«Με τρομάζει η τυποποίηση»

Ένα νέο κορίτσι -μη αυτοχαρακτηριζόμενο- κατά τα λεγόμενά του, απεγκλωβίζει τα συναισθήματά του μέσα από τους στίχους του, τη μουσική του, τις ερμηνείες του στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Ένα ολόφρεσκο άλμπουμ και οι επερχόμενες ζωντανές εμφανίσεις του είναι για εκείνην, κατάθεση ψυχής. Η Μελεντίνη (meLenTini) μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στη Ζέττα Καρφίδου.

Ερ.: Την πρώτη φορά που σας είδα, ήταν στη θεατρική παράσταση της Αθηνάς Παππά «Go» σε δύο διαφορετικές

εκδοχές, αυτήν της ηθοποιού και σε αυτήν της τραγουδοποιού. Ερμηνεία και η μία και η άλλη. Ψάχνοντας για εσάς έμαθα ότι γράφετε ή ίδια και τη μουσική και τους στίχους τι σας εκφράζει περισσότερο;

Μ.: «Στην πραγματικότητα δε με εκφράζει τίποτα απ' αυτά. Θεωρώ ότι έχουμε χάσει τόσο ουσία μέσα από την αναζήτηση του εαυτού του ο καθένας στην τέχνη που έχουμε ξεχάσει να έχουμε ψυχή απέναντι στην αλήθεια του εαυτού μας, να εκφραζόμαστε με πράξεις, με όμορφα λόγια, με προσφορά, με ανθρωπιά. Με εκφράζει πολύ να μπορώ να μιλάω σε κάποιον και να με καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να το τραγουδήσω ή να το ζωγραφίσω! Η τέχνη για μένα λειτουργεί συμπληρωματικά, αλλά αναπόσπαστα, καθώς είναι το απόλυτο βίωμά μου, η εκπαίδευσή μου. Όμως είμαι πρώτα ακροατής, θεατής ή μαθητευόμενη και μετά επαγγελματίας. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, οι στίχοι, η μουσική είναι τρόποι να δικαιολογείς τη φαντασία σου, να απεγκλωβίζεσαι απ' τα στενά όρια της εκλογίκευσης των συναισθημάτων. Σίγουρα η μουσική για μένα έχει διαφορετικό συντελεστή συγκριτικά με το θέατρο, είναι μεγαλύτερη η έρευνα και η διαδρομή μου σ' αυτή και πιο αποτελεσματική στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Στο θέατρο αισθάνομαι συχνά πολλή μοναξιά, υπάρχουν πολλοί λόγοι γι αυτό και ματαιότητα καθώς τα κριτήρια για τη συνέχειά σου είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμα. Το σινεμά απ' την άλλη, στο οποίο δραστηριοποιούμαι επίσης και το αγαπώ ιδιαίτερα, είναι ένας χώρος που χρησιμοποιεί, όπως και η μουσική, τα μέσα καταγραφής. Εκεί, τουλάχιστον αισθάνομαι ότι ο κόπος και η αγωνία που βάζουμε για να φτιάξουμε κάτι - ακόμα κι αν εμείς δεν συνεχίσουμε - αυτό θα εξακολουθεί να υπάρχει και να γίνεται κτήμα των ανθρώπων όπως ένα τραγούδι που σιγοψιθυρίζει κάποιος στο δρόμο».

Ερ.: Από ποιά ηλικία ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη μουσική; Και πότε είπατε «αυτό θέλω να ακολουθήσω επαγγελματικά»; Υπήρξε κάποιο γεγονός που σας ώθησε σε αυτή σας την απόφαση;

Μ.: «Ξεκίνησα ωδείο στα 5 μου. Ήμουν πάντα πολύ επιμελής και άριστη μαθήτρια, χωρίς να έχω ιδιαίτερες ικανότητες στο κλασικό ρεπερτόριο του πιάνου. Δεν ήμουν ποτέ παιδί -θαύμα και απεχθανόμουν να με παρακολουθούν όταν έπαιζα πιάνο. Σε κάθε μάθημα και συναυλία είχα ακατάπαυστο άγχος γι' αυτόν το λόγο. Αντιθέτως, στη σκηνή του θεάτρου έβγαινα από μικρή με τρομερή άνεση και αυτοσχεδιασμό, σαν να ήμουν κάποιος άλλος θαρραλέος άνθρωπος. Όταν άρχισα να δουλεύω στο θέατρο και να γράφω μουσική για παραστάσεις αφιερώθηκα στην εξίσωση της μουσικής μου έκθεσης, με αυτήν της σκηνικής παρουσίας με τέτοια ενέργεια και ψυχή, που δεν θα μπορούσα να καταθέσω ποτέ πουθενά αλλού. Παράλληλα με τις θεατρικές δραστηριότητες, φοιτούσα στο αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής, πλην όμως αδυνατούσα να σκεφτώ ότι θα πρέπει για χρόνια να μπω στη διαδικασία του προγράμματος σπουδών με τον περιοριστικό τρόπο που έχει οργανωθεί η επιστήμη στις σχολές και ακόμα χειρότερα... να αποκτήσω πτυχίο διεκπεραιωτικού χαρακτήρα. Η υπηρεσία μου στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως δασκάλα μουσικής ήταν καθοριστική στο να επισημοποιηθεί η επαγγελματική μου ιδιότητα».

