«Χλώμιασε» η αναδιαπραγμάτευση του «νεκρού» μνημονίου

του Γιάννη Λαυράνου

Είναι πια ξεκάθαρο, μετά την άτυπη Σύνοδο Κορυφής, ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας (που ζητούν την εκλογή μιας κυβέρνησης, η οποία θα εφαρμόσει πιστά το μνημόνιο) ούτε επαναδιαπραγματεύσεις, ούτε παρατάσεις στην προσαρμογή συζητούν. Μόνο εφαρμογή.

Το λένε στα κόμματα, ακόμα και τα λεγόμενα «μνημονιακά» που μετά την 6η Μαΐου ενέταξαν πιο έντονα στη ρητορική τους το στοιχείο της αναδιαπραγμάτευσης. Το λένε και στους Έλληνες πολίτες, τους οποίους επαινούν για τις θυσίες τους, θυμίζοντας ταυτόχρονα πόσα χρήματα έδωσαν.

Αλλά, οι Έλληνες πολίτες είναι οι χειρότεροι δυνατοί παραλήπτες του μηνύματος. Γιατί τα χρήματά τους λιγοστεύουν συνεχώς, όσο οι Ευρωπαίοι συνεισφέρουν με σημαντικά ποσά, που φαίνεται πως πάνε σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Γιατί καλούμαστε ως κράτος και ως πολίτες να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια εις το διηνεκές, ξέροντας ότι, με αυτούς τους όρους δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποπληρώσουμε τα δάνειά μας.

Το μνημόνιο, όσο κι αν παρουσιάζεται από τους υπέρμαχούς του ως ο μόνος δρόμος για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας, είναι φανερό πως οδηγεί σε αδιέξοδο. Από το μνημόνιο Νο 1 - κι ενώ μεσολάβησε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα - οδηγηθήκαμε ταχύτατα στο Νο 2, το οποίο, πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών, συνοδεύτηκε από σενάρια για ένα τρίτο πακέτο στήριξης. Η αποτυχία του μνημονίου είναι ολοκληρωτική και οι επιπτώσεις του ισοπεδωτικές.

Κάθε στόχος που τέθηκε δεν προσεγγίστηκε κατ' ελάχιστο. Τα οικονομικά μεγέθη επιδεινώθηκαν και άνθρωποι και νοικοκυριά καταστράφηκαν. Γιατί η φύση του μνημονίου ήταν τέτοια (πρόχειρη σύνταξη με συρραφή μέτρων που εφάρμοσε το ΔΝΤ σε άλλες χώρες) με υπερ-φιλόδοξους μαξιμαλιστικούς στόχους, που το καθιστούσαν εξ αρχής καταδικασμένο να αποτύχει.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Πως θα συνεχιστεί η χρηματοδότηση του κράτους, που εξακολουθεί να χρωστά και παράλληλα εμφανίζει ελλείμματα; Τι είναι αυτό που θα αντικαταστήσει το μνημόνιο; Ο βασικός προσανατολισμός πρέπει να είναι η εξεύρεση νέων πηγών εσόδων και παράλληλα να μπει φρένο στην αφαίμαξη των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων. Είναι καιρός να φορολογηθούν με υψηλούς συντελεστές τα μεγάλα εισοδήματα, οι έχοντες και κατέχοντες, οι επιχειρήσεις που δεν επανεπενδύουν τα κέρδη τους και οι επιχειρηματίες που βγάζουν χρήματα από τα ταμεία των εταιρειών τους για τα προσωπικά τους έξοδα εις βάρος των εργαζομένων τους.

Ας σταματήσει το παραμύθι ότι, θα διώξουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις και θα αυξήσουμε την ανεργία αν τις φορολογήσουμε. Έφτασε η ώρα να θιγούν επιτέλους όσοι έχουν συνεισφέρει λιγότερο. Η ανεργία εκτοξεύθηκε όταν ισοπεδώθηκαν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που απασχολούν η καθεμιά λίγους εργαζόμενους, αλλά όλες μαζί το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού. Χωρίς καμία δαιμονοποίηση του επιχειρείν, ειδικά του υγιούς, πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε με τις αγορές ή με τους ανθρώπους.

Αφήνοντας κατά μέρους τους εκφοβισμούς ότι θα μας κόψουν τη χρηματοδότηση,