Ε, και λοιπόν;

Του Βασίλη Πάϊκου

Είναι,σίγουρα, πρωτότυπο. Και πρωτοφανές. Νατίθεται (με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργούδε) ζήτημα εμπιστοσύνης προς τηνΚυβέρνηση, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ηαξιολόγηση του ελληνικού προγράμματοςαπό την Τρόικα. Δεν έχει ξαναγίνει, ούτεκανείς μπορούσε να το φανταστεί. Η μόνηλογική εξήγηση είναι ότι ο Πρωθυπουργόςαντελήφθη πως οι δανειστές αμφισβητούντην ισχύ, ακόμη και τη βιωσιμότητα

Είναιγι αυτό, προφανώς, που η ΑξιωματικήΑντιπολίτευση μίλησε για «ψήφοεμπιστοσύνης από απονομιμοποιημένηΒουλή». Δεδομένου ότι αποκλείεται ναεννοούσε ο ΣΥΡΙΖΑ πως η παρούσα Βουλήδεν διαθέτει συνταγματική νομιμότητα.Στην πολιτική νομιμοποίηση αναφερόταν.Εννοώντας την προφανή δυσαρμονία ανάμεσαστους σημερινούς κοινοβουλευτικούςσυσχετισμούς, και σ' εκείνους τηςκοινωνίας. Στην οποία δυσαρμονία έχει,εξ' άλλου, επανειλημμένως αναφερθεί.Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι την σημερινήκοινοβουλευτική πλειοψηφία, συγκροτούνοι δυνάμεις του δεύτερου και του τέταρτουκόμματος, σύμφωνα με την πολύ πρόσφατηκαταγραφή των ευρωεκλογών.

Ηκαλή όψη του πράγματος είναι ότιτουλάχιστον θα ξαναδούμε τον Σαμαράστη Βουλή. Κάτι είναι κι αυτό. Θαξαναζήσουμε και πολιτική αντιπαράθεσησ' επίπεδο αρχηγών. Κι αυτό είναι κάτι.Γιατί αν περιμέναμε από τις συνήθειςδιαδικασίες, χαιρετίσματα...

Οικυβερνήσεις, όλες χωρίς εξαίρεση,καταφεύγουν στην επαναβεβαίωση τηςεμπιστοσύνης της Βουλής, μονάχα ότανπιέζονται ασφυκτικά. Όταν αισθάνονταιπως δεν πατούν καλά στα πόδια τους. Είτενιώθοντας ισχυρή την πίεση τηςαντιπολίτευσης, είτε διαπιστώνονταςδημοσκοπική καχεξία, είτε- το συνηθέστερο-αν αμφισβητούνται σοβαρά στο εσωτερικότους μέτωπο. Ε, στην περίπτωσή μας,συντρέχουν και οι τρεις προϋποθέσεις ταυτοχρόνως.

Αςθυμηθούμε κάποιες από τις πιοχαρακτηριστικές σχετικές περιπτώσεις.Ο Κώστας Σημίτης ζήτησε την επαναβεβαίωσητης ψήφου εμπιστοσύνης, μετά την υπόθεσηΟτσαλάν. Τότε που, εναντίον των χειρισμώντης Κυβέρνησής του, είχανε ξεσηκωθείκαι οι πέτρες. Ο Κώστας Καραμανλήςπροχώρησε στην κίνηση, όταν η κυβερνητικήτου υπόσταση κρεμόταν από τα νάζια τουΠέτρου Τατούλη και του Γιάννη Μανώλη.Και ο Γιώργος Παπανδρέου μετά το στραπάτσοτων Καννών. Ειδικά η περίπτωση Παπανδρέουθα έπρεπε να λειτουργεί διδακτικά γιατους επιγενόμενους. Καταδεικνύονταςτο άγονο και το αναποτελεσματικό τουεγχειρήματος. Ήταν πριν από τρία χρόνια,τέτοια εποχή, όταν ο τότε πρωθυπουργόςεπέστρεψε στραπατσαρισμένος από τιςΚάννες. Αφού η Μέρκελ και ο Σαρκοζί τονείχαν αδειάσει για το δημοψήφισμα πουσχεδίαζε. Είπε κι αυτός να βγει, όπως-όπωςαπό τη δύσκολη θέση με την επαναβεβαίωσητης εμπιστοσύνης της Βουλής. Εξασφάλισελοιπόν την ψήφο εμπιστοσύνης, κι απότην άλλη κιόλας μέρα ξεκίνησαν οιδιαδικασίες αποκαθήλωσής του. Για ναφτάσουμε, μέσα σε μια βδομάδα, στο σχήμαΠαπαδήμου. Ε, αυτό και μόνο πιστοποιείτο ειδικό πολιτικό βάρος των τέτοιωνκινήσεων. Το πρακτικώς ανύπαρκτο.

Ωςκίνηση «φυγής προς τα εμπρός»χαρακτηρίζονται συνήθως οι σχετικέςπρωθυπουργικές πρωτοβουλίες. Στηνπερίπτωσή μας μάλιστα βρέθηκαν κάποιοιτηλεσχολιαστές εκ των «προθύμων», ναμιλήσουν για «κίνηση-ματ»! Αστείαπράγματα. Ούτε για φυγή προς τα εμπρόςπρόκειται, ούτε για κίνηση-ματ, ούτε κανανακτά δ' αυτής ο Πρωθυπουργός την -απόκαιρό απολεσθείσα- πρωτοβουλία τωνκινήσεων. Στη συνείδηση της πλειοψηφίαςτων πολιτών η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚέχει ήδη εκπέσει. Εξ' ου και η γενικευμένηπεποίθηση πως όπου νάναι φεύγουν. Κιαυτό δεν αλλάζει. Οι σχέσεις των δύοκυβερνητικών εταίρων βρίσκονται στοσημείο μηδέν. Κι αυτό δεν αλλάζει. Στοεσωτερικό και των δύο συμπολιτευομένωνκοινοβουλευτικών ομάδων επικρατείαναβρασμός και γενικευμένη ηττοπάθεια.Καθώς μάλιστα γίνεται ήδη -δημόσια!-λόγος ακόμη και για αλλαγή Πρωθυπουργού.Κι αυτό δεν αλλάζει.

Οπότεπρος τι; Επεδίωκε, λένε, ο Σαμαράς ναθέσει τέρμα στην εκλογολογία. Αλλά ανήταν αυτός ο στόχος του, θα αρκούσε οορισμός των ημερομηνιών έναρξης τωνδιαδικασιών της προεδρικής εκλογής. Τιχρειαζόταν η «παράσταση» της ψήφουεμπιστοσύνης; Καθώς μάλιστα στην τριήμερηκοινοβουλευτική συζήτηση που θα προηγηθείτης ψηφοφορίας, η Κυβέρνηση θα βρεθείαπολογούμενη έτσι κι αλλιώς. Απολογούμενηκαι απολύτως ανίσχυρη. Αφού μόλις προχθέςο Μάριο Ντράγκι φρόντισε να τηςστραπατσάρει ακόμη και το πλάνοτερματισμού των μνημονίων.

Καιτο ερώτημα επανέρχεται. Προς τι όλ'αυτά; Ωραία, θα την εξασφαλίσει μεθαύριοο Σαμαράς την ψήφο εμπιστοσύνης τηςΒουλής. Ε, και λοιπόν;