Ερ.: Μελεντίνη... Εύηχο, μελωδικό, μοναχικό όπως θα τολμούσα να πω και το ύφος της μουσικής που γράφετε. Πως προέκυψε, κρύβει κάποιο συμβολισμό;

Μ.: «Ήθελα σε ένα χώρο που μπορώ να τον ορίζω με τα δεδομένα του εσωτερικού μου εαυτού να έχω το όνομα που σημαίνει κάτι για μένα. Έτσι, η έμπνευση ήρθε από τους μικρούς μου μαθητές στο δημοτικό, που τους δίδασκα μελόντικα. Αφού για τα παιδιά ήμουν η «κυρία Μελόντικα» κάπως έτσι ήθελα να υπάρχω σε έναν κόσμο που δεν ορίζεται από τα στοιχεία της αστυνομικής ταυτότητας και έτσι έκρυψα το όνομά μου μέσα σ' αυτό το μουσικό όργανο, σαν παιχνίδι».

Ερ.: Ο Σοπενχάουερ, είχε πει πως «εκείνος που δεν αντιλαμβάνεται τη μοναχικότητά του, εκείνος δε θα αγαπήσει και την ελευθερία». Είστε δημιουργός των «Sequence Theory Project» επανακάμψατε με τους «Running Blue Orchestra» και παράλληλα είστε η δημιουργός και δικών σας ακουσμάτων, να υποθέσω ότι επικεντρώνεστε σε σόλο καριέρα;

Μ.: «Στην καριέρα επικεντρώνονται οι επιχειρηματίες. Εμένα, αυτή η μοναχικότητα στην οποία αναφέρεστε, μπορεί να με διαλύσει. Χρειάζομαι ανθρώπους δίπλα μου - συνδημιουργούς. Δεν μπορώ να εμπνευστώ από τη φύση και τα δέντρα. Η δημιουργία είναι μοναχική διαδρομή ούτως ή άλλως, είναι άυλη αλλά όχι ανυπόστατη, δεν είναι αέρας, έχει την ίδια απελευθερωτική ικανότητα με τον έρωτα όταν έχεις συνοδοιπόρους ανθρώπους που σε εμπιστεύονται».

Ερ.: Το διαφορετικό και ίσως όχι τόσο εμπορικό ύφος μουσικής που έχετε επιλέξει- εν καιρώ οικονομικής κρίσης - δε σας τρομάζει;

Μ.: «Με τρομάζει η τυποποίηση. Δεν έχω επιλέξει κάποιο συγκεκριμένο ύφος απλά δημιουργώ σύμφωνα με αυτό που με αντιπροσωπεύει περισσότερο. Σαφώς θέλω να ζω μέσα από τη μουσική μου στην οποία έχω επενδύσει πολλά χρόνια σπουδών και επιδιώκω και την ανάλογη αμοιβή, είτε από χώρους κατανάλωσης, είτε από φορείς εκδηλώσεων όπου εμφανιζόμαστε. Προωθώ τη δουλειά μου με όλα τα θεμιτά μέσα, προκειμένου να τη μάθει ο κόσμος και να υπάρχει συμμετοχή στις συναυλίες όπου είναι και το ζωτικό μου κομμάτι. Ωστόσο, έχω τις δικές μου αξίες και αντιλήψεις απέναντι στη μουσική και τις τέχνες γενικότερα και παλεύω για τη διάδοση του πολιτισμού ως ύψιστο αγαθό για όλους. Στηρίζω με τη συμμετοχή μου τα ελεύθερα φεστιβάλ στις πλατείες, στα στέκια, στους δρόμους. Όμως όλο αυτό δεν είναι καθόλου βιώσιμο. Ωστόσο, έχω μάθει να αγωνίζομαι και να παλεύω διατηρώντας την αξιοπρέπειά μου».

Ερ.: Σπουδές με άριστα στο πιάνο, τρομπέτα, ακορντεόν στο οποίο είστε αυτοδίδακτη. Δε θα μου κάνει καμία εντύπωση αν μου πείτε ότι σκέφτεστε, ή ήδη εξασκείστε παράλληλα και σε κάτι άλλο...

Μ.: «Λέω συνέχεια εδώ και καιρό να μάθω γιαλί ταμπούρ».

Ερ.: Είστε και εκπαιδευτικός... Πώς τα προλαβαίνετε όλα; Είστε μια πολύ νέα κοπέλα αυτό κάνει πιο εύκολη την επαφή με τα παιδιά; Έχω την αίσθηση ότι οι μουσικές σπουδές στη χώρα μας είναι ...πολύ προσωπική υπόθεση(;) με την έννοια ότι στα δημόσια σχολεία το μάθημα είναι υποτιμημένο και τα μουσικά σχολεία αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα.

