Γιατί παγιώνεται η πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ

του Δημήτρη Φύσσα

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν αυτό που κάθε λογικός άνθρωπο έβλεπε τον τελευταίο καιρό: την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα, ακόμα και στην παραδοσιακά νεοδημοκρατική Α΄ Αθήνας (δηλαδή στο Δήμο μας).

Νομίζω ότι υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες για την παγίωση αυτή, αξιολογικά οι εξής:

1. Η εμμονή των ψηφοφόρων να «ακούνε» την τσέπη τους -την οποία αδειάζουν συστηματικά πλέον οι φόροι, ειδικά για όσους δεν έχουν δουλειά και/ή δε βλέπουν ανάπτυξη- και όχι τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, ούτε των αισιόδοξων οικονομολόγων, που κρίνουν μεγέθη όπως το εμπορικό ισοζύγιο, τα σπρεντ ή το πρωτογενές πλεόνασμα. Κατά το κοινά λεγόμενο, «τα συνήθη υποζύγια» την πληρώνουν, από τη στιγμή που η φοροδιαφυγή δεν πατάχτηκε, ούτε η φορολογική βάση διευρύνθηκε και επομένως η επέκταση και η αύξηση των φόρων γίνεται σε βάρος όσων είναι ήδη συνεπείς φορολογικά. Αντίθετα, οι γνωστοί θύλακοι των «δικών μας παιδιών» δεν αγγίζονται, ενώ τα ρουσφέτια συνεχίζονται, έστω και σε μικρότερη κλίμακα. Επομένως, το ότι «το 2014 η κατάσταση θα βελτιωθεί» δεν «πιάνει» στον πολύ κόσμο

2. Η ουσιαστική αντιδημοκρατικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ο μέσος Έλληνας θεωρεί τη δημοκρατία καλή, όταν τον ζει έστω και με δανεικά. Αν αυτό δεν ισχύει, τότε δε σφίγγει τα λουριά να παλέψει, δεν προσπαθεί να βελτιώσει την κατάστασή του, μόνο στρέφεται κατά της δημοκρατίας, του καπιταλισμού κλπ, υπερψηφίζοντας «εκδικητικά» τη Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ ή άλλα ακραία κόμματα.

3. Ο ανορθολογισμός - αντιδυτικισμός της ελληνικής κοινωνίας. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση, αν και κατά βάση συντηρητική, θεωρήθηκε όργανο των Γερμανών / Εβραίων / ΔΝΤ / ΕΕ / τρόικας κλπ κλπ κλπ, αποξενώθηκε από το πιο συντηρητικό κομμάτι των παλιών ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, που έχουν στραφεί σε ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή.

4. Η αδυναμία του κ. Σαμαρά να κερδίσει επίσημα το Κέντρο. Αυτή τη στιγμή, η Νέα Δημοκρατία ψηφίζεται από κατά βάση μη παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους, αλλά από ευρωπαϊστές, εκσυγχρονιστές, κεντρώους κλπ. Δηλαδή την ψηφίζουν κεντρώοι ψηφοφόροι από ανάγκη, επειδή φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Δεν την ψηφίζουν θετικά, αλλά ως το μη χείρον. Αν ο κ. Σαμαράς μπορούσε να πάψει να είναι δέσμιος του εαυτού και της ιστορίας του, κι έκανε θετικό άνοιγμα προς το Κέντρο (προτού αυτό προλάβει να οργανωθεί- βλέπε «58», «προοδευτικό φόρουμ», «Νέο Κόμμα» κλπ), τότε θα κάλυπτε το χώρο και θα θριάμβευε. Αλλά τότε, βέβαια, δε θα ήταν ο κ. Σαμαράς.

