Δημοσιογραφία και κοινωνία

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν/με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε νάναι προεκτάσεις της πραγματικότητας/όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού/να συνεφέρουν με χαστούκια
όσους λιποθύμησαν/μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους. Άρης Αλεξάνδρου
Το ότι η ελληνική δημοσιογραφία έχει χάσει εδώ και χρόνια την αθωότητά της, δεν είναι κάτι που μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Γκρίζες ηθικές ζώνες, υποψίες διαπλοκής με επιχειρηματικά συμφέροντα, συντεχνιακή νοοτροπία, απροκάλυπτη υποταγή στα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας, είναι μερικές μόνο πινελιές που συνθέτουν τον μουντό καμβά, πάνω στον οποίο γράφεται καθημερινά η ιστορία ενός κλάδου που χειμάζεται όχι μόνο από την οικονομική κρίση, μα και από μια άλλη βαθύτερη, την ηθική, την κρίση αξιών και αρχών. Μια κρίση ηθική που πολλές φορές φέρνει την ελληνική δημοσιογραφία σε κατάφωρη αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, με την ίδια την ελληνική κοινωνία στο σύνολο της.

Η φράση «η δημοσιογραφία σε πάει παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως» είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, έστω και εν είδη αστεϊσμού στο σινάφι μας. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται, από την ευκολία με την οποία πολλοί προβεβλημένοι δημοσιογράφοι εγκαταλείπουν το επάγγελμα (και όχι λειτούργημα, όπως ισχυρίζονται πολλοί) για να μεταπηδήσουν στον πολιτικό στίβο ή στην επιχειρηματική κονίστρα.

Το τελευταίο διάστημα καταγράφηκαν κλαδικές απεργίες με αιτήματα όπως η εξαίρεση των δημοσιογράφων από τα οριζόντια μέτρα που επιβάλλουν οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφει η χώρα. Καταγράφεται μια έξαρση του «εξαιρετισμού» του κλάδου (μαζί με άλλες συντεχνίες που παλεύουν για τη διατήρηση των φαύλων κεκτημένων τους) με έωλα ηθικά κριτήρια και πολιτική επιχειρηματολογία που δεν πείθει κανέναν.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η στάση του ταμείου των δημοσιογράφων του ΕΤΑΠ - ΜΜΕ (ΤΣΠΕΑΘ για τους παλαιότερους), το οποίο αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διαδικασία του PSI, προκαλώντας για άλλη μια φορά εύλογες απορίες.

Πώς είναι δυνατόν να βαυκαλιζόμαστε ως κλάδος ότι ελέγχουμε την εξουσία, ότι είμαστε θεματοφύλακες των θέσμιων και της ηθικής των πάσης φύσεως εξουσιών, όταν στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζει η κοινωνία, προτάσσουμε το συντεχνιακό συμφέρον έναντι του συλλογικού;

Άραγε, τα ταμεία των Βέλγων ανθρακωρύχων και Δημοσίων Υπαλλήλων, των Νορβηγών εκπαιδευτικών,  των Ολλανδών Ταχυδρομικών που συμμετείχαν εθελοντικά σ' αυτή τη διαδικασία, ελέγχονται για μειωμένα ανακλαστικά έναντι των μελών τους;

Με ποιο ηθικό δικαίωμα, αύριο, εμείς οι δημοσιογράφοι θα ελέγξουμε την οποιαδήποτε συντεχνία που εμποδίζει την υλοποίηση των αναγκαίων για την χώρα μεταρρυθμίσεων και αλλαγών; Εκτός, αν έχουμε αποφασίσει πως δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα, πως η χώρα θα πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται στην ίδια ρότα που την έφερε στο χείλος της καταστροφής.