Η Μετάβαση στο Καινούργιο

του Μανώλη Κοττάκη

Τα αποτελέσματα της εκλογικής αναμέτρησης δείχνουν ότι η χώρα μπήκε σε μια φάση μεγάλης μετάβασης που μόλις τώρα αρχίζει. Όποιος νομίζει ότι ο θυμός των πολιτών εξαντλήθηκε στις κάλπες της 6ης  Μαΐου γρήγορα, πολύ γρήγορα θα νιώσει νέες ζωηρές εκπλήξεις.

Αυτό που προέχει σήμερα είναι βεβαίως η συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας

διότι οι κίνδυνοι παραμονεύουν από παντού. Η κοινωνική συνοχή είναι εύθραυστη, οι Τούρκοι παραμονεύουν για θερμό επεισόδιο, το τραπεζικό σύστημα κρέμεται από μια κλωστή, αυτοί που θέλουν να μας πετάξουν εκτός ευρώ θα βγουν ξανά στο ξέφωτο.

Ωστόσο μην νομίσετε ότι ξεμπερδεύουμε. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Στα επόμενα χρόνια.

Η πρώτη φάση της επανάστασης ήταν η έκρηξη θυμού των πολιτών κατά του δικομματισμού.

Ο λαός έδωσε την Κυριακή υπέρμετρη νομιμοποίηση και εκπροσώπηση στην Βουλή σε πρόσωπα και αρχηγούς που με τις δυνατότητες που διαθέτουν είναι δύσκολο να σηκώσουν στην πλάτη τους το βάρος της ευθύνης που τους ανατέθηκε. Οι περισσότεροι δεν θα αντέξουν να παραμείνουν στην κούρσα μέχρι τέλους με εξαίρεση τον Τσίπρα.

Στην δεύτερη φάση της μετάβασης ο λαός θα καταλάβει αργά η γρήγορα ότι η κρίση δεν είναι θέμα προσώπων αλλά αποτέλεσμα σαθρών θεσμών και λάθος συμμαχιών.

Αν αναζητήσουμε το αληθινό νόημα της ψήφου πέρα από τα προφανή θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η κυριακάτικη ψήφος δεν είναι μόνον αντιμνημονιακή. Κρύβει και άλλα.

Οι πολίτες λειτουργώντας με λογική Αλ Κάιντα, όρμησαν να γκρεμίσουν τον πύργο του δικομματισμού  έχοντας πλήρη επίγνωση ότι μπορεί να καταστραφούν.

Η επιλογή τους είναι υψηλού ρίσκου. Η ψήφος τους είναι και αντιμνημονιακή και αντιευρωπαϊκή και αντιγερμανική και αντιδικομματική και το κυριότερο αντισυστημική.

Και αν γκρεμίστηκαν οι διαχωριστικές γραμμές, οφείλεται ακριβώς σε αυτό.
Ότι ο κόσμος ψήφισε όχι με την παλιά διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς αλλά με βάση τη νέα διάκριση συστημικών-αντισυστημικών. Όπου συστημικοί οι ευρωπαϊστές, οι μνημονιακοί, οι θεωρούμενοι ως αγαπημένοι του συστήματος, οι ευνοούμενοι των καναλιών και της αγοράς. Και όπου αντισυστημικοί οι αντιμνημονιακοί, οι  κρυφοί οπαδοί της δραχμής,  οι αντιευρωπαϊστές, όσοι κατήγγειλαν τα ΜΜΕ και την διαπλοκή.

Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτό που ζούμε είναι η πρώτη φάση της μετάβασης αλλά όχι και η τελευταία. Μέσα από τους κυματισμούς που θα ζήσει η επόμενη κυβέρνηση εθνικής ενότητας οι Έλληνες θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα πρόσωπα αλλά οι θεσμοί. Αυτοί δένουν τα χέρια της ηγεσίας  όταν στις κρίσιμες ώρες απαιτούνται γρήγορες, αστραπιαίες αποφάσεις.

Και τότε το αίτημα των νέων πλειοψηφιών δεν θα είναι η καταγγελία της δανειακής σύμβασης αλλά.... Σύνταγμα, νέο Σύνταγμα, μέσα από Συντακτική Συνέλευση.

Μέχρι να σαρώσουν όμως την πολιτική μας σκηνή οι νέοι άνεμοι και νέα ρεύματα, ας επικεντρωθούμε στο προφανές:

Στην διάσωση της πατρίδας. Οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να συνεννοηθούν.

Κάθε