5. Οι συνεχείς αποκαλύψεις για σκάνδαλα. Μπορεί η κυβέρνηση να επενδύει σ΄ αυτές τις αποκαλύψεις για να ισχυροποιήσει το «αδιάφθορο» προφίλ της, αλλά για τον πολύ κόσμο πρόκειται για σκάνδαλα του δικομματισμού, επομένως γυρίζουν μπούμερανγκ κατά της κυβέρνησης. Ο πολύς κόσμος λέει ότι αυτά είναι σταγόνα στο ωκεανό, κάποιοι μάλιστα συνωμοσιολογεί μάλιστα ότι, υπό την πίεση της τρόικας, «δίνουνε» μερικούς πολιτικούς, επιχειρηματίες κλπ, για να γλιτώσουνε άλλους, πολύ περισσότερους. Αν πάλι πάψουν οι αποκαλύψεις, τότε ο μέσος ψηφοφόρος θα πει: «Τα συγκαλύπτετε». Παράδειγμα: η απόρριψη της Εξεταστικής Επιτροπής για τους εξοπλισμούς.

6. Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Εδώ δε χρειάζονται αναλύσεις και σχόλια. Το 12% του Ιούνη 2012 είναι απλά ένα μακρινό, άπιαστο όνειρο. Ο ασθενής κυβερνητικός εταίρος, κινούμενος πλέον μεταξύ 3% - 4%, αποδυναμώνει όλη την κυβέρνηση. Η μεγάλη του αντίφαση -από τη μια συμμετοχή στην κυβέρνηση υπό τη Νέα Δημοκρατία κι από την άλλη συμμετοχή σε κεντροαριστερές διεργασίες- λειτουργεί με αυξητικά αρνητικό τρόπο. Το ίδιο και η προσωπική φθορά του κ. Βενιζέλου.

7. Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, που αποφεύγει να μιλήσει ρεαλιστικά, υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, αρνείται να δεσμευτεί σε οποιαδήποτε αντιδημοτικά συγκεκριμένα μέτρα κλπ. Η τακτική αυτή τού προσπορίζει ψηφοφόρους απελπισμένους, παλαιοκομμουνιστές, απολίτικους, θιγμένους υπαλλήλους του Δημοσίου, νοσταλγούς του «αξιοπρεπούς» παρελθόντος- και γενικά, όσους ελπίζουν ότι θα επανέλθει η κατάσταση στα προ του 2010. Το ότι όλοι αυτοί θα διαψευστούν οικτρά, με κίνδυνο να προστεθούν στην ήδη μεγάλη αντιδημοκρατική μάζα και να στραφούν και κατά του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κι αυτός «θα τους έχει προδώσει», δεν απασχολεί σήμερα το ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου αποκλειστικό μέλημα είναι η νίκη στις εκλογές, το αύριο- όχι το μεθαύριο. (Ο ίδιος στόχος κρατάει και θα κρατάει ενωμένο το ετερόκλητο αυτό κόμμα).

8. Οι δολοφονίες στο Ηράκλειο. Ενώ μετά το φόνο του Παύλου Φύσσα η Χρυσή Αυγή είχε αρχίσει να χάνει έδαφος υπέρ της Νέας Δημοκρατίας (η οποία τότε, δημοσκοπικά, προηγούνταν του ΣΥΡΙΖΑ), οι φόνοι των χρυσαυγιτών λειτούργησαν συναισθηματικά και την έφεραν στα ίσα της. Για πολλούς ψηφοφόρους που ταλαντεύονται ανάμεσα στη νεοναζιστική οργάνωση και τη Νέα Δημοκρατία, όσα στοιχεία και να αποκαλυφτούν κατά της Χρυσής Αυγής είναι πλέον φτιαχτά. Η Χρυσή Αυγή είναι θύμα σκευωρίας, όπως τα μέλη της ήταν θύματα φόνων. Όταν πρόκειται για ταλαντευόμενους, το αίμα των νεαρών χρυσαυγιτών εμποδίζει τη σκέψη.

Τολμάω να προβλέψω ότι αυτά είναι πάρα πολλά, ώστε η τάση ν΄ αντιστραφεί.

[email protected]