Ο σταυρός της κάλπης και ο σταυρός του μαρτυρίου

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Τα ψέματα τελείωσαν. Αύριο, ο κάθε πολίτης, στο μέτρο που του αναλογεί, αναλαμβάνει τις ευθύνες για το μέλλον του τόπου. Ένα μέλλον δύσκολο, δύσβατο και κακοτράχαλο που θα χτιστεί με πολύ κόπο πάνω στα ερείπια που αφήνει πίσω του το μοντέλο της Μεταπολίτευσης. Αύριο, πίσω από το παραβάν και μπροστά στην κάλπη, ο κάθε ένας από εμάς, θα αποφασίσει προς τα πού θέλει να κινηθεί η χώρα. Το ερώτημα είναι απλό, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες που έκαναν πολλοί να το παρουσιάσουν ως πολύπλοκο. Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα υπαρξιακό δίλημμα:

θα εξακολουθήσει να θεωρεί την Ευρώπη, - με τα τόσα προβλήματα και δυσλειτουργίες, - ως την πολιτισμική της ενδοχώρα ή θα στραφεί προς την Ανατολή. Συνάμα το δίλημμα αυτό είναι και βαθιά πολιτισμικό. Από τη μία πλευρά βρίσκονται οι παρακαταθήκες του Διαφωτισμού, το κεκτημένο των ευρωπαϊκών λαών, οι δημοκρατικές κοινοβουλευτικές παραδόσεις, το κοινωνικό κράτος, η προστασία των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Στην άλλη πλευρά, βρίσκονται ο φατριασμός, η διαπλοκή κράτους πολιτών μέσω των πελατειακών σχέσεων, οι ανεξέλεγκτες συντεχνίες, ο κορπορατικός συνδικαλισμός, τα κόμματα - φέουδα και το ανατολίτικο παζάρι.

Αύριο, θα πρέπει να κυριαρχήσει η νηφαλιότητα και όχι ο θυμός, η λογική και όχι το συναίσθημα, όσο κι αν ο καθένας από εμάς είδε τη ζωή του να αλλάζει δραματικά προς το χειρότερο τα τελευταία χρόνια. Απλά τελείωσαν τα φτηνά δανεικά, έφυγε ανεπιστρεπτί η εποχή της δάνειας αμεριμνησίας, ολοκληρώθηκε ο κύκλος του πολιτισμού των επιγραφών με νέον, της μεζονέτας στα προάστια, του ακριβού αυτοκινήτου και του απεριόριστου ορίου των πιστωτικών καρτών.

Αύριο, θα πρέπει με στοχασμό και ευθύνη να ανακαλέσουμε στη μνήμη και στη ζωή μας, τις αρχές των γενιών των μεταπολεμικών χρόνων που με κόπο, αποταμίευση και σύνεση οικοδόμησαν το βιος τους, τόσο ως άτομα όσο και ως κοινωνία. Οι κραυγές, οι κατάρες, οι βερμπαλισμοί, οι ανέξοδες υποσχέσεις για ένα μέλλον φωτεινό και άνετο και, κυρίως, χωρίς κόπο, που κυριάρχησαν σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο επιθανάτιος ρόγχος ενός λαϊκισμού που αποχωρεί από την ιστορία. Το θέμα είναι να μην παρασύρει μαζί του και ολόκληρη την κοινωνία.

Αύριο, η ψήφος κάθε πολίτη θα καθορίσει το προσωπικό, οικογενειακό και συλλογικό του μέλλον. Από την επιλογή που θα κάνει θα εξαρτηθεί αν το μέλλον αυτό θα είναι μια πορεία αλλαγών προς το καλύτερο ή αν θα επιστρέψουμε σε μορφές κοινωνικής ζωής που σήμερα μελετούν μόνο οι ιστορικοί άλλων χωρών.

Ο λαός δικαιούται να κάνει λάθος, είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Μπάμπης Δρακόπουλος. Κανείς δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση σ' αυτό. Μόνο που αν αυτή την φορά κάνει λάθος, κανείς άλλος δεν θα πληρώσει την δική του επιλογή. Μετά το πέρας εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Και επιπλέον, η ιστορία μας διδάσκει εκείνο που έγραφε η ταμπελίτσα στο παλιό κρεοπωλείο της γειτονιάς μας: ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου.
Πηγαίνοντας αύριο να ψηφίσουμε ας μη ξεχν