Η Ήττα του Συστήματος, η Θεμελιώδης Μεταβολή

του Μανώλη Κοττάκη

Λίγες μέρες μετά την ορκομωσία της κυβέρνησης Παπαδήμου συναντήθηκα με κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ. Επρόκειτο να μετάσχουμε σε μια πρωινή τηλεοπτική εκπομπή. Μόλις τελειώσαμε με τράβηξε σε μια γωνιά μέσα στο στούντιο για να μου πει τον προβληματισμό του:

«Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για εμάς. Η απόφαση Σαμαρά να μπει στην  μεταβατική κυβέρνηση αλλάζει τους

συσχετισμούς στο εσωτερικό του αντιμνημονιακού μετώπου. Ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί την μεταβολή για να μας προσπεράσει».

Λίγες μέρες μετά, αρχές Δεκεμβρίου δόθηκαν στην δημοσιότητα οι τάσεις της MRB. Παρατήρησα κάτι ενδιαφέρον. Είχαν μειωθεί δραστικά οι ανταλλαγές ψηφοφόρων μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και η φιλελεύθερη παράταξη παρουσίαζε σοβαρές διαρροές προς τον Τσίπρα, τον Κουβέλη και την «Χρυσή Αυγή» (Καμμένος δεν υπήρχε). Απόρρητη ποιοτική έρευνα της RASS, που έγινε την ίδια εποχή έδειχνε ότι, το ποσοστό των πολιτών που δήλωναν κεντροδεξιοί μειώθηκε στο 30 % από 40%, σημαντικό εύρημα εξίσου.

Βλέποντας τον στρατηγικό ορίζοντα να αλλάζει ραγδαία, αποφάσισα να  καταγράψω την διεργασία στην εφημερίδα που εργάζομαι. Οι πιστοί αναγνώστες της στήλης μου μπορεί και να το θυμούνται: «Αντίπαλος της ΝΔ στις επόμενες εκλογές δεν θα είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η Ντόρα, ούτε ο Καρατζαφέρης. Ο Τσίπρας, ο Κουβέλης και η Χρυσή Αυγή θα είναι», υποστήριζα.

Δεν ανακάλυπτα την Αμερική, αν και το να δεις εγκαίρως ότι η αναμέτρηση δεν θα παιχτεί στον περίφημο μεσαίο χώρο αλλά, στα άκρα συνιστούσε ένα νέο στοιχείο. Απλώς χρησιμοποιούσα τα δεδομένα για να καταλήξω σε  ένα λογικό συμπέρασμα που ενισχυόταν από όσα άκουγα στο στενό μου περίγυρο. Επιπροσθέτως, η μελέτη της εκλογικής συμπεριφοράς στις περιφερειακές εκλογές μου φώναζε ότι οι πολίτες είχαν πάρει την απόφασή τους και έβγαιναν από τα μαντριά κατά χιλιάδες. Στο μόνο που έπεσα έξω ήταν η διαμόρφωση του τελικού συσχετισμού δυνάμεων. Θεωρούσα ότι ο Έλληνας θα μοίραζε την διαφορά. Ότι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα έφταναν στο 45% και οι αντιμνημονιακές θα προσέγγιζαν το 55 %. Τελικώς, το σκορ έκλεισε με 60% αντιμνημονιακοί και 40 % οι ευρωπαιστές.

Όπως και να έχει, πολλοί βλέπαμε καθαρά αυτό που ερχόταν αλλά δυστυχώς δεν το έβλεπαν τα κόμματα.
Κάνω αυτή την αναδρομή γιατί με βάση όσα ακούω και βλέπω δέκα μέρες τώρα, φοβάμαι πως ούτε και τώρα τα επιτελεία βλέπουν καθαρά. Η ήττα του δικομματισμού δεν είναι περιστασιακή για να μπορέσει να ανατραπεί σε μια επαναληπτική εκλογή με το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή».

Η ήττα αυτή είναι στρατηγική. Αλλά και η Αριστερά δεν είναι ίδια για να  πλαγιοκοπηθεί με βάση τις νόρμες και τα στερεότυπα της μεταπολίτευσης. Άλλαξε γιατί ο ηγέτης της διαθέτει επαναστατικά χαρακτηριστικά σε αστική συσκευασία.

Η ήττα του δικομματισμού είναι στρατηγική γιατί δεν έχασαν τα δύο μεγάλα κόμματα μόνον. Έχασε το σύστημα στο σύνολο του με τα Μέσα Επικοινωνίας να είναι ο μεγάλος ηττημένος. Επί δύο ολόκληρα χρόνια οι διαμορφωτές κουνούσαν το δάκτυλο τους από τα παράθυρα στον κό