Ο Μάιος μας έφτασε... κιόλας;

του Βαγγέλη Καργούδη

Άρχιζα το σημερινό μου κείμενο, -είναι και ανήμερα η Πρωτομαγιά, σήμερα, βλέπεις-, κάπως έτσι:
«..Τρίτη, 1η του Μάη 2012, σήμερα. Πρωτομαγιά σήμερα, «εορτή της Ανοίξεως & των Ανθέων». Αλλά ταυτόχρονα και μια μέρα αφιερωμένη διεθνώς στο Εργατικό Κίνημα.

Μια μέρα που έγινε θεσμός, οι κοινωνίες, με σεμνότητα &  με περίσκεψη, να αποδίδουν τον οφειλόμενο σεβασμό στην προσφορά

των δυνάμεων της Εργασίας στην ανθρώπινη Πρόοδο.
Συλλογική-κοινωνική, και ατομική-προσωπική.

...Πρωτομαγιά σήμερα, μια μέρα, που για τις δυνάμεις της Εργασίας παντού στον κόσμο, ΔΕΝ είναι ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ...
Μόνο που, φέτος, για εφιαλτικά πολλούς συμπολίτες μας,
-για τόσους, όσους ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι ο αριθμός τους,
θα έρθει κάποια στιγμή, που θα αποτελεί την πραγματικότητα των ημερών εκείνων-, η  Πρωτομαγιά του 2012, δεν είναι ούτε ΑΡΓΙΑ, ούτε ΑΠΕΡΓΙΑ!

Είναι απλά, (και δυστυχώς, εφιαλτικά) ΑΝΕΡΓΙΑ....

Και για όλους όμως εμάς τους υπόλοιπους, για εμάς, που ακόμα δεν ήρθε, -όπως φαίνεται-, η σειρά μας, να αντιμετωπίσουμε, -τα δικά του ο καθένας, τα προσωπικά Μαρμαρένια Αλώνια-,
το απαίσιο τέρας της εργασιακής απαξίωσης, της κοινωνικής υποβάθμισης και της καταρράκωσης του αισθήματος αυτοεκτίμησης & αυτοσεβασμού, η φετινή Πρωτομαγιά, κάθε άλλο παρά προσφέρεται για εορταστικά ταρατατζούμ και φλύαρες, συμβατικές τιποτολογίες άλλων χρόνων.....

****
.....Και εκεί που συνέχιζα, ο δικός σου, του καλού καιρού, και είχα προγραμματίσει να αναφερθώ αμέσως μετά, στην όλο και δυσμενέστερη διεθνώς για τις δυνάμεις της Εργασίας,  διαμόρφωση του συσχετισμού των δυνάμεων,
-των δυνάμεων δηλαδή, Εργασίας & Κεφαλαίου, που συγκρούονται, κάνοντας τις οικονομίες των χωρών να λειτουργούν, στο σκοπό που «γράφουν» στο πεντάγραμμο της Ιστορίας, ακριβώς τα αποτελέσματα αυτής της ζωτικής σύγκρουσης-, ένοιωσα να κολλάω.

Όταν όμως λέμε κολλάω, το εννοώ στην απόλυτή του κυριολεξία.
Ούτε μια λέξη δεν μπορούσα να προσθέσω, σαν συνέχεια στο κείμενο που είχα ήδη αρχίσει, και κομμάτι του, το αρχικό, υπάρχει ενδεικτικά πιο πάνω.

Κόλλησα, τη στιγμή ακριβώς που με κατέλαβε ολόκληρο, μια σκέψη, που από μέρα σε μέρα, από στοιχείο μιας απλής πρόβλεψης, στηριγμένης σε ίχνη πραγματικότητας αληθή & τσεκαρισμένα, -όπως ήταν η αρχική της μορφή εντός μου-
άρχισε να μεταμορφώνεται σε μια μοιραία, σχεδόν αποτρόπαια,
(για τον δικό μου, φυσικά, τρόπο να σκέφτεται κανείς)
βεβαιότητα.

Ποιά;
Μα, αυτή που λέει ότι, υπάρχει στην πραγματικότητα, δημιουργήθηκε, -κι ας ισχυρίζονται το εντελώς αντίθετο οι πάντες, αρμόδιοι και χαβαλέδες δημοσιολογούντες, που επιμένουν ότι τα πάντα στις εκλογές αυτές είναι ένας χύμα χυλός-
και ενισχύεται με ρυθμούς εφιαλτικούς, μια τάση σαφέστατη, στις «εν τω γεννάσθαι» («εν τω διαμορφούσθαι», πιο σωστά) επιλογές του σώματος των ψηφοφόρων των τελευταίων ημερών, και ίσως εβδομάδων.
Μια τάση, μάλιστα, που λίγο θέλει, να γίνει ρεύμ