Λεκέδες από βροχή

του Βαγγέλη Καργούδη

Κυρίως ψάχνω να βρω ίχνη, ίχνη ρητά ή, έστω, ίχνη υπαινικτικά, ακόμα καισυμβολικά ίχνη, που να δηλώνουν όμως οριστικά & παστρικά, ότι έχει υπάρξει, έχει εμπεδωθεί,  μια συλλογική, σε βάθος κατανόηση της φύσης & του μεγέθους της περιπέτειας που περνάει η χώρα. 

Κυριακή πρωί.

Έχει από βραδύς ρίξει μια βροχή, απ' αυτές που κουβαλάνε στις σταγόνες τους, τόνους από εκείνη την περίεργη σκόνη.
Βλέπω το αποτέλεσμα στους λεκέδες, πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των γειτόνων....

...Ακούω τον Αντώνη το Σαμαρά, να απευθύνεται στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ.

Στην αρχή, ακούω  μηχανικά... Κάνω όμως και μια προσπάθεια να «πιάσω» στο κλίμα της αίθουσας, κάποια αδιόρατα σημάδια, από εκείνα που γλιστράνε πάντα ανάμεσα στις γραμμές εισηγήσεων & παρεμβάσεων, και πάνε και κάθονται πάνω στα πρόσωπα των ανθρώπων και τα κάνουν «φλύαρα»... Σημάδια που πρέπει να πω ότι ταδιέκρινα στη χτεσινή κομματική μάζωξη. Και μου μίλησαν"¨...

Ίσως όμως και να ‘ναι η ευφορία των δημοσκοπήσεων ή η κατήφεια αντίστοιχα, αυτή που κάνει σημάδια αυτού του τύπου να εμφανίζονται ή να εξαφανίζονται... Ίσως..

Κυρίως ψάχνω να βρω ίχνη, ίχνη ρητά ή, έστω, ίχνη υπαινικτικά, ακόμα και συμβολικά ίχνη, που να δηλώνουν όμως οριστικά & παστρικά, ότι έχει υπάρξει, έχει εμπεδωθεί,  μια συλλογική, σε βάθος κατανόηση της φύσης & του μεγέθους της περιπέτειας που περνάει η χώρα.

Και, φυσικά, (σε βάθος κατανόηση) και των ευθυνών που έχει μια παράταξη, που, -αν μη τι άλλο-, είναι η μία από τις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες που άσκησαν διακυβέρνηση για μεγάλο διάστημα, τα επίδικα περασμένα χρόνια.

Για να μην αναφερθεί κανείς στο διάστημα 2004-2009, που όσο περνάει ο καιρός, όσο «καθαρίζουν τα βαλτόνερα» και αδυνατίζουν οι επικοινωνιακοί χειρισμοί και η δυνατότητά τους να κάνουν το άσπρο-μαύρο, αναδεικνύεται από όλο και πιο πολλούς, με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια, σαν η περίοδος και η διακυβέρνηση στην οποία κυρίως (σχεδόν αποκλειστικά, λένε μερικοί, και μάλιστα όχι αυτοί με το λιγότερο κύρος) πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες της τωρινής συμφοράς...

Κι όσο αδιαμφισβήτητα ανήκει σ αυτές τις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες που άσκησαν τη διακυβέρνηση στα χρόνια από το 1974 ίσα με σήμερα, ο έπαινος, για τα πράγματι ιστορικά επιτεύγματα μιας χώρας, που δείχνει να έσπασε οριστικά & να πέταξε πλέον από πάνω της τα λουριά που την καθήλωναν στο ρόλο της «μικράς, πτωχής, πλην εντίμου Ψωροκώσταινας» (ρόλος κι΄ αυτός, πρέπει να τονίσουμε, που ανήκει στην "πλούσια" ιδεολογική σκευή της Συντηρητικής παράταξης) με αποτέλεσμα να εγκατασταθεί στην ομάδα των τριάντα(30) πιο ανεπτυγμένων κρατών της υφηλίου, άλλο τόσο αδιαμφισβήτητα τους περιμένει και ο δίκαιος ψόγος για τη σημερινή δοκιμασία.

Τίποτα, ερημιά! Μούγκα & σιωπές αφόρητες στο «ψητό», φλυαρία & πληθωρικό μπλα-μπλα, σε όλα τα άλλα, στη «γαρνιτούρα»: και κυρίως γλώσσα ροδάνι, σε θέματα κατανομής νέων ρόλων, στη νέα