«Ακαμψία σημαίνει θάνατος»

Ο Στέφαν Μίκους, το πρόσωπο της world music, επιστρέφει μετά από 16 χρόνια στην Αθήνα, για μια μοναδική συναυλία στις 3 Απριλίου στη "Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών", και μιλά στον ΑΘΗΝΑ 9.84 και τον Γιώργο Βουδικλάρη.Σας βρίσκω στην Ισπανία, όπου ζείτε, απ' ό,τι ξέρω, εδώ και αρκετά χρόνια.Ναι, ζω τώρα στο νησί της Μαγιόρκας, αλλά ο πατέρας μου, που ήταν ζωγράφος, μετανάστευσε από τη Γερμανία τη δεκαετία του '60 στην Ίμπιζα, που ήταν τότε νησί διάσημο για τους ζωγράφους. Έτσι πέρασα τα μισά νεανικά μου χρόνια στη Μεσόγειο. Αυτή λοιπόν η ατμόσφαιρα μου είναι πολύ οικεία.Προέρχεστε λοιπόν από καλλιτεχνική οικογένεια. Υπήρχε και μουσική στην οικογένειά σας;Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου μουσική. Ο παππούς μου μόνο έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε τραγούδια όπως αυτά του Σούμπερτ (γέλια). Δεν υπήρχε και πολύ μουσική, υπήρχαν πολύ περισσότερο εικαστικά. Ο πατέρας μου μού έδωσε μια πολύ καλή εικαστική παιδεία, αλλά ό,τι έχει να κάνει με μουσική, προέρχεται λίγο-πολύ από μένα.Πότε ήταν η πρώτη φορά που καταλάβατε πως ο ήχος ήταν σημαντικός για σας;Αυτό πρέπει να πω ότι προήλθε από τους γονείς μου. Όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε, είχαν καλεσμένους ένα ζευγάρι, κι ο άντρας έπαιζε κιθάρα φλαμένκο. Αυτή ήταν πολύ σημαντική στιγμή για μένα, ήταν η πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τη μουσική της Ανατολής. Γιατί βέβαια το φλαμένκο είναι συνδυασμός ανατολικής τσιγγάνικης μουσικής που προέρχεται από την Ινδία, καθώς και αραβικής μουσικής. Θα έλεγα λοιπόν πως το φλαμένκο είναι κατά το 70% μουσική της Ανατολής. Υπήρξε για μένα σημαντική στιγμή. Μου άρεσε πολύ αυτή η μουσική και ρωτούσα τους γονείς μου από πού είναι, και ότι θέλω να μάθω. Ήταν η πρώτη φορά που ενδιαφέρθηκα αληθινά για τη μουσική, και είναι παράξενο, γιατί ήταν μουσική της Ανατολής, που αργότερα έγινε τόσο σπουδαία για μένα.Ήταν λοιπόν το φλαμένκο που υπήρξε για σας η πύλη προς τη μουσική. Και πώς περάσατε τελικά την πύλη και πήρατε το δικό σας δρόμο;Εκείνα τα χρόνια, όλα τα παιδιά της Γερμανίας έπρεπε να μάθουν να παίζουν recorder (φλογέρα), ένα όργανο που είναι σαν μικρός αυλός. Το ξέρω, κι εγώ ως παιδί έπαιζα recorder!Αλήθεια; (γέλια). Ήμασταν υποχρεωμένοι να μάθουμε να παίζουμε, κι εγώ ήμουν το μόνο αγόρι που του άρεσε! Είχαμε και μια θεατρική ομάδα στο σχολείο, και για κάποιο παράξενο λόγο ο πρωταγωνιστής έπρεπε πάντοτε να παίζει αυλό! Κι ήμουν το μόνο αγόρι που του άρεσε, κι ήμουν ο μόνιμος πρωταγωνιστής. Αλλά η πραγματική μουσική μου καριέρα άρχισε στα δωδέκατα γενέθλιά μου, όταν ζήτησα από τους γονείς μου να μου κάνουν δώρο μια κιθάρα. Έτσι, από κείνη τη μέρα δεν υπήρξε στην πραγματικότητα τίποτε άλλο στη ζωή μου. Άρχισα να μελετάω, κι έτσι φτάνουμε στην απάντηση στην ερώτησή σας. Στα δεκατέσσερά μου έκανα το πρώτο μου ταξίδι στη Γρανάδα, στη νότια Ισπανία, για να σπουδάσω κιθάρα φλαμένκο. Αυτό ήταν σημαντικό για μένα, και μάλιστα το ότι σε τόσο νεαρή ηλικία έκανα το ξεκίνημά μου. Κι αργότερα, όταν ήμουν δεκαεπτά, εμφανίστηκαν στην Ευρώπη οι πρώτες ηχογραφήσεις κλασικής ινδικής μουσικής, κυ