Ο τραγουδοποιός και αιώνια ονειροπόλος

Ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο οποίος εμφανίζεται για τρεις Παρασκευές στη σκηνή του «club του Σταυρού του Νότου» και στήνει εκεί τις πιο προσωπικές του παραστάσεις μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Μίλησε για τα μεγάλα όνειρα, την καθημερινότητα, για την ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας στο διαδίκτυο, καθώς και για τις μαθήματα της ζωής μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού.

Ερ. Τι θα ακούσουμε στον «Σταυρό του Νότου»; Το πρόγραμμα και τις τρεις βραδιές θα είναι το ίδιο και ποιοι συμμετέχουν;
Μ.Π.: «Η παράσταση αυτή είναι ντουέτο. Παίζω με την εκλεκτή συνάδελφο Μιρέλλα Πάχου, η οποία είναι μια νέα μουσικός. Παίζει πιάνο, ακορντεόν και τραγουδάει. Εγώ παίζω μόνο κιθάρα και τραγουδάω, δεν κάνω και πάρα πολλά πράγματα. Τώρα, αν η παράσταση θα είναι ίδια, γενικά δεν συνηθίζω να κάνω ίδιες παραστάσεις. Με την έννοια ότι βαριέμαι και εγώ. Πόσο διαφορετικές θα είναι δεν ξέρω. Ο βασικός κορμός είναι τραγούδια από την δισκογραφία μου, αυτά τα είκοσι χρόνια, και τραγούδια άλλων συναδέλφων που αγαπώ και θαυμάζω».

Ερ. Αρκετοί θεωρούν ότι τα τραγούδια σου ανήκουν στην οικογένεια του «έντεχνου». Ξέρω ότι έχεις διαφορετική άποψη. Υπάρχουν ταμπέλες στην τέχνη;
Μ.Π.: «Δεν έχω διαφορετική άποψη με κάποια έτσι δογματική έννοια, απλά δεν γνωρίζω τι σημαίνει έντεχνο. Ο όρος έντεχνο προέρχεται ως παρεξήγηση από την διάλεξη του Χατζηδάκη, που για να ορίσει με έναν τρόπο τον Τσιτσάνη και τους μεταγενέστερους λαϊκούς συνθέτες, ονόμασε το τραγούδι που έκαναν εκείνοι έντεχνο λαϊκό σε αντίθεση με το δημοτικό ή με τα ρεμπέτικα. Ο όρος αυτός έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας να χρησιμοποιείται μάλλον με κακό τρόπο. Και σε πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι συνώνυμος ενός βαρετού πράγματος, συνήθως. Εγώ δεν ξέρω αν τα τραγούδια μου είναι έντεχνα ή άτεχνα. Αισιοδοξώ ότι δεν είναι ιδιαίτερα άτεχνα. Μακάρι δηλαδή να μην είναι. Εγώ θα έλεγα ότι είναι αφηγηματικά τραγούδια. Ξέρω κι εγώ! Κάπως έτσι θα το όριζα. Οι υπόλοιποι τίτλοι είναι χρήσιμοι για τις δισκογραφικές εταιρείες για να υπάρχουν στα ράφια κατηγοριοποιήσεις στα «CD».

Ερ. Σε «γνώρισα» στον δίσκο «Κακές συνήθειες». Ο ήχος σου από τότε έχει αλλάξει. Είναι ένα συνεχόμενο πείραμα; Τι κρατάς μέχρι σήμερα και τι προσπαθείς να «εξαφανίσεις»;
Μ.Π.: «Δεν προσπαθώ να εξαφανίσω τίποτα. Νομίζω ότι, παρόλο που με γνώρισες στις «Κακές συνήθειες», εγώ είχα συστηθεί με τον δίσκο «Παραμύθι με λυπημένο τέλος». Από τον οποίο δίσκο μέχρι τώρα, έχουν περάσει δεκαεφτά χρόνια και θα έλεγα ότι εκείνος ο δίσκος είχε ένα άλλο ηχόχρωμα, το οποίο ήταν επηρεασμένο από τα χρόνια που ζούσα στην Κρήτη. Δεν προσπαθώ να πετάξω κάτι. Κάθε υλικό με βρίσκει σε μία κατάσταση της ζωής μου. Εκείνη την περίοδο λοιπόν που δημιουργώ μια δισκογραφική εργασία έχω κάποιους ήχους στο κεφάλι μου. Αυτούς κάθε φορά προσπαθώ να αποτυπώσω στην μουσική μου. Δεν προσπαθώ να κρατήσω μια «ευθεία» γραμμή σε σχέση με τον προηγούμενο ή με τον προ-προηγούμενο δίσκο. Κάθε φορά το δημιουργώ από την αρχή. Φυσικά έχω και εγώ τις εμμονές μου, όπως όλοι οι τραγουδοποιοί και οι συνθέτες».

