«Όλοι καταγόμαστε από την τραγωδία»

Ο Ιταλός σκηνοθέτης Ρομέο Καστελούτσι μιλά στον Γιώργο Βουδικλάρη για την ηθική δια της αισθητικής, τον δημιουργό ελέω του δημιουργήματός του, το σώμα-σήμα και την κοινή ρίζα μας στο τραγικό, τις μητροπόλεις και τα υπερβολικά πολλά ερεθίσματα της σύγχρονης εποχής.  Όταν διάβασα τι συμβαίνει επί σκηνής στη νέα σας παράσταση, η φράση που μου ήλθε στο νου είναι «Θεραπεία Σοκ»!(Γέλια) Α! Ναι και όχι! Γιατί στην πραγματικότητα είναι πολύ γλυκό... Δεν είναι η πρόθεσή μου να σοκάρω, ποτέ δεν το έχω κάνει αυτό, είναι πολύ μακριά από μένα κάτι τέτοιο. Βεβαίως είναι κάτι που χτυπάει... αλλά επί σκηνής όλα συμβαίνουν επειδή αυτή η κατάσταση εξελίσσεται πολύ-πολύ αργά. Δεν είναι μια εικόνα που έρχεται έτσι , υπάρχει ένα δυνάμωμα, ένα κρεσέντο. Υπάρχει λοιπόν ο χρόνος για το θεατή να μπει στη φωτιά, να μπει σε μια διάσταση που είναι κατ' αρχήν αληθινή, ρεαλιστική, υπερβολικά αληθινή... Φυσικά με το χρόνο μεταβάλλεται...Είμαι σίγουρος πως ποτέ δεν είχατε την πρόθεση να σοκάρετε ή να προκαλέσετε. Ακόμα και το Καθαρτήριο εμφανώς δεν είχε τέτοιο στόχο...Πράγματι, δεν είχε. Σίγουρα δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου.Ξαναβρίσκω όμως τη λέξη «γλυκό» στο λόγο σας. Θυμάμαι πως την εποχή της Θείας Κωμωδίας, μας είχατε πει πως υπάρχει μια παράδοξη γλυκύτητα στην Κόλαση.Απολύτως. Και στην τωρινή δουλειά, που δείχνει τον πιο βαθύ εξευτελισμό ενός προσώπου, την απόλυτη απώλεια της αξιοπρέπειας, γιατί πρόκειται για έναν ηλικιωμένο κύριο που επανέρχεται στην κατάσταση του βρέφους που λερώνεται, ακόμα και σε αυτή την ταπείνωση μπορεί κανείς να διακρίνει στην πραγματικότητα να διαφαίνεται μια ιστορία αγάπης. Στη σχέση μεταξύ του γέρου πατέρα και του γιου υπάρχει πολύ στοργή, πολύ τρυφερότητα. Άρα είναι μια σχέση πολύ μακριά από τη σχέση πατέρα και γιου στο Καθαρτήριο. Εκεί αντιθέτως κρυβόταν η βία. Εκείνη η σιωπή, εκείνη η τυπικότητα, ήταν το περιτύλιγμα της βίας. Αν και μυστηριωδώς κι εκεί υπήρχε στοργή, γιατί ο μικρός γιος συγχωρούσε τον πατέρα. Στην τωρινή περίπτωση, είναι ο πατέρας που ζητά διαρκώς συγνώμη από το γιο,επειδή δεν καταφέρνει να κρατηθεί, να έχει τον έλεγχο του σώματός του. Κι αυτή τελικά είναι μια ιστορία στοργής. Υπάρχει σίγουρα μια πλευρά γλυκύτητας, μετάνοιας. Αν και βέβαια μπορεί να διαβαστεί όπως θέλουμε, επιδέχεται διάφορες αναγνώσεις αυτή η σχέση πατέρα-γιου. Ανάγνωση σίγουρα θεολογική, κοινωνιολογική, υπαρξιακή, ψυχαναλυτική, αλλά και πολιτική. Γιατί τα σκατά του πατέρα μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά ως η κληρονομιά που όλοι οι πατεράδες άφησαν σε μας. Οι νεώτερες γενιές είναι υποχρεωμένες να δουν τι θα κάνουν με τα σκατά των πατεράδων. Και σήμερα στην Ελλάδα... σίγουρα μπορεί αυτό να θεωρηθεί ως το πορτραίτο της Ελλάδας του σήμερα! Αλλά όχι μόνο της Ελλάδας, πρέπει να πω. Και της Ιταλίας και πολλών άλλων χωρών. Κι υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι που μπορεί κάποιος να διαβάσει αυτή την παράσταση. Ίσως επειδή είναι δομημένη πάνω σε λίγες βασικές εικόνες. Και διαβάζει κάποιος σ' αυτήν αυτά που θέλει, που πιστεύει, που νιώθει.Νομίζω πως μετά από αυτό και τη Θ