Tα καθίκια της δραχμής

Του Βαγγέλη Καργούδη

Φοβάμαι ότι έχουν πλέον ανατραπεί όλα τα ιδεολογικά στάνταρ και τα πάγια στερεότυπα που ξέραμε, και όλα τα σχήματα αντιστοίχησής τους με τις δρώσες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Μέχρι πριν από μερικούς μήνες, είχα μάλλον καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι προσπάθειές μας, πέρα από την προσήλωση σε επί μέρους στόχους, έπρεπε να έχουν και μια μόνιμη ανησυχία, ένα μόνιμο νοιάξιμο:
Για το πώς δηλαδή τα σκληρά περιοριστικά οικονομικά μέτρα που επιβάλλονταν, μαζί με τις παρεπόμενες οδυνηρές συνέπειές τους στο εισόδημα και τον τρόπο ζωής όλων σχεδόν των κοινωνικών

ομάδων, δεν θα έθιγαν, ή -πιο σωστά- θα έθιγαν όσο το δυνατό λιγότερο, τον σκληρό παραγωγικό πυρήνα της οικονομίας μας, και μαζί μ αυτόν, και όλο το πολύπλοκο  πλέγμα  των οικονομικών-κοινωνικών διασυνδέσεων και αλληλεξαρτήσεων, αυτό με άλλα λόγια που λέμε τον κοινωνικό ιστό.

Σήμερα, έφτασα να φοβάμαι ότι πλέον το πρόβλημα της χώρας, ξεπερνάει ακόμα και αυτό το ζήτημα της διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας, από ένα πολιτικό σύστημα του οποίου δείχνουν να έχουν πλέον διαρραγεί όλες οι φέρουσες κατασκευές. Και η κατάρρευσή του να είναι ζήτημα χρόνου, αν δεν μεσολαβήσουν δραματικές ανατροπές. Ανατροπές, που απλά έφτασαν να θεωρούνται δραματικές, αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την απλή, -συνεπή όμως και «άνευ ετέρου»- διεκπεραίωση του ρόλου του καθενός μας, ομάδων και προσώπων, όπως ορίζει το περιεχόμενο του ρόλου αυτού ο δημοκρατικός θεσμικός καταμερισμός έργου των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

Φοβάμαι με άλλα λόγια, ότι έχουν πλέον ανατραπεί όλα τα ιδεολογικά στάνταρ & τα πάγια στερεότυπα που ξέραμε, και όλα τα σχήματα αντιστοίχησής τους με τις δρώσες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Και πλέον, «όλα μπερδεύονται γλυκά», σ έναν άμορφο, από απροσδιόριστα υλικά φτιαγμένο, παρακμιακό χυλό απόγνωσης, ιδιοτέλειας, υποκρισίας και γενικευμένης απουσίας νοήματος.

Επί χρόνια, τα συνήθη συντηρητικά-δεξιά παπαγαλάκια στην αρχή, -ψάχνοντας, προφανώς, γιατρικό στην ακραία ιδεολογική-πολιτική τους υστέρηση-, αλλά και ομάδες και πρόσωπα υπεράνω υποψίας στη συνέχεια, αυθυποβάλλονταν και υπέβαλλαν και στην κοινωνία το τροπάρι ότι οι διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς-Δεξιάς, συνιστούν πλέον γραφικό αναχρονισμό.

Η ίδια ποικιλία ωδικών πτηνών, μόλις βεβαιώθηκε ότι «η αποστολή εξετελέσθη», πέρασε  στο β΄ μέρος του ίδιου κατά βάση ισοπεδωτικού σεναρίου με το σουξεδάκι εποχής: «ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ».
Και, βοηθούντος και του κλίματος των ημερών,  πέτυχε απροσδόκητα πολλά «τρυγόνια», με έναν μόνο (αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό, όπως αποδείχτηκε) «σμπάρο» απεχθούς, ανατριχιαστικά υποκριτικής ηθικολογίας. Αφού πρώτα φρόντισε να του δώσει υπόσταση εικονοποιώντας τον στην αγαθή μορφή του Βασίλη Αυλωνίτη σαν προέδρου του συλλόγου «Πνεύμα και Ηθική»:

Οι πολιτικοί φορείς, τα κόμματα, είναι πλέον εσμοί ανεπάγγελτων, που «αποδεδειγμένα», συνωθούνται -λέει- σε κάποια αυτής της μορφής τα «εγκληματικά» σχήματα κατασπατάλησης τ