Ερ. Οπότε η έμπνευσή σου από ποια «μούσα» έρχεται;
Μ.Π. «Η έμπνευση είναι ένας βαθιά υπερεκτιμημένος όρος».
- Δηλαδή;
- «Δηλαδή δεν περπατάει κανείς στον δρόμο και του έρχεται κάποια στιγμή μια «κεραμίδα» με μια άγρια ιδέα και λέει τώρα έχω έμπνευση. Αυτό που χρειάζεται είναι πολύ σκληρή εργασία. Τρομερή πάλη με το λευκό χαρτί. Είτε αυτό είναι λευκό χαρτί είτε είναι πεντάγραμμο. Χρειάζεται πάλη με τις εμμονές σου και τους δαίμονες που έχει ο καθένας μέσα του. Δεν υπάρχει ένα στοιχείο ή ένα πεδίο, το οποίο με εμπνέει ξεχωριστά. Νομίζω ότι όλοι πάνω κάτω από τα ίδια πράγματα εμπνεόμαστε. Χοντρικά είναι οι έρωτες, οι φίλοι, η απώλεια, η απουσία, η παρουσία. Δηλαδή από αυτά τα πράγματα εμπνέεται κάποιος».

Ερ. Έχεις συνεργαστεί με μια πληθώρα μεγάλων καλλιτεχνών. Με ποιον θα ήθελες να συνεργαστείς και δεν τα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα; Δεν έχει τύχει ή μας έχει «ξεφύγει».
Μ.Π.: «Έλληνες εννοείς;»
- Και ξένους. Οποιαδήποτε συνεργασία θα επιθυμούσες.
- «Με Έλληνες έχω συνεργαστεί με την πλειονότητα αυτών που ήθελα να συνεργαστώ, όταν έμπαινα σε αυτήν την δουλειά. Δηλαδή όλους αυτούς που θαυμάζω. Εντάξει μου ξέφυγε ο Χατζηδάκης, δεν τον πρόλαβα. Και μου έχει ξεφύγει η Ελένη Βιτάλη, πρέπει να πω, με έναν τρόπο. Δηλαδή κάπως μου ξεγλιστράει κάνα δυο φορές που το έχουμε επιχειρήσει να συνεργαστούμε. Κάπως δεν έχει τύχει, όπως θα έπρεπε. Αλλά με όλους. Δόξα τον Θεό έχω συνεργαστεί. Όλους όσους θαύμαζα και αγαπούσα πριν να μπω, ή αγάπησα κατά την διάρκεια της μουσικής μου ζωής. Έχω συνεργαστεί σχεδόν με όλους. Τώρα στο εξωτερικό με πάρα πολλούς. Αλλά εντάξει, τα όνειρα είναι τσάμπα. Οπότε κάποιος πρέπει να κάνει μεγάλα. Με τον Springsteen, ορίστε. (Γελώντας). Δεν πρόκειται μάλλον, αλλά ωραίο δεν ακούγεται για όνειρο;»
- Πολύ, πάρα πολύ.
- «Μου έλεγε ένας φίλος προχθές ότι έχει παίξει δεκατέσσερις αγώνες στο στοίχημα και ότι αν τους πιάσει όλους, θα κερδίσει ενάμιση εκατομμύριο ευρώ. Και του λέω, καλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ναι μου λέει, αλλά δεν είναι ωραίο να ονειρεύομαι με τρία ευρώ και τριάντα λεπτά που έχω πληρώσει στο δελτίο; Είναι και φθηνό το 3,30». (γελώντας).
