Φιλοευρωπαϊσμός VS απομονωτισμού

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Παρά την εγγενή παθογένεια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όπου αντί να συζητηθούν τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το παρόν και το μέλλον της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, αναλώθηκε επί μακρόν σε έναν πρωτοφανή σε ένταση και φανατισμό αλληλοσπαραγμό, αύριο ψηφίζουμε πρωτίστως για την Ευρωβουλή και ουδεμία αυτό έχει σχέση με τις εξουσιολαγνικές φαντασιώσεις πολλών επίδοξων κυβερνητών του μικρού ελληνικού σκάφους.
Στις εκλογές αυτές η σύγκρουση, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό

επίπεδο, είναι ανάμεσα στον απομονωτισμό, την εσωστρέφεια, τη ξενοφοβία και τη δυσανεξία από τη μία πλευρά, και, από την άλλη, με τον κοσμοπολιτισμό, τους ανοιχτούς ορίζοντες, την επικοινωνία, την όσμωση και την ανεκτικότητα.

Χωρίς να θέλει κανείς να εξωραΐσει τα πράγματα, η Ευρώπη σήμερα, το κοινό σπίτι εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων διαφορετικών εθνικών καταγωγών, θρησκευτικών πεποιθήσεων και πολιτισμικών αναφορών, διέρχεται μια κρίσιμη φάση, από την οποία πρέπει να βγει πιο δυνατή και πιο ενωμένη. Η δημοσιονομική κρίση που την έπληξε τα τελευταία χρόνια, εκτός από τη σκληρή δοκιμασία στην οποία την υπέβαλε, ήταν η αφορμή για την αναθεώρηση πολλών κατεστημένων αντιλήψεων αλλά και τη γέννηση νέων θεσμών συλλογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Η Ευρώπη, εν αντιθέσει με άλλους μεγάλους οικονομικούς και πολιτισμικούς σχηματισμούς, εφαρμόζει την πολιτική της δημοκρατικής συναίνεσης και του συμβιβασμού, όταν άλλοι μετέρχονται μεθόδους πολιτικής αυταρχικότητας, της οικονομικής επιβολής ή και της στρατιωτικής παρέμβασης. Αυτό μπορεί από τη μία πλευρά να οδηγεί σε μια πιο αργή λήψη των αποφάσεων, από την άλλη όμως εκτονώνει τις εντάσεις και απορροφά τους κραδασμούς των αντιπαραθέσεων.

Η Ευρώπη, παραμένει ένας από τους πλέον ελκυστικούς και φιλόξενους προορισμούς για τους κατατρεγμένους του κόσμου τούτου, αλλά και για τους ανθρώπους που θέλουν να προκόψουν σε ένα περιβάλλον εγγύησης των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, αποδοχής και ενθάρρυνσης της διαφορετικότητας και ανεκτικότητας ως βασική συνισταμένη ενός πολιτισμού που βασίζεται στις αρχές του Διαφωτισμού.

Η Ευρώπη, όμως, έχει και πολλά προβλήματα που πρέπει να επιλύσει στο άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον. Στο πολιτικό της σύστημα υπάρχουν ανισορροπίες και δυσλειτουργίες, κενά και ελλείψεις, καθώς επίσης και μια υστέρηση στις διαδικασίες της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησής της με βάση της αρχές της ομοσπονδοποίησης.

Κατά την προσεχή, πενταετή θητεία του Ευρωκοινοβουλίου, τους εκπροσώπους του οποίου εκλέγουμε αύριο, θα συζητηθούν και θα ληφθούν σοβαρές και κρίσιμες αποφάσεις για το κοινό μας μέλλον. Στις συζητήσεις αυτές θα πρέπει να λάβουν μέρος και οι Έλληνες εκπρόσωποι. Το συμφέρον του τόπου προστάσει να εκλέξουμε εκείνους που τάσσονται υπέρ μιας πιο δίκαιης Ευρώπης, στην οποία η Ελλάδα θα κατέχει θέση ισότιμη και ισάξια, όχι μόνο λόγω της γεωγραφικής της θέσης και της προηγούμενης γεωπολιτικής της επιλογής, αλλά, κυρίως, λόγω της ενεργούς ανάμειξης της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Η αυριανή εκλογή, όσο το δυνατόν, περισσότερων εκπροσώπων του κοσμοπολιτισμού, των ανοιχτών οριζόντων, της επικοινωνίας, της όσμωσης και της ανεκτικότητας και να φράξουμε το δρόμο στους εκπροσώπους του απομονωτισμού, της μισαλλοδοξίας, της δυσανεξίας και της οπισθοδρόμησης.