Η σύγκρουση δύο... κόσμων

του Διονύση Δελλή

Ρεάλ-Ατλέτικο λοιπόν το ζευγάρι του φετινού τελικού. Μια... γειτονιά απόσταση. Το κλασικό ντέρμπι της Μαδρίτης, αυτή τη φορά με φόντο τον τίτλο του «Πρωταθλητή Ευρώπης όπως αυτός μεταφράζεται με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Δύο σπουδαίες ομάδες που όσο ,κοντά είναι οι έδρες τους, τόσο μακριά είναι η φιλοσοφία τους γύρω από το ίδιο το παιχνίδι.

Η Ρεάλ είναι... Ρεάλ. Η μοναδική Βασίλισσα του football. Και μόνο με την σκέψη ότι αυτός ο τίτλος που θα διεκδικήσει στις 24 Μάη στη Λισαβόνα μπορεί να αποτελέσει το 10ο Πρωταθλητριών της, τα λέει όλα. Είναι όμως και ο κυριότερος εκφραστής του «κατεστημένου» στο ποδόσφαιρο. Η ομάδα που εκφράζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι το παιχνίδι αυτό δεν... φτιάχνεται, αλλά αγοράζεται. Και ας μην έχει Εμίρηδες και Ρώσους Κροίσους να την διοικούν. Ας έφτασε κάποια στιγμή στο... χείλος του γκρεμού οικονομικά. Το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» είναι το... Λούβρο του ποδοσφαίρου. Για να βρεθεί κάποιος εκεί, πρέπει να έχει δείξει και αποδείξει. Και ας το πληρωθεί και πάνω από την αξία του.

Εκεί παίζουν οι ακριβότερες μεταγραφές στην ιστορία (100 εκατ ευρώ ο Μπέιλ, 94 εκατ ευρώ ο Ρονάλντο). Εκεί το ρόστερ κοστολογείται αυτή την εποχή ( transfermarkt) περί τα 570.000.000 ευρώ. Εκεί συναντάς μια dream team σε ονόματα που είναι πέρα από τη φαντασία. Ο Ντι Μαρία, ο Μόντριτς, ο Μπενζεμά, ο Ρονάλντο, ο Μπέιλ η τρόπον τινά δημιουργική και επιθετική πεντάδα αυτής της ομάδας κοστολογείται αυτή τη στιγμή στα 285 εκατ ευρώ. Και ο πρώτος... αναπληρωματικός αυτής της παρέας, ο Μόντριτς αγοράστηκε πέρσι με 30 εκατ ευρώ.

Στην αντίπερα όχθη, η Ατλέτικο είναι η αποθέωση του «φτιάξ΄το μόνος σου». Παιδιά από την ακαδημία του κλαμπ αλά... Μπαρτσελόνα (Κόκε, Γκάμπι, Μάριο Σουάρεζ), «Λάτιν» που αποκτήθηκαν -για αυτά τα δεδομένα-... τσάμπα όταν δεν τους ήξερε κανείς (Ντιέγκο Κόστα, Μιράντα) ή όταν δεν πίστευε κανείς ότι μπορούν να σταθούν σε τέτοιο επίπεδο (Γκοντίν, Φελίπε). Δανεικοί (Κουτουά, Ντιέγκο, Σόσα). Βετεράνοι (Βίγια, Τιάγκο). Ένα παζλ που αποδείχθηκε γεμάτο
παικταράδες αλλά που δύο-τρία χρόνια πριν δεν μπορούσε να το πιστέψει κανείς, ότι μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που «πουλήθηκαν» διαδοχικά τα μεγάλα αστέρια. Ο Αγκουέρο (45 εκατ στην Σίτι) με τον Φορλάν το 2011, ο Φαλκάο το ΄13 (60 εκατ ευρώ στην Μονακό).

Στο «Καλντερόν» όμως υπάρχει ένας προπονητής που δεν καταλαβαίνει από αυτά. Ένας football genius που πραγματικά έχει αλλάξει επίπεδο σε ολόκληρο το κλαμπ. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε. Από τα Χριστούγεννα του 2011 όταν και ανέλαβε, ως και σήμερα η Ατλέτικο δεν ανεβαίνει από τις σκάλες. Έχει πάρει το «ασανσέρ» απευθείας για το ρετιρέ. Σε αυτά τα 2,5 χρόνια οι «Ροχιμπλάνκος» κέρδισαν το κύπελλο Ισπανίας. Κέρδισαν το Europa League (2012). Κέρδισαν το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Σήμερα είναι πρώτοι στο Πρωτάθλημα της Ισπανίας και έτοιμοι να το κατακτήσουν έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια. Και είναι και έπειτα από 40 χρόνια σε τελικό Πρωταθλητριών. Η απόλυτη δημιουργία αγγίζει την απόλυτη επιτυχία...

Δεν έχει σημασία ποιος υποστηρίζει την Ρεάλ και ποιος την Ατλέτικο. Ούτε καν ποια... μέθοδο προτιμά ως την κορυφή. Σημασία έχει ότι μέσα από αυτό το ζευγάρι του τελικού, αποδεικνύεται πως μια ομάδα μπορεί να γίνει «Νο 1» και με τους δύο τρόπους. Και αυτό το σημείο είναι που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα την αναμονή ως τον τελικό της 24ης του Μάη.