Ερ. Μια ερώτηση εκτός μουσικής. Πως τα βλέπεις τα πράγματα; Από το κακό στο χειρότερο; Τα τραγούδια του δίσκου, «Ξένος σε έναν κόσμο που αλλάζει», ήταν προφητικά ή έγιναν καθημερινότητα μας;
Μ.Π.: «Η πρόθεσή του δεν ήταν να είναι προφητικό. Όπως δεν ήταν προφητικός, ως πρόθεση και ο δίσκος «Ψωμί κι εφημερίδα» που ήταν ο πιο σκληρός πολιτικός δίσκος που έχω κάνει και ο λιγότερο ακουσμένος. Αν αισθάνομαι ότι ένας από τους δίσκους μου είναι αδικημένος, είναι αυτός κατά κάποιον τρόπο. Πιθανόν να τον έχω αδικήσει και εγώ, δεν ξέρω. Όταν οι τραγουδοποιοί επιβεβαιωνόμαστε, δεν αισθανόμαστε καθόλου καλά να παίζουμε τον ρόλο της Κασσάνδρας. Από το κακό στο χειρότερο, έτσι κι αλλιώς, φαίνεται να πηγαίνουν τα πράγματα και ο βασικός λόγος είναι ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανενός είδους μαζική αντίδραση σε αυτό που μας συμβαίνει. Τις προάλλες είχα πάει να δω τους «Άγαμους Θύτες», και έλεγε σε έναν μονόλογο του νονού ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, που έκανε τον νονό που έχει έρθει εδώ μαζί με την τρόικα, και έλεγε: Μην σας ανησυχεί, εμείς είκοσι-τριάντα χρόνια θα μείνουμε, μετά θα φύγουμε. Θα έχουμε ολοκληρώσει το έργο μας. Μην ανησυχείτε, όμως. Τους Τούρκους τους αντέξατε τετρακόσια χρόνια. Θέλω να πω, αυτό που είναι βαθιά απογοητευτικό για μένα είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική και μαζική αντίδραση σ' αυτό που μας συμβαίνει. Σ' αυτό το οποίο μας επιβάλλουν. Αυτό είναι το χειρότερο».
- Υπάρχει έλλειψη παιδείας;
- «Έλλειψη παιδείας είναι το πρώτο που υπάρχει. Και παιδείας και καλλιέργειας. Νομίζω δηλαδή ότι αυτό συνέβη τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, που στην πραγματικότητα το Λύκειο, έπαψε να είναι Λύκειο αλλά έγινε ένας αγώνας δρόμου ως είσοδος στο Πανεπιστήμιο. Δηλαδή έπαψαν οι άνθρωποι να μαθαίνουν τα στοιχειώδη, τα οποία χρειάζεται ένας άνθρωπος να ξέρει μέχρι τα δεκαοκτώ του. Αλλά από τα δεκαπέντε έμπαιναν σε ένα τρομακτικό κυνήγι για το ποιος θα μπει στο Πανεπιστήμιο, που σημαίνει ότι πάρα πολλά μαθήματα, τα οποία δεν τα έδιναν εξετάσεις, τους φαινόντουσαν άχρηστα. Δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα αλλά το τελειωτικό χτύπημα για την παιδεία».

