Χορευτής και γεννιέσαι και γίνεσαι

Η περίπτωση του Στέλιου Κατωπόδη, είναι απρόβλεπτη, όσο και η τέχνη που διάλεξε να υπηρετήσει με όλο του «το είναι».

Χορευτής από κούνια θα έλεγε κάποιος, αφού ο χορός επί χρόνια -κυριαρχούσε -αρχικώς - ως εικόνα, στην καθημερινότητά του.

Με σκληρή δουλειά και αυτογνωσία έπειτα από τρία χρόνια επαγγελματικών σπουδών στην Εθνική Λυρική Σκηνή, συμμετέχει σε παραστάσεις, με μεγάλη δεξιότητα.

Ο ίδιος, μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και τη Ζέττα Καρφίδου, ξετύλιξε κάποιες πτυχές των ονείρων του.

Ερ. Ανήσυχο

πνεύμα από κούνια. Δε θα μου προκαλέσει καμία εντύπωση εάν μου πεις ότι με τα πρώτα σου βήματα ξεκίνησε και η χορευτική σου διαδρομή!
Σ.Κ.: «Κάπως έτσι ....το να μεγαλώνεις σε ένα νησί που η μουσική και τα φεστιβάλ είναι μέρος της καθημερινότητας, σε διαμορφώνει και σε γαλουχεί να ζεις μέσα στην τέχνη και να νομίζεις ότι είναι κυρίαρχο συστατικό στην ζωή. Από παιδί ακόμη, συμμετείχα στο μεγάλο φολκλορικό φεστιβάλ του νησιού ως χορευτής παραδοσιακών χορών με τη Νέα Χορωδία της Λευκάδας και ασχολήθηκα συστηματικά με την μουσική φοιτώντας σε Ωδείο και στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο του νησιού».

Ερ. Πως σου... σφηνώθηκε στο κεφάλι να γίνεις επαγγελματίας χορευτής;Το οικογενειακό σου περιβάλλον σε ενθάρρυνε;
Σ.Κ.: «Βρέθηκα χωρίς να το πολυκαταλάβω σε μία παραγωγή που έκανε η τοπική σχολή χορού της κ. Ευρυδίκης Μεσσήνη, για το Φεστιβάλ Τέχνης και Λόγου, σε συνεργασία με τον δάσκαλο και χορογράφο κ. Θωμά Γκουντή, με μετακλημένους καλλιτέχνες τον σολίστα και χορογράφο Παντελή Ζήκα από την όπερα του Ρήνου της Γερμανίας και την Α' χορεύτρια του Κ.Θ.Β.Ε. Κατερίνα Κερβανίδου. Συμμετείχα, στα σύνολα και σε κάποιους ρόλους του έργου υπό τη μορφή κινητικού θεάτρου και σύγχρονης κινησιολογίας. Αυτό ήταν σημαντικό για μένα. Μου πυροδότησε το ενδιαφέρον με αυτή την μορφή του θεάτρου και έτσι, σε ηλικία 17 χρόνων, άρχισα να παίρνω τα πρώτα μου μαθήματα στη τέχνη του μπαλέτου και του σύγχρονου χορού. Η οικογένειά μου το αποδέχθηκε αλλά προτεραιότητα παρέμενε το σχολείο».

Ερ. Μεγάλωσες στη Λευκάδα. Αποφάσισες νωρίς ότι είσαι γεννημένος για να υπηρετήσεις την τέχνη. Έφυγες για Θεσσαλονίκη, εφόσον πέρασες στη σχολή θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και έπειτα από δύο χρόνια ήρθες στην Αθήνα για οικογενειακούς λόγους, και τότε έγινε το «κλικ»;
Σ.Κ.: «Σίγουρα πέρα από αυτό που λέμε "κλικ", για να αλλάξεις ορίζοντα, χρειάζεσαι για το χορό πολύ σοβαρή και δύσκολη προετοιμασία, επομένως αυτό το ...."κλικ" είχε συμβεί πολύ νωρίτερα καθώς αυτά τα δύο χρόνια προετοίμαζα τον εαυτό μου με καθημερινή δουλειά τόσο σε επίπεδο κινησιολογίας και μελέτης της τέχνης του μπαλέτου, όσο και σε επίπεδο ψυχικό και γνωσιακό. Η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα, μου έδωσαν από μία ακόμη ευκαιρία να σταθμίσω πολλές παραμέτρους προκειμένου να αποφασίσω να ενταχθώ στο χώρο του χορού με επαγγελματική προοπτική. Ήταν η στιγμή που ήμουν πλέον βέβαιος ότι εκεί ανήκω».

