«Αεροδρόμιο απατεώνων η Ελλάδα»

Ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, μίλησε στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τη Νόνη Καραγιάννη με αφορμή το νέο του βιβλίο "Η πρώτη λέξη".  Να πούμε την ιστορία αυτού του βιβλίου;Ξέρετε, όποτε τελειώνω ένα μυθιστόρημα πρέπει να βρω αμέσως την ιδέα του επόμενου. Είναι η ζωή μου έτσι, είναι οι υποχρεώσεις μου κι η χαρά μου.Αυτή πρέπει να είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά νομίζω για ένα συγγραφέα και μια βασανιστική διαδικασία...Έχω ανάγκη, χρειάζομαι το γράψιμο, μου είναι απαραίτητο να διηγούμαι μια ιστορία, για να μπορέσω να επιβιώσω. Κάνω δύο ζωές, κατά έναν τρόπο. Δεν είναι κάτι που μου το έχουν επιβάλλει, έχω αποφασίσει εγώ ότι έτσι θα είναι η ζωή μου. Βεβαίως, λογικό είναι ότι μετά το κάθε βιβλίο πρέπει να βρω το επόμενο, που δεν είναι αυτονόητο ότι θα μου έρθει μια ιδέα. Εν πάση περιπτώσει, την τελευταία φορά μόλις είχα χάσει τον αδερφό μου και ωστόσο δεν έβρισκα μια ιδέα, διότι ο χαμός ενός αδελφού, η απώλεια, δεν είναι ιδέα μυθιστορήματος. Σκέφτηκα, λοιπόν, επειδή οι λέξεις με έχουν βοηθήσει πολύ σαν θέμα βιβλίων, σκέφτηκα μήπως οι γλώσσες, οι λέξεις, με βοηθήσουν κι αυτή τη φορά. Κι ενώ το σκεφτόμουν αυτό, αναρωτήθηκα απλά, ποια ήταν η πρώτη λέξη; Και μου φάνηκε καταπληκτικό, απόρησα, μάλιστα, πώς δεν το είχα σκεφτεί αυτό το πρόβλημα νωρίτερα. Η πρώτη λέξη που είπε ο άνθρωπος, δηλαδή την είπε στην Αφρική, την είπε όταν προχωρούσε προς την Ευρώπη, την είπε στην Ευρώπη, δεν ξέρουμε ακριβώς πότε. Δεν ξέρουμε ποια είναι αυτή η λέξη, αλλά υπάρχουν διάφορες θεωρίες. Στο βιβλίο, λοιπόν, ο καθηγητής συγκριτικής φιλολογίας ο Μιλτιάδης, λίγο πριν πεθάνει, παροτρύνει την αδερφή του, που είναι και η αφηγήτρια του μυθιστορήματος, να αναζητήσει αυτή την πρώτη λέξη. Μας είπατε ότι είναι λίγο αυτοβιογραφικό το βιβλίο, με την έννοια ότι σας έδωσε το ερέθισμα η απώλεια του αδελφού σας.Εγώ νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να την αντιμετωπίσω, αλλά όταν βρήκα αυτό το θέμα και σκέφτηκα να το συνδέσω με ένα θάνατο αδελφού, κατάλαβα ότι θα μπορούσα πράγματι. Η αγάπη της αδελφής για το χαμένο αδερφό εκφράζεται μέσα από αυτή την έρευνα, για την οποία "ενημερώνει" συνέχεια τον αδερφό της. Είναι μια επικοινωνία με τον πεθαμένο αδερφό, ο αδερφός της απαντάει, δηλαδή είναι στην ουσία ένας διάλογος με τον αδερφό, που συνεχίζεται χάρη σε αυτό το θέμα, επειδή εκείνη του έχει υποσχεθεί. Και μια υπόσχεση που κάνεις σε ένα πεθαμένο πρέπει οπωσδήποτε να την τηρήσεις.Κύριε Αλεξάκη, η ζωή καθορίζεται από τις λέξεις, τους ήχους, τη σημασία τους; Από τα γράμματα, το νόημα;Νομίζω ότι σε πολύ μεγάλο μέρος καθορίζεται έτσι. Δηλαδή εγώ έχω περάσει τη ζωή μου, κι ίσως γι' αυτό με ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι λέξεις και οι γλώσσες, διαβάζοντας λεξικά. Ζω παρέα με λεξικά και ξέρω ότι τα λεξικά είναι μυθιστορήματα. Όταν έμαθα αυτή τη γλώσσα της Αφρικής για να γράψω τις "Ξένες λέξεις", εγώ το διάβαζα το λεξικό των σάνγκο, όπως λέγεται η γλώσσα, με το ίδιο ενδιαφέρον που διάβαζα μικρός τον Ταρζάν. Δηλαδή, όλα υπάρχουν σε μία γλώσσα.Αναρωτιέμαι, αν οι λέξεις πεθαίνουν...Πεθαίνουν οι λέξεις, βεβαίως. Ένας εξαίρετος