Οι τραμπούκοι του πεζόδρομου

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η Αθήνα έχει έναν από τους μεγαλύτερους,- αν όχι τον μεγαλύτερο, - πεζόδρομο της Ευρώπης. Ξεκινάει από τις αρχές της οδού Ερμού, στη συμβουλή με την Πειραιώς, απέναντι από το ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9.84 fm», φτάνει στο Θησείο και από εκεί μέσω της οδού Μακρυγιάννη φτάνει στην Ακρόπολη, και από εκεί μέσω της οδού Διονυσίου του Αρεοπαγίτου φτάνει στις στήλες του Ολυμπίου Διός.Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες,

συναρπαστικές, όμορφες και ιστορικές διαδρομές αυτής της πόλης. Η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, - η οποία έμεινε στη μέση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, έχει να επιδείξει αυτό το έργο και να είναι υπερήφανη για αυτό.

Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, Έλληνες και ξένοι επισκέπτες της χώρας, περιδιαβαίνουν την περιοχή αυτή, επισκεπτόμενοι είτε το αρχαίο Νεκροταφείο του Κεραμεικού, είτε την Ακρόπολη και τα γύρω αξιοθέατα. Ο προσεκτικός παρατηρητής θα διαπιστώσει τη χαρά, το δέος και της συγκίνηση των ξένων επισκεπτών που πατούν σε χώματα με ιστορία 2.500 χρόνων.

Η περιοχή πέριξ της στάσης του Ηλεκτρικού είναι γεμάτη από πλανόδιους πωλητές μικροαντικειμένων, πράγμα που δίνει ένα ζεστό και ευχάριστο χρώμα στο τμήμα αυτό της διαδρομής, ενώ, απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, μετά τις παρεμβάσεις του Δήμου, τα περιβόητα τραπεζοκαθίσματα έχουν περιοριστεί στις προδιαγεγραμμένες περιοχές.
Ως ένας από τους κατοίκους αυτής της πόλης που επέλεξα να ζω στο κέντρο της, σε καθημερινή βάση, χειμώνα και καλοκαίρι, ο πεζόδρομος αυτός είναι η δική μου ανάσα, ο δικός μου περίπατος, η «δική μου» περιοχή. Είναι ο δρόμος που αγαπώ πιο πολύ απ' όλους τους δρόμους αυτής της πόλης, είτε ανεβαίνοντας το πρωί και βλέποντας τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από την Ακρόπολη, είτε περπατώντας το δειλινό στο λόφο του Φιλοπάππου.

Η περιοχή αυτή με τη θέσπιση νόμων και κανονισμών έχει αποδοθεί στους πεζούς, στους περιπατητές, στους διαβάτες, στους επισκέπτες της πόλης. Είναι η δική τους επικράτεια. Η περιοχή όπου μπορούν να αφαιρεθούν περπατώντας, χαμένοι στις σκέψεις ή τις ονειροπολήσεις τους. Ο τόπος όπου μπορούν να μην έχουν το μυαλό τους στα τροχοφόρα, δίκυκλα ή αυτοκίνητα. Είναι το βασίλειο των πεζών.

Και όμως. Σε τούτο το δρόμο και ολόκληρη την περιοχή κυκλοφορούν εκατοντάδες δίκυκλα σε καθημερινή βάση θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των πεζών συμπολιτών μας. Ασυνείδητοι οδηγοί θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να παρακάμψουν τους δρόμους κυκλοφορίας και να διασχίσουν τον πεζόδρομο, γιατί έτσι τους βολεύει, γιατί έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους, τους συμπολίτες, το κοινωνικό σύνολο.

Η Αστυνομία ως συνήθως είναι απούσα. Μπορεί στην περιοχή να περιπολούν ομάδες μοτοσικλετιστών της Αστυνομίας, οι ίδιοι όμως αστυνομεύουν τους πεζούς και όχι τους εποχούμενους τραμπούκους, οι οποίοι περνούν από μπροστά τους χωρίς την παραμικρή ενόχληση. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου στην Αστυνομία δεν «περισσεύουν» 2 -3 συνεργεία, τα οποία θα τοποθετούνταν στα κατάλληλα σημεία, ώστε να συλλαμβάνουν τους παρανομούντες και να συνεισφέρουν στα δημόσια έσοδα με την επιβολή προστίμων.

Οι συμπολίτες μας μοτοσικλετιστές που χρησιμοποιούν τον πεζόδρομο είναι οι τραμπούκοι της διπλανής πόρτας. Είναι το καθημερινό πρόσωπο του φασισμού που θεωρεί πως βρίσκεται υπεράνω των νόμων και του ίδιου του Θεού. Είναι άνθρωποι με βαθιά αντικοινωνική στάση, άνθρωποι που περιφρονούν τους πάντες και τα πάντα, προκειμένου οι ίδιοι να μην υποστούν την παραμικρή ταλαιπωρία.

Αρκεί μια μάτια την έκπληκτη έκφραση των ξένων τουριστών, όταν βλέπουν μοτοσικλέτες να διασχίζουν αμέριμνες το τμήμα της οδού που περνάει μπροστά από το Ηρώδειο θέατρο, για να καταλάβει την τεράστια απόσταση που μας χωρίζει από τα πολιτισμένα έθνη.

Πρόκειται για άλλη μια περίπτωση του περίφημου πλέον ελληνικού «εξαιρετισμού», όπου οι κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας εφαρμόζονται κατά το δοκούν των οδηγών και με τη συναίνεση των αστυνομικών οργάνων, τα οποία αποστρέφουν το βλέμμα από τους παράνομους.

Αν ως πολίτες αυτής της πόλης πρέπει να είμαστε περήφανοι για τον πεζόδρομο μας, την ίδια στιγμή θα πρέπει να ντρεπόμαστε πολύ γιατί δεν είμαστε άξιοι να τον διαφυλάξουμε, τον προστατεύσουμε και τον αναδείξουμε ως πόλο έλξης όχι μόνο των ξένων τουριστών αλλά και των ίδιων των κατοίκων αυτής της πόλης. Με λίγα λόγια είμαστε άξιοι της μοίρας μας.