Ερ. Πόσο δύσκολη ήταν η αρχή για ένα νέο όπως εσύ, που μεγάλωσες σε ένα νησί, να βρεθείς μόνος σου στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, μπαίνοντας ταυτόχρονα σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον;
Σ.Κ.: «Στην τέχνη γενικότερα, είναι αδύνατον να προχωρήσεις χωρίς τον δικό σου δάσκαλο, δεν είναι απλά κάποιος που σου μαθαίνει την τέχνη που έχεις αποφασίσει να υπηρετήσεις, αλλά είναι ταυτόχρονα και μέντορας του νέου καλλιτέχνη που ετοιμάζει. Στον τομέα αυτό αισθάνομαι τυχερός γιατί από τα πρώτα μου βήματα είχα τον δάσκαλό μου Θωμά Γκουντή δίπλα μου, για να αντέξω και να ξεπεράσω τις όποιες δυσκολίες...και σίγουρα σε τέτοιες διαδρομές και στην αρχή χωρίς καθοδήγηση δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι ένας νέος να αντέξει...θα πρέπει να το θέλει πολύ και να έχει πολύ τύχη και δύναμη συγχρόνως».

Ερ. Ο «κορμός»του χορού είναι το μπαλλέτο και είναι γνωστό ότι χρειάζεται απόλυτη πειθαρχία, αφοσίωση για να γίνω ακριβής. Περιέγραψέ μας λίγο την καθημερινότητά σου.
Σ.Κ.: «Σίγουρα είναι αδύνατον να θέλεις να ζεις όπως τα άλλα νέα άτομα της γενιάς σου. Σε αυτή την τέχνη οι απαιτήσεις είναι πολλές με βασική προϋπόθεση να θες να είσαι εκεί...Ξυπνάς το πρωί και ετοιμάζεις τον εαυτό σου για αυτά που έχεις να κάνεις...Αρχικά για το μάθημα της ομάδας που σημαίνει καλό ζέσταμα και εσωτερική προετοιμασία, για να συντηρήσεις τεχνικά τον εαυτό σου και να εξελιχθείς. Αυτή είναι μία καθημερινή διαδικασία που θέλει περίπου δύο έως τρεις ώρες. Εν συνεχεία τέσσερις έως πέντε ώρες πρόβες, κατά τις οποίες, χρειάζεται να είσαι σε συνεχή ετοιμότητα και συγκέντρωση για να δοκιμάζεις το βηματολόγιο που απαιτούν ο χορογράφος και η χορογραφία. Να είσαι εκεί για να βιώσεις την απαίτηση του ρόλου και της ομάδας. Όταν έχεις παράσταση η μέρα μοιράζεται ανάμεσα στις αίθουσες δοκιμών και στην προετοιμασία για την παράσταση...Διαρκώς πρέπει να έχεις χρόνο για επιπλέον πράγματα για να εξελιχθείς με βάση τις απαιτήσεις σου, τους στόχους σου γενικότερα. Κάθε μέρα που ξημερώνει χρειάζεται να τροφοδοτείς τον εαυτό σου με υλικό που θα χτίζει την προσωπικότητα του καλλιτέχνη που κουβαλάς...».

