Οι διώξεις των χριστιανών στην Εγγύς Ανατολή και οι επιλεκτικές ευαισθησίες

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Οι ειδήσεις αυτού του τύπου περνούν συνήθως στα λεγόμενα «ψιλά» των εφημερίδων. Στην τηλεόραση σπανίως αναφέρονται, παρά μόνο αν ο αριθμός των θυμάτων είναι ιδιαίτερα υψηλός, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Στα περιοδικά ούτε λόγος δε γίνεται. Είναι ένα θέμα που μονίμως υποβιβάζεται, αν δεν αποσιωπάται τελείως.

Ο λόγος για τις διώξεις που υφίστανται οι χριστιανοί στις χώρες της λεγόμενης «Αραβικής άνοιξης». Εδώ και 3 χρόνια συστηματικά, στις χώρες όπου κατόπιν λαϊκών εξεγέρσεων (;) κατέρρευσαν τα προηγούμενα δικτατορικά καθεστώτα και έχουν εγκαθιδρυθεί τα νέα, οι διωγμοί των χριστιανών έχουν ενταθεί, ενώ ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται διαρκώς.

Το θέμα «διωγμοί των χριστιανών» στη χώρα μας είναι ταμπού. Μια κυρίαρχη περιρρέουσα ατμόσφαιρα θέλει να αναδεικνύονται οι «διωγμοί» των άλλων, όχι όμως των δικών μας. Στην Ελλάδα της παράνοιας μπορεί να γίνει διαδήλωση μερικών δεκάδων ατόμων, στο κέντρο της Αθήνας, που θα δημιουργήσει απίστευτη ταλαιπωρία για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και μποτιλιάρισμα σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο με αιτήματα για το «κατάργηση των συνόρων, του κράτους και των θρησκειών», αλλά μόλις κάποιος τολμήσει να μιλήσει για τις σφαγές των χριστιανών στις μουσουλμανικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, για τις δολοφονίες των κοπτών, για τη θανάτωση των χριστιανών της Συρίας και την καταστροφή μνημείων της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς στις χώρες της Μεσοποταμίας, ένας πανίσχυρος ιδεολογικός μηχανισμός τον χαρακτηρίζει ως «αντιδραστικό», «κρυπτοφασίστα», «εθνικιστή» και πάει λέγοντας. Ιδιαίτερα προβληματίζει η εκτοξευόμενη κατηγορία για «ισλαμοφοβία», η οποία τείνει να καταστεί συνώνυμο κάθε φωνής που θέλει την ίση μεταχείριση των χριστιανών με όλες τις υπόλοιπες θρησκείες της περιοχής. Επιλεκτική «ευαισθησία» ή ανίατα συμπλέγματα μίσους προς το χριστιανισμό;

Ωστόσο, σήμερα, ο χριστιανισμός είναι η πλέον διωκόμενη θρησκεία στον πλανήτη. Κάθε ώρα που περνάει ένας χριστιανός, κάπου στη γη, χάνει τη ζωή του εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Και αντί αυτό να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού, στη χώρα μας, εξαιτίας του αντικληρικαλισμού μιας μερίδας της διανόησης (γιατί η κοινωνία έχει εντελώς άλλη άποψη), γίνονται κάθε είδους συμβιβασμοί και συμψηφισμοί, οι οποίοι όχι μόνο προσβάλουν όλους τους νόμους της λογικής, μα και την ίδια την πνευματική παράδοση του τόπου.

Πρόσφατα, Σύριοι χριστιανοί ζήτησαν και τους χορηγήθηκε άσυλο από την Ιταλία, ενώ 50.000 από αυτούς που ζουν στην πολύπαθη αυτή χώρα αιτήθηκαν τη χορήγηση υπηκοότητας από τη Ρωσία, σε μια προσπάθεια αναζήτησης ισχυρής προστασίας, έναντι των τρομοκρατικών ισλαμικών ομάδων που καταδυναστεύουν ολόκληρες περιοχές. Η Κοπτική Εκκλησία της Αιγύπτου βρίσκεται υπό διωγμό, οι ναοί της καταστρέφονται, οι ιερείς και οι πιστοί δολοφονούνται. Δυσχερής είναι η θέση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, αλλά και των άλλων πρεσβυγενών Πατριαρχείων της περιοχής.

Μοιραία, η κατάσταση αυτή θα οδηγήσει τους χριστιανούς της περιοχής σε μία ακόμη «Έξοδο» για να σώσουν τους εαυτούς και τις οικογένειες τους. Η Ευρώπη, κατ' εξοχήν χριστιανική ήπειρος, όσο κι αν τρομάζει αυτή η λέξη ορισμένους, θα πρέπει να συντρέξει προς βοήθεια. Στην πρωτοβουλία αυτή, η χειμαζόμενη χώρα μας, θα πρέπει να κατέχει επιφανή θέση, συνδράμοντας ανθρώπους που διώκονται για τις θρησκευτικούς τους πεποιθήσεις. Η εθελοτυφλία απέναντι στο πρόβλημα, η μη παραδοχή της ύπαρξης του, η εχθρική, πολλές φορές, αντιμετώπιση, εκείνων που το θέτουν, δεν συνάδουν με την ευρωπαϊκή κληρονομιά της αλληλεγγύης, του ασύλου, και του ανθρωπισμού.