Πάμε Μουντιάλ και τα άλλα θα τα... βρούμε

Του Διονύση Δελλή

Έχει μόλις εννέα γκολ σε οκτώ ματς. Έχει και 19 βαθμούς (6ν-1ισ-1ητ.) σε μια -ακόμη- σχεδόν τέλεια πορεία για ένα τουρνουά που εξελίσσεται εδώ και έναν χρόνο.

Έχει βρει μπελά από την Βοσνία (ισοπαλία εντός, ήττα εκτός) του Τζέκο και του Μισίμοβιτς, που ούτως ή άλλως είναι αυτή τη στιγμή το μεγάλο φαβορί για την απευθείας πρόκριση από τον έβδομο προκριματικό γκρουπ, έχοντας τους ίδιους βαθμούς με την Ελλάδα αλλά και 25 γκολ στο ενεργητικό της.

Έχει όμως ήδη εξασφαλίσει την δεύτερη θέση που οδηγεί στους αγώνες μπαράζ, και δύο στροφές πριν από την ολοκλήρωση των προκριματικών συγκατοικεί στην κορυφή του ομίλου και ελπίζει πάντα στην έκπληξη.

Και όπως φαίνεται από τα... σημάδια; Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έχει και πάλι τον τρόπο της, προκειμένου να «είναι εκεί». Παρούσα στα μεγάλα ραντεβού. Είτε απευθείας, είτε μέσω των μπαράζ η Ελλάδα χτυπά την... πόρτα της Βραζιλίας και είναι πλέον πολύ κοντά στην τρίτη της συμμετοχή, σε τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το πιθανότερο; Θα την δούμε σε ένα ακόμη Μουντιάλ, έστω και δεν... βλέπεται όπως αποδείχθηκε για πολλοστή φορά τις τελευταίες ημέρες στις 1-0 νίκες απέναντι σε Λιχτενστάιν και Λετονία.

Όχι, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις. Ούτε πρέπει να μας «θίγει». Η γλώσσα του ποδοσφαίρου ήταν πάντα διεθνής. Και η Εθνική μας δυσκολεύεται και στην προφορά της, και στην γραφή και στην... ανάγνωση. Συνέβαινε και Π.Ο (προ του μεγάλου Ότο Ρεχάγκελ), συμβαίνει και Μ.Ο στο διάστημα που ομοσπονδιακός είναι ο Φερνάντο Σάντος! Με μια χαρακτηριστική διαφορά όμως. Πριν τον Ρεχάγκελ, συνηθίσαμε τα μεγάλα ραντεβού να τα βλέπουμε από την... τηλεόραση. Από τον Γερμανό τεχνικό και έπειτα, είμαστε εκεί. Πατάμε το χορτάρι.

Από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο του 2004, συμπληρώνεται πια μια δεκαετία. Και η Ελλάδα που τότε σόκαρε με την εικόνα, την αποτελεσματικότητα και την τύχη της, δεν έχει σταματήσει να επικαλείται το «δεδικασμένο». Προκρίσεις στα Euro 2008, 2012. Παρούσα στο Μουντιάλ του 2010. Πιθανότατα και σε αυτό του 2014. Ουσιαστικά από όταν και ξεκίνησε ο... καλπασμός για τα γήπεδα της Πορτογαλίας, έως σήμερα η Ελλάδα έχει πέντε προκρίσεις στις έξι μεγάλες διοργανώσεις που δήλωσε «υποψηφιότητα» (έχασε μόνο το Μουντιάλ της Γερμανίας, αλλά ήταν παρούσα στο κύπελλο Συνομοσπονδιών που έγινε εκεί το 2005 σαν πρωταθλήτρια Ευρώπης). Και πάει για την έκτη, σε επτά διοργανώσεις.

Η Ελλάδα που την συναντούσες στα αθλητικά trivial, για το «στοιχειωμένο» γκολ του Αναστόπουλου στο Euro του ΄80 και για εκείνο του Ντιέγκο Μαραντόνα (το τελευταίο του με το εθνόσημο της Αργεντινής) στο 4-0 party των Γκαούτσος στην πλάτη μας, κατά την πρεμιέρα του Mουντιάλ του ΄94 είναι πια σταθερά στις 15 πρώτες της παγκόσμιας κατάταξης με βάση τα επίσημα στοιχεία της FIFA. Και αυτή η επιβράβευση ήρθε μέσα από την σταθερότητα. Από τις νίκες. Από τις προκρίσεις.

O ίδιος ο Φερνάντο Σάντος μετά τη λήξη της αναμέτρησης με το Λιχτενστάιν αναφέρθηκε στην εικόνα μιας ομάδας-καρικατούρα και δεν έκρυψε ότι ένιωσε ντροπή. Είπε την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή προέκυψε από τον Γιώργο Σαμαρά με διαφορά λίγων ωρών «Αυτό που θα θυμάται ο κόσμος είναι ότι θα είμαστε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου». Πάμε Μουντιάλ λοιπόν. Και τα άλλα τα... συζητάμε.