Ερ. Η Εθνική Λυρική Σκηνή αναμφίβολα είναι ένα μεγάλο σχολείο. Σε πόσες παραστάσεις έχεις συμμετάσχει; Ποιους ρόλους αγαπάς περισσότερο και θα ήθελες να υποδυθείς ;
Σ.Κ.: «Το να συμμετάσχω σε παραστάσεις ήταν μια ευκαιρία που μου δόθηκε αρκετά νωρίς αφού συμμετέχω σε παραγωγές από το 2ο έτος της σχολής και μάλιστα σε μια ευρεία γκάμα παραγωγών από την όπερα -μπαλλέτο, οπερέττα, σύγχρονη όπερα, κλασσικό και σύγχρονο ρεπερτόριο των παραστάσεων της ομάδας. Τα δύο τελευταία χρόνια, ως τριτοετής σπουδαστής της σχολής και εφέτος ως μέλος της ομάδας. Ότι ρόλο έχω χορέψει τον αγάπησα γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να βιώσω τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα κάποιου άλλου που δεν είμαι εγώ και αυτό είναι μια υπέροχη εμπειρία που σε βοηθά να εξελιχθείς. Το θέατρο -ενώ εσύ δουλεύεις κάθε μέρα για να πας παραπέρα -είναι απρόβλεπτο στις διανομές των ρόλων και έχεις την έκπληξη και την αγωνία, τι σου επιφυλάσσει το αύριο...και η επόμενη παραγωγή».

Ερ. Το ελληνικό κοινό αγαπά το μπαλέτο;
Σ.Κ.: «Ανεπιφύλακτα διψά για το καινούργιο και φαίνεται ακόμη περισσότερο όπου σε κάθε παραγωγή το θέατρο είναι γεμάτο».

Ερ. Περνάει μέρα από το μυαλό σου που ενώ ακούς μια μουσική αυτομάτως να μη σκέφτεσαι βήματα; Αλήθεια, πως χαλαρώνεις;
Σ.Κ.: «Αυτό είναι μια αλήθεια...και η χαλάρωση έρχεται με λίγο κινηματογράφο μια παράσταση που έχει ενδιαφέρον με μια βόλτα στις όμορφες πλατείες της Αθήνας και με μια καλή και ενδιαφέρουσα παρέα φίλων».

Ερ. Αν κάποιος θελήσει να εμβαθύνει και άλλο τις σπουδές του χρειάζεται να ανοίξει τα φτερά του και εκτός συνόρων ;
Σ.Κ.: «Σίγουρα είναι ένας δρόμος και αυτός, αλλά στο Θέατρο του χορού η μελέτη δεν σταματά ποτέ, κάθε μέρα και όλη μέρα, διαφορετικά η στασιμότητα το καταργεί και έτσι είναι αδύνατον να είσαι σε ένα τέτοιο οργανισμό και να μην προχωράς και να εμβαθύνεις στην δουλειά σου μέσα από την εμπειρία της δημιουργίας που συμμετέχεις».

Ερ. Βρισκόμαστε στη μέση του καλοκαιριού. Οι παραστάσεις της Λυρικής ολοκληρώθηκαν. Ποια είναι τα σχέδιά σου ;
Σ.Κ.: «Όλοι μας μετά από μια κοπιαστική σαιζόν σκεφτόμαστε αρχικώς τη ξεκούραση... Όμως πέρα από την ανάγκη να βρεθώ για λίγο στο νησί μου με τους δικούς μου ανθρώπους... σίγουρα με περιμένει πολύ δουλειά με εμένα για βελτιώσω τεχνικούς μου στόχους....να δω παραστάσεις με καλούς χορευτές και να ετοιμαστώ για την επόμενη περίοδο διότι υπάρχουν και νέες παραγωγές που έχουν άλλες απαιτήσεις και με κάποιες ξένες ομάδες θα γυμναστώ».

Ερ. Ξέρω ότι είναι πρώιμο, όμως, πώς σε φαντάζεσαι σε 15 με 20 χρόνια;
Σ.Κ.: «Γαληνεμένο και να έχω φτάσει όσα έχω ονειρευτεί».

Ερ. Τελικώς χορευτής γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Σ.Κ.: «Νομίζω πως είναι και τα δύο μαζί...».

Ερ. Θα παρότρυνες νέους που αγαπούν το χορό και ενδεχομένως διαβάζουν τη συνέντευξή σου να ακολουθήσουν το όνειρό τους;
Σ.Κ.: «Ανεπιφύλακτα ναι, αν είναι αληθινό! Αν είναι το όνειρο της ζωής τους».