«Και ο Παύλος Φύσσας παιδί μου ήταν»

του Δημήτρη Φύσσα

«Το φθινόπωρο των πολιτικών δολοφονιών». Έτσι, φοβάμαι, θα καταγραφεί στο μέλλον η συγκεκριμένη περίοδος που ζούμε τώρα, ως τμήμα της ευρύτερης περιόδου της κρίσης.

Όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας, είχα γράψει ότι πρέπει να πρυτανεύσει η λογική και να εφαρμοστεί ο νόμος, ώστε να μη γίνουν αντεκδικήσεις, γιατί πού θα φτάναμε αν ο επόμενος νεκρός ήταν χρυσαυγίτης; Η πικρή επιβεβαίωση (η πιο πικρή που έχω νιώσει στη ζωή μου) ήρθε το Σάββατο, με τη δολοφονία του Μανώλη Καπελώνη και του Γιώργου Φουντούλη (ενώ

φαίνεται ότι, ευτυχώς, μάλλον τη γλιτώνει ο τρίτος, ο Αλέκος Γέροντας).

Δε λυπήθηκα λιγότερο γι΄ αυτούς, επειδή ήταν χρυσαυγίτες. Για μένα ήταν ακόμα δύο νέα παιδιά, που δολοφονήθηκαν άνανδρα, από τον άγνωστο κουμπουροφόρο. Και δε βλέπω καμιά διαφορά ανάμεσα στο μοντέρνο πιστόλι του Ηρακλείου και στο μαχαίρι του Κερατσινιού. Το αίμα τού εν ψυχρώ φονικού είναι το ίδιο.

Εξακολουθώ να ελπίζω, έστω και τώρα, ότι η δολοφονική βία δε θα διαχυθεί περισσότερο. Και στην ελπίδα μου αυτή συμβάλλουν όσα είπαν οι γονείς των αδικοσκοτωμένων, που κάθε άλλο παρά παρόξυναν την κατάσταση.

Η μάνα του Φύσσα είχε μιλήσει σπαρακτικά, αλλά πολύ μετρημένα. Ο πατέρας του το ίδιο. Δεν είχαν καλέσει σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις, δεν είχαν επιτρέψει εκμετάλλευση, ζητούσαν μόνο τιμωρία των ενόχων.

Τώρα, η μάνα του Φουντούλη είπε «και ο Φύσσας παιδί μου ήταν». Ήταν, κατά τη γνώμη μου, η σημαντικότερη πολιτική δήλωση που έχει ακουστεί εδώ και χρόνια. Μέσα στο δικό της βουβό πόνο, έδειξε τη μεγαλοσύνη του φύλου και της μητρικής ιδιότητας, υψώνοντας τον ανθρωπισμό ως κύριο στοιχείο της στάσης της. Από κοντά ο πατέρας του σκοτωμένου, ζήτησε να μην υπάρξει καμιά πολιτική εκπροσώπηση, καμιά «τιμή» και κανένα «αίμα». Ανάλογη στάση κράτησαν οι οικείοι του Καπελώνη. Κι έτσι οι κηδείες στο Ηράκλειο και στη Λούτσα δεν εκτραπήκανε στο ελάχιστο.

Αλλά και ο πατέρας του Γέροντα, από την Εντατική, είπε ότι μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι είχε προειδοποιήσει το γιο του για πιθανά αντίποινα, ενώ κάλεσε την οικογένεια του Φύσσα να «ενώσουν τις φωνές τους».

Η ελληνική δημοκρατία κάτι χρωστάει στους στενούς συγγενείς του Φουντούλη, του Καπελώνη, του Φύσσα, του Γέροντα. Αν, αντί για την αξιοπρεπέστατη θλίψη τους είχαν πει μια κουβέντα παραπάνω, αν είχαν υιοθετήσει το τόσο εύκολα λεγόμενο «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει», αν είχαν ακολουθήσει τις δήθεν ένδοξες παραδόσεις της βεντέτας στα πιο καθυστερημένα μέρη της χώρας- αν λοιπόν είχαν κάνει κάτι τέτοιο, μπορούμε να υποθέσουμε πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα.

Αυτή είναι η σοφία των γονιών- κι ας χάσαν τα παιδιά τους. Των ανθρώπων μεταξύ πενήντα και εξήντα, της τόσο λοιδορημένης «γενιάς του Πολυτεχνείου» (μιλάω ηλικιακά, όχι πολιτικά), της δικής μου γενιάς. Η σοφία που απομονώνει τους δολοφόνους όλων των πλευρών, που δίνει προτεραιότητα στο αίμα ως ενοποιητικό στοιχείο, που δε δίνει άλλοθι σε κανένα για συνέχιση του ματωμένου κύκλου. Του κύκλου που διάφοροι θερμοκέφαλοι και/ή ύποπτοι μπορεί βέβαια να τον συνεχίσουν, αλλά τουλάχιστον μη νομιμοποιημένοι στη συνείδηση της κοινωνίας.

Γιατί «μη νομιμοποιημένοι»;

Επειδή, πολύ απλά, η μάνα του σκοτωμένου χρυσαυγίτη είπε αυτό που είπε.

[email protected]