Μ.: «Προλαβαίνω διότι αγαπώ πολύ τη διδασκαλία και να βρίσκομαι κοντά στα παιδιά. Στο σχολείο, όταν διορίστηκα ως αναπληρώτρια -πριν από λίγο καιρό- όπου θα έληγε η σύμβασή μου μετά από ένα έτος, λόγω της ηλικίας μου δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στην αρχή με τα παιδιά, ειδικά με τους εφήβους είχαμε μικρή διαφορά ηλικίας και όσο πιο αυστηρή ήμουν, τόσο πιο γελοίο φαινόταν. Αποφάσισα λοιπόν, να είμαι ο εαυτός μου και με όλο αυτό τον επαναστατικό τρόπο διδασκαλίας που είχα και τις μεθόδους που επινοούσα κάθε φορά, τους κέρδισα. Αλλά η επιμονή μου στο να τους κάνω να αγαπήσουν τη συμμετοχή στις μουσικές δραστηριότητες στο τόσο μικρό χρονικό διάστημα που είχα μαζί τους ήταν ό,τι μεγαλύτερο έχω κατορθώσει έως τώρα. Τα παιδιά θέλουν να τα υπολογίζεις και αν το κάνεις συνειδητά αυτό δε μπορούν να το ξεχάσουν για την υπόλοιπη ζωή τους. Δεν έχω αισθανθεί σε καμία συναυλία μου, σε κανένα χειροκρότημα στο θέατρο το ρίγος και τη συγκίνηση που είχα στην τελευταία σχολική συναυλία-παράσταση, που διοργάνωσα με τους μαθητές μου και τους έβλεπα να εκτελούν άψογα κάθε μέρος της και ύστερα τα τόσα ζευγάρια χέρια, που με τραβούσαν απ' τον λαιμό, απ' τα χέρια, απ' τα ρούχα την τελευταία μου μέρα εκεί για να μη φύγω, τα δάκρυα και τις κάρτες και τις ζωγραφιές. Και φυσικά αυτά τα μαθήματα είναι υποτιμημένα, γιατί δεν εξυπηρετούν τη βιομηχανοποιημένη σκέψη και θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες για τις τρύπες του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά ξέρω ότι αν είσαι εκεί για να προσφέρεις, κάνεις θαύματα μέσω της μουσικής και κυρίως με παιδιά που δε φανταζόσουν τις εκφραστικές ικανότητες που μπορεί να κρύβουν. Όσο για τις σπουδές στη μουσική, είναι όντως ‘προσωπική υπόθεση' κι εκεί υπάρχει επίσης άλλο τεράστιο κενό του συστήματος στη μετέπειτα πορεία σου».

Ερ.: Η νέα σαιζόν σας βρίσκει με ένα ολόφρεσκο άλμπουμ. Υπάρχουν προτάσεις για ζωντανές εμφανίσεις; Θα σας δούμε ίσως και σε κάποια νέα παράσταση;

Μ.: «Ζωντανές εμφανίσεις σίγουρα! Με τους Running Blue Orchestra Τrio, στις 4 Νοεμβρίου στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, στη Νέα Ιωνία. Μια μεγάλη συναυλία στο SIX d.o.g.s στις 26 Δεκεμβρίου με τους Sequence Theory Project. Επίσης, με την ηλεκτρονική συμμετοχή του Pan Pan στα τραγούδια μου, θα παρουσιάσουμε μέρος του νέου εναλλακτικού μας σετ, παρέα στο ΤΕDx του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας, στο Βυζαντινό Μουσείο στις 9 Νοεμβρίου και το ίδιο βράδυ, θα εμφανιστούμε στο Coo. Για τις υπόλοιπες εμφανίσεις μπορεί να ενημερωθεί όποιος ενδιαφέρεται στη σελίδα μας».

Ερ.: Αν σας ζητούσα να αυτοχαρακτηριστείτε, ποιά είναι η Μελεντίνη;

Μ.: «Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω με καμιά βεβαιότητα».

Ερ.: Αν συναντηθούμε και πάλι έπειτα από λίγα χρόνια, πώς σας φαντάζεστε; Τι θα είναι αυτό που θα σας έχει δώσει μεγαλύτερη ικανοποίηση;

Μ.: «Δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον, αν σας πω κάτι αισιόδοξο θα είναι απλώς μια ευχή. Αν σκεφτώ σύμφωνα με τα προβλήματα που μου δημιουργεί διαρκώς ο τρόπος που σκέφτομαι και την πορεία του κόσμου, μάλλον δε θα μου έχει δώσει σχεδόν τίποτα, εκτός από την ικανοποίηση να έχω ακόμη κοντά μου ανθρώπους των οποίων η φαντασία τους δε σταματάει πουθενά».

https://www.facebook.com/pages/Melentini-Μελεντίνη-The-Running-Blue-Orchestra/455641221138619

http://www.youtube.com/user/sequencetheoryprojec

http://sequencetheoryproject.bandcamp.com/

http://restlesswind.com/

Φωτό: Aëla Labbé

Φωτό πορτρέτου: Vangelis Rassias