Ερ. Τι θα συμβούλευες τους νέους; Ξέρω ότι έχεις μια κόρη.
Μ.Π.: «Πλάκα μου κάνεις; Τι να συμβουλέψω! Εγώ δεν μπορώ να συμβουλέψω τον εαυτό μου, να συμβουλέψω τους νέους; Εγώ από την κόρη μου, η οποία είναι τεσσάρων χρονών, διδάσκομαι. Δεν την διδάσκω. Με μαθαίνει. Γιατί το παιδί έχει πιο καθαρή ματιά σε σχέση με τον κόσμο. Και επίσης όταν έχεις παιδιά, καταλαβαίνεις πόσο ανήμπορος είσαι. Δηλαδή όταν η κόρη μου τριών χρονών μου είπε στο αυτοκίνητο, «Μπαμπά κλείσε τον ήλιο», εκεί είπα ως πατέρας έχω πεπερασμένες δυνατότητες. (γελώντας) Δυστυχώς τον ήλιο δεν μπορώ να τον κλείσω. Δεν μπορώ να συμβουλέψω τίποτα τους νέους. Μακάρι ο κάθε νέος να βρει τον δρόμο του και να ζήσει την εποχή του και να παλέψει σ' αυτήν».
- Οπότε προτείνεις... ψηλά το κεφάλι και έχει ο Θεός;
-«Ψηλά το κεφάλι και ανασκουμπωμένα μανίκια και όρεξη για εργασία και δημιουργία. Τι άλλο να συμβουλέψει κανείς τους νέους. Πραγματικά έχουμε κάνει όλα τα πιθανά λάθη. Θυμάμαι τώρα, έτσι είναι περίπου ένας τίτλος δίσκου των «Χειμερινών Κολυμβητών» που έλεγε «όχι λάθη, νέα λάθη». Κάπως έτσι. Λάθη θα κάνουμε έτσι κι αλλιώς. Αρκεί να μην κάνουμε τα ίδια».

Ερ. Τι θα έλεγες ότι σε ενοχλεί περισσότερο;
Μ.Π.: «Η αδράνεια. Τι με ενοχλεί γύρω μου σε αυτό που βλέπω. Σαφώς με ενοχλεί πάρα πολύ και η γαϊδουριά. Η αγνωμοσύνη πάρα πολύ».

Ερ. Σε τι ελπίζεις; Μένουμε στο «φανταστικό» αλλά...
Μ.Π.: «Σε τι ελπίζω; Στο άπιαστο πάντα. Τα όνειρα πρέπει να είναι μεγάλα και πρέπει να οραματίζεσαι μεγάλα πράγματα. Ουτοπικά. Αν οραματίζεσαι «άντε να την βγάλω και σήμερα», δεν ζεις πολύ καλά. Θυμάμαι κάποια στιγμή ένας πιτσιρικάς που είχε έρθει στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του έλεγε ότι εγώ μεγάλωσα με εσάς πρότυπο, του είπε ο Μαχαιρίτσας, «αγόρι δεν θα έπρεπε να έχεις εμένα πρότυπο. Τον Μικ Τζάγκερ πρέπει να έχεις πρότυπο».

Ερ. Ξέρω ότι έχεις εκδώσει δύο βιβλία, το «Δύο νύχτες στο Σαράντι» και τον «Επόπτη». Δυο λόγια για αυτά; Πως ήρθε η ιδέα; Ήθελες πάντα να γράψεις; Είναι μια άλλη πτυχή σου εκτός από τραγουδοποιός;
Μ.Π.: «Αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι κάνω ως τραγούδι, είναι αφηγηματικά τραγούδια. Δηλαδή λέω ιστορίες. Κάποιες ιστορίες μπορείς να τις πεις χωρίς να είναι έμμετρες. Και αυτό είχε μεγαλύτερη πλάκα γιατί δεν είσαι περιορισμένος μέσα σε τρεισήμισι λεπτά, ούτε σε μια στιχουργία που παλεύει πάρα πολύ εγκλωβιστικά με τις λέξεις. Φυσικά τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα έχουν και αυτά την δικιά τους οικονομία, αλλά εν πάση περιπτώσει, μετά από δεκαπέντε χρόνια που έγραφα τραγούδια, συνειδητοποίησα ότι μου έτρεχαν λέξεις από τα μπατζάκια. Δεν μπορούσα να τις μαζέψω, και κάτι έπρεπε να τις κάνω. Μου τρέχανε ιστορίες δηλαδή και ήθελα να τις πω. Αυτά τα βιβλία, και τα δύο, είναι δύο ιστορίες. Η μία είναι πραγματική, το «Δύο νύχτες στο Σαράντι» μου έτυχε και όπως μου έτυχε το κατέγραψα. Είναι η συνάντηση μου με έναν γέρο, ο οποίος λέει επίσης πολύ ωραίες ιστορίες και το άλλο είναι ένα μυθιστόρημα που το γράφω μία δεκαετία και το ξεφορτώθηκα, ευτυχώς Παναγία μου, γιατί με είχε κουράσει. Κυκλοφόρησε πριν από έξι μήνες από τον Λιβάνι ευτυχώς, «Ο Επόπτης», και τώρα πάμε για άλλα».
- Οπότε να περιμένουμε και άλλη δουλειά σου, στο προσεχές μέλλον;
- «Σε αυτήν την φάση γράφω μια μονογραφία για τον Άλκη Αλκαίο, δηλαδή γράφω ένα κείμενο που είναι σαν νουβέλα, που αφορά την σχέση μου με τον Άλκη και τα δεκαπέντε -έξι χρόνια της φιλίας μας. Το οποίο αισιοδοξώ θα έχει μέσα ένθετα και δυο τρία καινούρια τραγούδια μας. Τραγούδια από τους στίχους που έχω ακόμα και μου είχε δώσει πριν «φύγει». Οπότε αυτό που με απασχολεί αυτήν την στιγμή είναι η μονογραφία για τον Άλκη Αλκαίο η οποία αισιοδοξώ να εκδοθεί μετά το καλοκαίρι».

