Εκλογές 2012: Όταν ο κόσμος βγαίνει μπροστά από τους πολιτικούς

του Γιάννη Παπαγεωργίου

Ο σοβαρός ψηφοφόρος αναζητά πλέον συγκεκριμένο πρόγραμμα και λύσεις. Καιτιμωρεί όχι μόνο το παρελθόν του δικομματισμού, αλλά την αδυναμία του να εγγυηθεί την κατάρτιση και εφαρμογή ενός -επώδυνου προφανώς- προγράμματος.

Όσοι θεωρούν ότι η ανεπαρκής συσπείρωση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι αποτέλεσμα της πάλης μεταξύ θυμού και λογικής των ψηφοφόρων μάλλον ξεγελούν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η αποσυσπείρωση

είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα της λογικής. Μετά από τη διετία Παπανδρέου και την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου, ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι περισσότερος υποψιασμένος από ποτέ για το επώδυνο μέλλον του. Προφανώς και καταλογίζει ευθύνες στο παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο η ψήφος του δεν καθορίζεται κυρίως από αυτές. Αν ήταν έτσι, θα ήταν αποτελεσματικότερη η λυσσαλέα προσπάθεια των κομματικών επιτελείων και μέρους του Τύπου προκειμένου να «επιστρέψουν τα πρόβατα στο μαντρί».

Η πεισματική άρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να παρουσιάσουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης ερμηνεύει απόλυτα τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Πρόκειται για ένα σύστημα που έχει μάθει να αυτοπροστατεύεται και να προστατεύει όσους το συντηρούν. Ένα σύστημα που συνεχίζει να περικόπτει αντί να εκλογικεύει, να φορολογεί τους μη έχοντες και να αφήνει τον πλούτο αφορολόγητο σε λίγους,, ένα σύστημα που μαθαίνει τη μαχανοργάνωση με 30 χρόνια καθυστέρηση και μάλιστα όχι με τη μεγαλύτερη επιτυχία.  Παραμένει ένα σύστημα που κρύβεται πίσω από το ψευτοδίλλημα «μνημόνιο ή όχι», ένα σύστημα που δημιουργήθηκε επί της ουσίας για την προστασία της κομματικής καρέκλας.

Είναι το σύστημα που συνεχίζει να εξαρτά την ανάπτυξη από την οικονομική εξαθλίωση ενός εργατικού δυναμικού που απαρτίζεται σε συντριπτικό ποσοστό από πτυχιούχους και εξειδικευμένους επιστήμονες. Λες και στόχος του είναι να εργαστούν οι επιστήμονες στα... ορυχεία και στη φάμπρικα!

Ο σοβαρός ψηφοφόρος αναζητά πλέον συγκεκριμένο πρόγραμμα και λύσεις. Και τιμωρεί όχι μόνο το παρελθόν του δικομματισμού, αλλά την αδυναμία του να εγγυηθεί την κατάρτιση και εφαρμογή ενός -επώδυνου προφανώς- προγράμματος. Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης, ο κόσμος δείχνει να βρίσκεται μπροστά από τους πολιτικούς.

Και να ήταν αυτό το χειρότερο. Δυστυχώς, στο άμεσο μέλλον δεν διακρίνεται καμία δύναμη που να μπορεί να εγγυηθεί έστω και στοιχειωδώς μεθοδευμένη εθνική και κρατική ανασυγκρότηση. Ούτε βέβαια η ΕΕ και το ΔΝΤ μπορούν, καθώς για αυτούς (και δικαίως έως ενός σημείου) προέχουν τα συμφέροντα των δανειστών.

Ενδεχομένως, μεσοπρόθεσμα, η λύση να μπορεί να βρεθεί μέσω μίας πολιτικής δύναμης που θα κατορθώσει να εμπνεύσει και να θέσει σε ουσιαστική λειτουργία το εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό που έχει η χώρα μας. Υπό τις σημερινές συνθήκες μάλιστα, μία τέτοια πολιτική ηγεσία δεν χρειάζεται ιδιαίτερα χαρίσματα. Αρκεί η ειλικρίνεια.

Η ερώτηση είναι σχεδόν ρητορική: Διακρίνετε κάποια τέτοια ενόψει της 6ης