Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει ...

του Βασίλη Πάικου

Πες λοιπόν ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος πραγματοποιεί τελικά την απειλή του. Πως επειδή δεν θα πιάσει τον εκλογικό του στόχο (τον οποίο ο ίδιος τοποθέτησε στο 10%, οπότε καταλαβαίνετε), αποχωρεί από την Κυβέρνηση και αποσύρει τη στήριξή του σ' αυτήν. Με συνέπεια να πέσει η Κυβέρνηση Σαμαρά και να πάμε σε εκλογές. Και πες ότι, παρ' όλ' αυτά, ο ίδιος

δεν πάει σπίτι του ως τραγικά αποτυχημένος, αλλά παραμένει Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, της «Ελιάς» ή όπως αλλιώς λέγεται. Τι νομίζει άραγε πως μπορεί να καταφέρει σ' αυτές τις εκλογές; Λογικά δεν πρόκειται να βρει ούτε την ψήφο του στην εθνική κάλπη. Πολύ περισσότερο που οι ψηφοφόροι που του έχουν απομείνει είναι εκείνοι που τον θέλουν στυλοβάτη της Κυβέρνησης Σαμαρά, ή της όποιας κεντροδεξιάς τέλος πάντων. Όλοι οι άλλοι έχουν λακίσει από καιρό...

Ο πιο ανήσυχος για τις συνέπειες της κίνησης Βενιζέλου θα πρέπει να είναι ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς αμφιβολία. Πρώτα - πρώτα γιατί, κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, η Κυβέρνησή του μετράει μέρες έτσι κι αλλιώς. Αφού θα πρέπει να έρθουν τα πάνω κάτω για να πιάσει ο Βενιζέλος το στόχο του. Και να παραμείνει στην Κυβέρνηση. Αλλά κι αν η «απειλή» Βενιζέλου φτουρήσει, αν όντως συγκινηθούν κάποιοι και αποφασίσουν να ψηφίσουν «Ελιά», στο όνομα της κυβερνητικής σταθερότητας. Ποιοι θα μπορούσε να είναι αυτοί;

Ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αποκλείεται. Είναι εκείνοι που, ίσα - ίσα, αυτό επιδιώκουν. Να πέσει η Κυβέρνηση. Το ίδιο ισχύει και για τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ποιοι μένουν λοιπόν; Μέρος του ακροατηρίου της ΝΔ, προφανώς. Άντε και κάποιοι που θα έβλεπαν «Ποτάμι». Κανείς άλλος, από πουθενά. Η μεγάλη δεξαμενή λοιπόν του εκλογικού κοινού στο οποίο απευθύνεται και προσβλέπει η «προειδοποίηση» Βενιζέλου, είναι οι κεντροδεξιοί (ή μήπως και κάποιοι κεντροαριστεροί;) θαυμαστές του Σαμαρά. Οι οποίοι θα έκαναν ίσως πέτρα την καρδιά τους και θα ψήφιζαν Βενιζέλο, προκειμένου να διασωθεί η Κυβέρνηση. Θα έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μιας μορφής «εσωτερική κινητικότητα» ανάμεσα στο εκλογικό κοινό των δύο κυβερνητικών εταίρων. Ε λοιπόν, ο καθένας αντιλαμβάνεται πόσο θα μπορούσε αυτό να κοστίσει στη ΝΔ και στον αρχηγό της. Σε ένα κόμμα που παλεύει με νύχια και με δόντια για την πρωτιά στις ευρωεκλογές. Και που από το αποτέλεσμα δεν εξαρτώνται μονάχα οι εντυπώσεις. Εξαρτώνται τα πάντα...

Είναι φανερό πως ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τα παίζει σήμερα όλα για όλα. Βλέπει την καταστροφή επερχόμενη και επιχειρεί, όπως μπορεί, να την αποτρέψει. Να περισώσει ό,τι θα μπορούσε να περισωθεί. Ο τρόπος που διάλεξε όμως δεν είναι ο καλύτερος, κάθε άλλο. Δεν είναι ούτε ο σοφότερος. Πρόκειται πρώτα -πρώτα για κίνηση αυταπόδεικτα ηττοπαθή. Για παραδοχή της κομματικής παρακμής. Για παραδοχή της ήττας. Και ποτέ κίνηση ηττοπαθής δεν έσωσε κανέναν. Αντιθέτως, βούλιαξε τον εμπνευστή της ακόμη περισσότερο. Κι ύστερα δεν είναι και γενναία. Θα μπορούσε να πει πως αν χάσει, θα αναλάβει προσωπικά την ευθύνη και θα αποσυρθεί. Αντ' αυτού εκβιάζει. Προφανέστατα εκβιάζει. Όσο κι αν κάποιοι επιχειρούν να εμφανίσουν τη στάση του ως κρίση ειλικρίνειας. Ως απλή περιγραφή της πραγματικότητας.

Κι ύστερα, είναι ν' απορεί πραγματικά κανείς γιατί ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν έκανε ό,τι κάνουν πάντοτε, σ' όλο τον κόσμο, τα κυβερνητικά κόμματα όταν σκοντάφτουν σε ευρωεκλογές ή σε τοπικές εκλογές. Να υποβαθμίσει το ειδικό πολιτικό τους βάρος, να πει πως τώρα ψηφίζουμε για την Ευρώπη ή για τις περιφέρειες και του δήμους, κι ότι είναι εντελώς άλλο πράγμα, με άλλα κριτήρια, η ψήφος στις εθνικές εκλογές. Να πει ίσως, μετά, ότι «έλαβε το μήνυμα», ή ότι «κέρδισε η αυτοδιοίκηση» όπως παλιά είχε κάνει κάποιος προκάτοχός του, και να πορευτεί αναλόγως.

Στο κάτω - κάτω αυτός δεν είναι που πίστευε (και το έλεγε) πως το ΠΑΣΟΚ θα ανακάμψει μαζί με τη Χώρα; Αυτός δεν είναι που πιστεύει (και το λέει) πως η Χώρα ανακάμπτει όπου νάναι; Ε λοιπόν, γιατί δεν περιμένει την προσδοκόμενη ανάκαμψη, παρά επιδίδεται σε ηττοπαθείς κινήσεις υψηλού, υψηλότατου ρίσκου;
Δεν έχει άραγε ποτέ ακούσει την κραυγή της Ανδρομάχης προς τον Έκτορα, όπως την εμπνεύστηκε ο Ιάκωβος Καμπανέλης, και την τραγούδησε ο Μάνος Χατζιδάκις; «Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου, τον πόλεμο τον χάνει»...