Ερ. Ξεχωρίζεις κάποια δημιουργία σου; Θα ήθελες να πειραματιστείς πάνω σε παλιά σου κομμάτια;
Μ.Π.: «Πειραματίζομαι στις συναυλίες πάντα. Αλλάζω τις ενορχηστρώσεις πάντα. Αυτό που κάνω τώρα με την Μιρέλλα Πάχου, είναι ένα ντουέτο όπου τα τραγούδια μου εμφανίζονται με έναν τελείως ακουστικό τρόπο. Απογυμνωμένα τελείως από ενορχηστρώσεις. Υπάρχουν φορές που μου αρέσει να βάζω μεγάλες ορχήστρες. Δεν τρελαίνομαι να πειραματίζομαι με τα δικά μου τραγούδια, να σου πω την αλήθεια. Πιο πολύ με ενδιαφέρει να πειραματίζομαι με τραγούδια άλλων. Και θα μου ήταν ενδιαφέρον κάποιος νεότερος να πειραματιστεί με τα δικά μου τραγούδια. Αλλιώς μου φαίνεται εγκλωβιστικό να κάθομαι και να πειράζω τα παλιά μου τραγούδια. Δόξα το Θεό, σκέφτομαι να γράψω καινούρια».

Ερ. Γνωρίζω ότι είσαι άνθρωπος του ραδιοφώνου. Παραγωγός για πάνω από δεκατέσσερα χρόνια.
Μ.Π.: «Ναι, ναι στην Κρήτη υπήρξα».
-Γιατί σταμάτησες;
-«Γιατί έφυγα από την Κρήτη».
-Ο μόνος λόγος δηλαδή; Δεν βαρέθηκες, δεν ...
-«Όχι δεν βαρέθηκα. Απλώς για εμένα το ραδιόφωνο ήταν μια εξαιρετική παράλληλη εργασία, ένα ωραίο χόμπι. Δεν ήταν ποτέ εργασιακός χώρος. Το έκανα για αρκετά χρόνια και στην αρχή για βιοπορισμό. Γιατί δεν ήθελα να παίζω σε «σκυλάδικα». Όταν ήμουν είκοσι χρόνων, δεν είχα και τρομερές προτάσεις να παίζω σε χώρους που μπορούσα να ζήσω από αυτό. Οπότε έκανα διάφορες άλλες παράλληλες εργασίες. Ήμουν καθηγητής σε ωδείο κιθάρας, έκανα μαθηματικά σε παιδάκια ή δούλευα στο ραδιόφωνο. Αυτές ήταν παράλληλες εργασίες. Σε κάποιες από αυτές, το ραδιόφωνο για παράδειγμα, πέρασα καλά. Αλλά δεν είναι ο χώρος της δουλειάς μου. Το κάνουν άλλοι καλύτερα και καμαρώνω να τους ακούω».

