Φάουστ δια χειρός Μαρμαρινού

Σε ένα λιτό σκηνικό με τους ηθοποιούς να κάθονται βουβοί και ακίνητοι γύρω από ένα τραπέζι (σαν σε νεκρόδειπνο), κάτω από έναν μεγάλο αιωρούμενο καθρέφτη, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός μας συστήνει τον Φάουστ.

Για την παράσταση γράφει η Ελεωνόρα Ορφανίδου.

Μόνο, να μονολογεί «αχ σπούδασα φιλοσοφία, ιατρική, νομική, θεολογία και είμαι ένα τέλειο μηδενικό», καθιστώντας γρήγορα σαφές ότι όλες οι καινοτομίες και οι παρεμβάσεις που έχει κάνει δεν έχουν σκοπό να σε αποπλανήσουν από αυτό που διαχρονικά είναι ο Φάουστ, μια τραγωδία της γνώσης και του ορθολογισμού,

αλλά να σου προτείνουν σύγχρονα εργαλεία ανάγνωσης, του βασικού μύθου του Δυτικού Ανθρώπου. Ο Φάουστ ένας άνθρωπος στο μεταίχμιο μεταξύ Μεσαίωνα και Αναγέννησης, δεν πείθεται ότι οι δυνατότητες της επιστήμης και του ορθού λόγου φτάνουν μέχρι την ευτυχία (που είναι στόχος του Διαφωτισμού εντός του οποίου έγραψε ο Γκαίτε το έργο του). Απογοητευμένος από τη Γνώση και τη Θρησκεία επιχειρεί να συνομιλήσει με την άλλη πλευρά των πραγμάτων και καταλήγει στην περιβόητη συμφωνία με το διάβολο.

Στην σκηνοθετική προσέγγιση του Μαρμαρινού, όπου η έξοχη έμμετρη μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη συναντά ατόφια τις παρεκβάσεις του σκηνοθέτη, ο Μεφιστοφελής- που ερμηνεύεται ως παρουσία από τους συμπρωταγωνιστές του Ακύλα Καραζήση(Φάουστ)- είναι αυτός που αναδιατάσσει όλο το σκηνικό σε ένα αγωνιώδες κινούμενο συνεχές. Όπου βρίσκεται ο διάβολος πυροδοτεί μια θορυβώδη συγχορδία κραυγών, μουσικών, τραγουδιών, τα οποία οι ηθοποιοί εκτελούν τρέχοντας. Το κόκκινο είναι το χρώμα που σηματοδοτεί το κακό επί σκηνής και φυσικά η ψυχική αλλαγή και οι διακυμάνσεις του Φάουστ, που δοκιμάζει τα όρια των ηδονών και της δυνατότητας να ευτυχήσει έναντι ενός απίστευτου τιμήματος. Στο τέλος μπορεί και να δεις τον Μεφιστοφελή ως την άλλη πλευρά του Φάουστ, ως ένα alter ego σίγουρα όχι τόσο τρομακτικό. Και σίγουρα θα συγκινηθείς από τις στιγμές που ο Φάουστ αρχικά και η Μαργαρίτα, το τραγικό πρόσωπο του τέλους, στη συνέχεια, απεκδύονται το κουκούλι των ρούχων τους και αντιμετωπίζουν γυμνοί τις συνέπειες εκείνης της «καταχρηστικής» συμφωνίας του Ανθρώπου. Όταν ο προβολέας που λούζει με φως τον γυμνό Φάουστ στρέφεται προς το κοινό, ο Φάουστ είσαι «εσύ» κι όταν η Μαργαρίτα αιωρείται γυμνή και κρεμασμένη μπορεί και να σκεφτείς ότι η αποπλάνηση που την έφερε εδώ, ξεκίνησε με ένα τσιγάρο που γεμάτη χαρά κάπνιζε γελώντας συνωμοτικά, παρέα με τον Φάουστ. Ποιος δεν το ‘χει κάνει;

* Ο Μαρμαρινός υπενθυμίζει διαρκώς ότι το έργο δεν είναι θεατρικό. Τόσο ο Ακύλλας Καραζήσης ερμηνεύοντας τον Φάουστ όσο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που ερμηνεύουν ως σώμα διαδοχικά τον Μεφιστοφελή και τη Μαργαρίτα, αναφέρουν το πρόσωπο που δρα πριν την απαγγελία των στίχων.

* Το βίντεο γουόλ από την αρχή έως το τέλος της παράστασης συνοδεύει τις ερμηνείες: σοκάροντας, συγκινώντας, αποσαφηνίζοντας.

* Η τετράωρη διάρκεια της παράστασης είναι ένα ζήτημα με το οποίο ως θεατής καλείσαι να αναμετρηθείς (έχοντας όμως στο νου ότι η αναμέτρηση αξίζει τον κόπο).

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: «Φάουστ» του Γκαίτε

15 Ιανουαρίου έως 2 Φεβρουαρίου

Καθημερινά στις 20.00 εκτός Δευτέρας και Τρίτης

Κεντρική Σκηνή - Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Σκηνοθεσία : Μιχαήλ Μαρμαρινός

Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης

Δραματουργία: Armin Kerber

Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός

Παίζουν: Ακύλλας Καραζήσης, Θεοδώρα Τζήμου, Εύη Σαουλίδου, Ηλέκτρα
Νικουλούζου κ.ά.