τον Άρη. Για το 5ο κομμάτι αυτού του «στενού κύκλου».

Σε αυτά τα δύο-τρία τελευταία χρόνια με το... ανακάτεμα της τράπουλας ελέω της καθίζησης ΑΕΚ και Παναθηναϊκού ξεπετάχτηκαν στο προσκήνιο εκείνοι που έχουν ως σήμα κατατεθέν το «νοικοκυριό» στα club τους. Ο Ατρόμητος, ο Αστέρας Τρίπολης, η Ξάνθη που πήρε επίσης ευρωπαϊκό εισιτήριο από την περσινή αγωνιστική περίοδο. Ομάδες που κάνουν μόνο βήματα προς τα εμπρός και που μεγαλώνουν το «κομμάτι» τους στην πίτα.

Υπάρχει επιπλέον στην Κρήτη ο Εργοτέλης και ο Πλατανιάς που έχουν τις προϋποθέσεις ακριβώς λόγω της σωστής διαχείρισης να κάνουν βήματα παραπάνω. Υπάρχει ο ΟΦΗ που σιγά-σιγά αφήνει πίσω τα τρομερά οικονομικά προβλήματα του παρελθόντος και με σφιχτή οικονομική πολιτική μπαλώνει τρύπες. Είναι και η Καλλονή και ο Παναιτωλικός, επίσης ομάδες της περιφέρειας που ήρθαν για να μείνουν στην Σούπερ Λιγκ. Είναι ο Πανιώνιος που παρότι βρίσκεται σε τεράστιους μπελάδες συνεχίζει να τροφοδοτεί διαρκώς το ποδόσφαιρο με παίκτες επιπέδου Εθνικής ομάδας (Μανιάτης, Σιόβας, Τζαβέλας, Τζιώλης, Κολοβός κλπ).

Υπάρχει λοιπόν ένας χάρτης μέλλοντος που δίνει την εντύπωση ότι όσα παράπονα και αν έχει κανείς από το football, δεν μπορεί παρά να δει στο βάθος την... προσδοκία. Προκύπτει μια αληθινή τροχιά ανάπτυξης, πέρα από οπαδικές προτιμήσεις και προσωπικές απόψεις. Δεν είχαμε ποτέ στην Ελλάδα την Premier League. Ούτε μπορούμε να συγκριθούμε με την Primera και την Serie A. Είναι τουλάχιστον ουτοπικό να σκεφτόμαστε ποδόσφαιρο και να βάζουμε τις ελληνικές ομάδες απέναντι στην Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ και τη Γιουνάιτεντ.

Δεν μπορεί να βγάλει κανείς παρατηρητής ασφαλή κριτήρια για το ποδόσφαιρο αν δεν το φέρει απέναντι σε χώρες που έχουν πάνω-κάτω τον ίδιο πληθυσμό με εμάς, αλλά και τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες. Δεν θα είναι η Σερβία στο Μουντιάλ. Δεν έχει ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, παρότι και εκεί υπάρχουν μεγέθη στον αθλητισμό όπως ο μεγάλος Ερυθρός Αστέρας και η Παρτιζάν. Δεν θα είναι η Ρουμανία στο Μουντιάλ. Και βγάζοντας από την κουβέντα την Στεάουα δεν υπάρχει τίποτε... όρθιο στο ποδόσφαιρο της. Δεν θα είναι οι Ουκρανοί που έχουν ένα πρωτάθλημα με 10πλάσιες οικονομικές δυνατότητες. Και είναι πολλά ακόμη τα παραδείγματα σε... αυτό το μέγεθος.

Τόσα που πραγματικά μπορεί να πείσουν, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο αντιστέκεται. Κόντρα στους καιρούς, είναι όρθιο. Όχι χάρη στις σπουδαίες υποδομές του, αλλά σε εκείνους τους λίγους ανθρώπους που επενδύουν χρήματα (Βαγγέλης Μαρινάκης, Ιβάν Σαββίδης κλπ). Όχι χάρη στο απίστευτο... ταλέντο, αλλά έχοντας πια μια δική του Εθνική «ταυτότητα». Δεν έρχονται πια... καράβια με ξένους. Παίζουν έλληνες. Δεν «θυσιάζονται» τα νέα παιδιά στον βωμό της εφήμερης επιτυχίας. Δεν υπάρχουν μεγάλα έσοδα, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο μπορεί κάποιος να πει ότι προκύπτει μέσα από την κρίση, ένα μικρό... πλεόνασμα. Όχι για να ψηφιστεί κάποιος προϋπολογισμός, αλλά για να μείνει ζωντανό το πλέον λαοφιλές σπορ. Γεμίζει το «φεγγάρι». Και αυτό δεν είναι... ουτοπία, αλλά η πραγματικότητα όπως αυτή καταγράφεται στην καθημερινότητα του ποδοσφαίρου.