Αφόρητα προβλέψιμη, θανάσιμα πληκτική

Είναι γνωστό ότιοι κοινωνίες, και κυρίως εκείνες όπουκυριαρχούν όχι οι θεσμοί, αλλά οιπρονεωτερικές σχέσεις, στηρίζουν τηλειτουργία τους, κατά κύριο λόγο, σταέθιμα.

Η ελληνικήκοινωνία, κατ' εξοχήν εκπρόσωπος αυτούτου τύπου κοινωνίας στη μεγάλη ευρωπαϊκήοικογένεια, τις τελευταίες δεκαετίες,βάσει της ισχύος του εθιμικού δικαίου,διανύει τους δύο τελευταίους μήνες κάθεχρόνου σε μια αφόρητα προβλέψιμη καιθανάσιμα πληκτική περίοδο της «επετειακής»έξαρσης.

Η καπηλεία επίσαράντα χρόνια του αυθόρμητου, ανιδιοτελήκαι όμορφου αγώνα των νέων παιδιών κατάτης χούντας, στο Πολυτεχνείο το 1973, δεναρκούσε στους οπαδούς της «επετειακής»πολιτικής και έτσι υιοθέτησαν και τα«Δεκεμβριανά» του 2008, όταν λεηλατήθηκεκαι καταστράφηκε η Αθήνα.

Το δίμηνο αυτόείναι ενδεικτικό της σχιζοειδούςκατάστασης στην οποία βρίσκεται ηελληνική κοινωνία, η οποία όταν εισπράττειτις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις δηλώνειοπαδός του Διαφωτισμού και της προόδουκαι όταν πρόκειται να τις ξοδέψει θυμάταιτον «αδούλωτο» χαρακτήρα του ρωμιούκαι οδεύει προς το παρακείμενο σκυλάδικογια να κάνει τις σπονδές στον «αιώνιοΘεό της Ελλάδας».

Μέσα σε όλα αυτάπονηροί πολιτευτές, εκπρόσωποι τουβαθέως κράτους και της βραδυκίνητηςκαι αναποτελεσματικής γραφειοκρατίαςτου δημοσίου, κλείνουν το μάτι στα δήθεν«εξεγερμένα νιάτα» της πατρίδας κατάτων «ντόπιων και ξένων δυναστών (ήδανειστών)», εκμεταλλευόμενοι τηναναταραχή για να προωθήσουν δικά τους,στενά συντεχνιακά συμφέροντα.

Απειροελάχιστεςμειοψηφίες, επικαλούμενες το εθιμικόδίκαιο των «καταλήψεων», ακυρώνουν τηλειτουργία των πανεπιστημίων, εμποδίζουντη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητώννα σπουδάσουν, τους καθηγητές να διδάξουν.Δεν ισχύει το ίδιο όμως για το βαθύδιοικητικό μηχανισμό των ΑΕΙ, ο οποίοςχρησιμοποιεί τις καταλήψεις για τουςδικούς του ιδιοτελείς μηχανισμούς.

Οι ίδιες αυτέςαπειροελάχιστες μειοψηφίες, ακυρώνουνμε διαδηλώσεις μερικών εκατοντάδωνατόμων τη ζωή στην πόλη. Ακυρώνουν τηνίδια την πόλη, επιβάλλοντας ένα καθεστώςανελευθερίας, ασυδοσίας και ολοκληρωτισμού.Το αστείο είναι ότι επικαλούνται την«ελευθερία» για να καταργήσουν τιςελευθερίες των άλλων που υποτίθεταιότι προστατεύουν. «Εξουσιοδοτημένες»από ολιγομελείς έως ανύπαρκτες «γενικέςσυνελεύσεις» πραγματοποιούν τη φαντασίωσήτης «εξέγερσης» κατά ένα εκ των προτέρωνκαθορισμένο πρόγραμμα και τελετουργικό,έτσι ώστε να συσσωρεύσουν «επαναστατικές»αναμνήσεις για κατανάλωση τον υπόλοιποχρόνο.

Ο εξευτελισμόςτων «επετείων», η σκύλευση αγώνων άλλων,η εκμετάλλευση ενός καθεστώτος ατιμωρησίαςπου καλλιεργείται από το πολιτικόσύστημα, είναι το κύριο χαρακτηριστικόαυτού του διμήνου. Το χειρότερο όμωςείναι η υπονόμευση κάθε έννοια αγώναγια μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερομέλλον.

Το δίμηνο Νοεμβρίου- Δεκεμβρίου κάθε χρόνου είναι μιααφόρητα προβλέψιμη και θανάσιμα πληκτικήπερίοδος. Όλοι εκ των προτέρων γνωρίζουντο πότε θα γίνουν οι καταλήψεις σεσχολεία και πανεπιστήμια, πόσο θαδιαρκέσουν. Το ίδιο ισχύει για τις κατ'ευφημισμόν διαδηλώσεις, όπου το μόνοπου διαφέρει είναι τα «αιτήματα», ταοποία συνήθως προσαρμόζονται στις«ανάγκες» των κύκλων εκείνων πουεπιθυμούν επιτάχυνση ή επιβράδυνση τωνπολιτικών «εξελίξεων».

Στο μεταξύ, ηκοινωνία παρακολουθεί πλέον όχι μόνοαμέτοχη αλλά και φανερά εχθρική σε όλααυτά και αναρωτιέται αν και πότε θασταματήσει αυτός ο τραγέλαφος, αυτή ηπαρωδία. Και περιμένει. Περιμένει ναπεράσει η περίοδος εκτόνωσης του«επαναστατικού οίστρου» και να επανέλθειη κανονικότητα σε μια ζωή που τα βγάζειπολύ δύσκολα πέρα.