Όταν ο θύτης κάνει τον ανήξερο…

του Βασίλη Πάικου

«Η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμη τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας», απεφάνθη ο Βόλφγκαν Σόιμπλε. Μάλιστα. Δεν το είπε κανας περίεργος αριστερός, κανας σοσιαλδημοκράτης έστω. Αλλά ο Σόιμπλε αυτοπροσώπως.

Η σωστή αντίδραση θα ήταν να του απαντήσεις: «Τι είπες τώρα μεγάλε, σοφή κουβέντα. Και για νάχουμε καλό ρώτημα, μονάχη της ανέβηκε η ανεργία; Αποφάσισε να πάρει πρωτοβουλίες; Εκεί που καθότανε -η ανεργία

πάντα- ξαφνικά βαρέθηκε. Και λέει, δεν ανεβαίνω σιγά-σιγά να περάσει κι η ώρα;»

Το πιθανότερο είναι πως έτσι ή κάπως έτσι τέλος πάντων ερμηνεύει ο γερμανός Υπουργός Οικονομικών το φαινόμενο. Το φαινόμενο της αύξησης της ανεργίας, της αλματώδους. Γιατί να πιστεύει πως ο ίδιος με τα χεράκια του την εκτόξευσε, κομμάτι δύσκολο μου φαίνεται. Να πιστεύει ο Σόιμπλε πως είναι η πολιτική του που καταδίκασε 22,7εκατομμύρια πολίτες της Ε.Ε. (15,7 εκατομμύρια στην Ευρωζώνη) στην ανεργία, μάλλον απίθανο το βρίσκω. Αυτή η συγκεκριμένη πολιτική την οποία εκείνος και οι εμμονές του επέβαλαν με το ζόρι, με το λουρί στο σβέρκο για ν' ακριβολογούμε, στους λαούς της Ευρώπης. Και εξακολουθούν να το κάνουν. Μέχρι να γονατίσουν στην εντέλεια, και όσοι ακόμη παραμένουν όρθιοι.

Το εξοργιστικό εν προκειμένω είναι ότι ο Σόιμπλε παριστάνει τον σχολιαστή των εξελίξεων. Ενώ πρόκειται για τον κεντρικό διαμορφωτή τους. Το έχουμε δει και ξαναδεί το φαινόμενο, παντού, ακόμη κι εδώ σ' εμάς. Όπου ακούς συχνά-πυκνά τους κυρίως υπευθύνους για τα πάντα, απλώς να σχολιάζουν. Εκφράζοντας καμιά φορά και τη λύπη τους. Ή διατυπώνοντας τις ευχές τους για το καλύτερο. Λες και πρόκειται για δημοσιογράφους, για σχολιαστές, για αναλυτές. Λες και πρόκειται για παπάδες που ο ρόλος τους είναι να αναπέμπουν ευχές. Λες και δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς μ' κείνους που με τις επιλογές τους, με τις πράξεις τους ή και με τις παραλείψεις τους, διαμορφώνουν και οδηγούν τα πράγματα. Στο καλό, στο καλύτερο, στο κακό, στο χειρότερο.
Και δεν πρόκειται βεβαίως για αφέλεια ή για ανοησία. Πρόκειται για σκόπιμη, απολύτως σκόπιμη στρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτής της πραγματικότητας που δεν τους βολεύει, της πραγματικότητας που πέφτει στους ώμους τους και τους ενοχοποιεί.

Παριστάνει τον άσχετο, τον ανήξερο, τον αθώο του αίματος ο Βόλφγκαν Σόιμπλε, και ο κάθε Σόιμπλε, για τους εφιαλτικούς δείκτες της ευρωπαϊκής ανεργίας. Ότι δεν ευθύνονται γι αυτούς οι πολιτικές που εφαρμόζονται, οι δικές του πολιτικές. Αλλά κάποιοι περίεργοι εξωγενείς παράγοντες, κάποιες μεταφυσικές παρεμβάσεις, συχνά και τα ίδια τα θύματα. Προπάντων τα ίδια τα θύματα. Κι έτσι μπορεί με μακάρια αφέλεια, άνετος και εντελώς ακομπλεξάριστος, να αποφαίνεται πως «η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμη τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας»...

...Πραγματικά δεν ξέρω αν η Ευρώπη μπορεί ή δεν μπορεί να αντέξει τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας και για πόσο. Το βέβαιο είναι πως η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμη τον Σόιμπλε. Τους Σόιμπλε και τις πολιτικές τους...