Γιατί ο Μ. Χρυσοχοΐδης φλερτάρει με την γραφικότητα

Του Βασίλη Παϊκου

Αν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αποχωρούσε από την πολιτική ζωή της Χώρας όταν, τον Ιούλιο του 2002, εξάρθρωνε την 17Ν, πιθανότατα θα έμενε στην ιστορία. Ποιος δεν θυμάται την αίγλη που τον περιέβαλε εκείνη την εποχή. Κάτι σαν  τον Μεγάλο Εξολοθρευτή, τον Superman, τον Batman ή τον Ταρζάν.
Το κακό είναι πως δεν σταμάτησε τότε. Συνέχισε σε διάφορα Υπουργεία ή και στην αξιωματική αντιπολίτευση, όπου δεν θάλεγε κανείς ότι διέπρεψε.  Σε

κάθε περίπτωση, και παρ’ ότι είχε κάπως θαμπώσει η αίγλη του 2002, διατηρούσε σε μεγάλο βαθμό τη σοβαρότητά του, και δι’ αυτής την αποδοχή μέρους της κοινωνίας.

Σήμερα και στην προσπάθειά του να κάνει διακριτή την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης φλερτάρει με την γραφικότητα. Και όταν μεν διατύπωνε εκείνες τις όντως προβοκατόρικες απόψεις για το σημερινό ΠΑΣΟΚ και για τον τρέχοντα αρχηγό του, θα μπορούσε ίσως κάποιος να του αναγνωρίσει τόλμη.

Σήμερα όμως, οπότε αποκαθηλώνει εν ψυχρώ  ό,τι υπηρέτησε πιστά επί δύο χρόνια. Και όταν, προπάντων, τοποθετεί εαυτόν στην κορυφή της ανευθυνότητας, παραδεχόμενος πως δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο το οποίο ψήφισε, υπερασπίστηκε και εφάρμοσε, απλώς αυτοχειριάζεται και αυτοκαταργείται.

Μπορεί όμως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να έχει τον δικό του παράδοξο και αδόκιμο τρόπο κατάθεσης των απόψεών του. Μπορεί να ζήλεψε τις διαχρονικές εκφραστικές δάφνες του Θόδωρου Πάγκαλου. Όμως δεν τίθεται ακριβώς ζήτημα Χρυσοχοΐδη.  Ο συγκεκριμένος δεν αποτελεί σήμερα παρά μέρος της συμπτωματολογίας της παθογένειας του ΠΑΣΟΚ. Σε συνθήκες παρακμής (κι αν είναι παρακμιακή η κατάσταση του ΠΑΣΟΚ σήμερα) τέτοια και χειρότερα μπορούν να εμφανιστούν.

Όπως ας πούμε να μας απειλεί ο Ανδρέας Λοβέρδος με μακελειό αν η Βουλή σκεφτεί να διερευνήσει ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου για οτιδήποτε. Ή μήπως δεν αποτελεί παρακμιακό σύμπτωμα  η συμπεριφορά του ίδιου του σημερινού αρχηγού. Τόσο ως προς τον τρόπο διαχείρισης του ηγετικού προβλήματος του κόμματός του, όσο και ως προς την διεύθυνση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Συμπεριφορές που απομονώνουν το κόμμα της σημερινής πλειοψηφίας από τους χώρους της κοινωνικής του αναφοράς. Το καταδικάζουν σε διαρκή φθορά. Και του προσδίδουν χαρακτηριστικά μικρού κόμματος οριακής πολιτικής υπόστασης.

Ας μην αξιολογείται λοιπόν μεμονωμένα η περίπτωση Χρυσοχοΐδη. Στο κάτω-κάτω ποιόν αφορά. Η λειτουργία όμως, οι συμπεριφορές και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, ενός ιστορικού σε κάθε περίπτωση κόμματος, ενδιαφέρει και επηρεάζει τη Χώρα και το λαό της. Δεδομένου ότι, ως τώρα τουλάχιστον, αποτελεί την έκφραση της καθ’ ημάς σοσιαλδημοκρατίας…