Ερ. Μια «τεχνολογική» ερώτηση. Η άποψη σου για την πειρατεία; Το διαδίκτυο;
Μ.Π.: «Το διαδίκτυο δεν θα έλεγα ότι είναι ακριβώς πειρατεία. Με την έννοια ότι εμείς τα τραγούδια μας θέλουμε να μπούνε σε περισσότερα σπίτια και να ακουστούν από περισσότερα αφτιά. Δεν έχω εγώ θέμα με την εξάπλωση των τραγουδιών μου. Μακάρι να τα ακούνε όσοι περισσότεροι γίνεται και προφανώς ας μην παίρνω λεφτά από αυτό. Δεν με νοιάζει. Η πληροφορία πρέπει να διακινείται ελεύθερα. Αυτό που είναι ενοχλητικό και είναι πειρατεία, είναι όταν κάποιος μεταγράφει το υλικό και το πουλάει, χωρίς να πληρώνει δικαιώματα. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Αλλά στο επίπεδο της διάδοσης καθόλου δεν με ενοχλεί. Μια χαρά μου φαίνεται. Και δεν πιστεύω ότι αυτή η «πειρατεία» σκοτώνει την μουσική. Την μουσική την σκοτώσανε οι εταιρείες βάζοντας ένα θεαματικό αυτογκόλ. Στην Ελλάδα, έτσι; Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια «CD». Αν κάποιος ζει μόνο στην Ελλάδα και δεν έχει βγει ποτέ του στο εξωτερικό, νομίζει ότι δεν πουλιούνται «CD». Αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια. Εγώ που πρόσφατα είχα πάει στο Λονδίνο και στο Παρίσι, είδα μια χαρά να υπάρχουν δισκοπωλεία και να πουλιούνται τα «CD». Εδώ από 350 δισκοπωλεία έχουν μείνει είκοσι σε όλην την Ελλάδα. Αυτό είναι ελληνική πατέντα. Και είναι ελληνική πατέντα γιατί πουθενά στον κόσμο δεν χαρίζουν οι καλλιτέχνες τα «CD» τους με εφημερίδες».
- Οπότε θα ήσουν εναντίον σε μία τέτοια κίνηση;
- «Από δω και μπρος είναι ο μόνος τρόπος. Δεν γίνεται αλλιώς. Θα το κάνω κάποια στιγμή και εγώ. Όπως όλοι μας. Αλλά μέχρι την προηγούμενη δεκαετία ήταν αδιανόητο αυτό που έγινε. Όλες οι εταιρείες ξεπούλησαν τον κατάλογο με τα αριστουργήματά τους σε εφημερίδες για να πάρουν λεφτά μαζεμένα, και ξαφνικά απαξιώθηκε το υλικό. Ο κόσμος πια δεν αγοράζει «CD» γιατί ξέρει ότι σε έξι μήνες θα του το χαρίσουν. Ε, λογικό είναι. Και εγώ δεν θα πήγαινα να το αγοράσω».
- Το μέλλον είναι στο διαδίκτυο και κάθε καλλιτέχνης να τα βγάζει μόνος του;
- «Δεν βλέπω κάποια άλλη εκδοχή στην Ελλάδα, εκτός και αν οι πιτσιρικάδες βρουν κάνα κόλπο και μας το μάθουνε κι εμάς. Γιατί εμείς είμαστε «παλαιάς κοπής» και όπως λέμε και στο χωρίο μου: «You can't teach an old dog new tricks» (δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκύλο)».

Ερ. Τέχνη και πολιτική ή τέχνη δίχως πολιτική.
Μ.Π. «Η τέχνη είναι πολιτική».
- Δηλαδή;
- «Ε, δηλαδή, ο δημιουργός με βάση αυτό που παράγει ως δημιούργημα, δηλώνει και την πολιτική του στάση, έτσι κι αλλιώς. Η τέχνη χωρίς πολιτική δεν υφίσταται. Η τέχνη είναι πολιτική έκφραση. Δηλαδή, ακόμα και αν δε το θες, ένα δημιούργημα, από την στιγμή που το εκθέτεις στον κόσμο, τοποθετείται πολιτικά από μόνο του. Ακόμα και αν δεν το τοποθετήσεις εσύ».

Πληροφορίες για τις εμφανίσεις στον «Σταυρό του Νότου»

Παρασκευή 22/2, 1/3 & 8/3
Είσοδος με μπύρα ή κρασί 12€
Έναρξη 10.30μ.μ.

Σταυρός του Νότου CLUB
Φραντζή & Θαρύπου 35, Νέος Κόσμος
Τηλέφωνο: 210 9226975