Πρώτη φορά ο Ολυμπιακός είπε "είμαι εδώ"

Ήταν καλύτερος ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό. Όπως και στην Λεωφόρο. Και πάλι δεν κέρδισε. Άλλο ένα 0-0 για την ομάδα του Πειραιά, όπως και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ. Μόνο που σε αυτό το 0- 0 οι "ερυθρόλευκοι" αδικούνται από το σκορ και τους εαυτούς τους. Θεωρώ ότι ο ένας βαθμός δεν τους ικανοποιεί,

Δεν πιστεύω ότι πρέπει να κάνει το ίδιο και ο Παναθηναϊκός. Οι "πράσινοι" είχαν πολλά προβλήματα. Ήταν κατώτεροι των αντιπάλων τους και αν μπήκαν στο "Καραϊσκάκης" για να κρατήσουν την ισοπαλία, δεν το έκαναν και με τόσο καλό στυλ για τους ίδιους. Θέλω να πω ότι ρίσκαραν πολύ και αν οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν βρει στόχο τότε όλα θα ήταν διαφορετικά.

Το γήπεδο πήρε φωτιά στο γκολ του Βρουσάι που ακυρώθηκε επειδή οι διαιτητές έκριναν ότι ο Ελ Αραμπί συμμετείχε στην φάση , αλλά πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι και πάλι οι "ερυθρόλευκοι" επέμειναν κόντρα στα λίγα λεπτά καθυστερήσεων και στο δικαιολογημένο ξενέρωμα της ακύρωσης του τέρματος.

Είχαν πείσμα, αν ήταν πιο δουλεμένοι εδώ και καιρό, θα 'χαν κερδίσει πανεύκολα. Είναι μια ομάδα που συνέχεια χτίζεται, συνέχεια δοκιμάζει και αντέχει να απειλεί βαθμολογικά, δίχως να έχει κερδίσει ακόμη Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ. Μπορούμε να δεχθούμε πως είδαμε έναν Ολυμπιακό με πάθος, με τακτική και με διάθεση να να κερδιθεί το παιχνίδι η γη να 'ρθει ανάποδα. Τελικά αυτό δεν συνέβη, όμως η ομάδα του λιμανιού παραμένει στην ιστορία του πρωταθλήματος.

O Μπακαμπού έξυσε το δοκάρι στην πρώτη επίσκεψη και μετά από άμεση πάσα του Φορτούνη. Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο "Καραϊσκάκης" με διαφορετική φιλοσοφία απ' ότι σε Τούμπα και OPAP Arena. Όμως οι Πειραιώτες με την βοήθεια του κόσμου τους, κατάφεραν πιεστικά να τραβήξουν πίσω τις γραμμές του "τριφυλλιού".

Μπορεί ο Χάμες να απουσίαζε και μαζί του η ποιότητα και το αναπάντεχο που μπορεί να βγάλει, αλλά οι πρωταθλητές ήταν πιο κινητικοί, πιο πιεστικοί και με καλύτερα τρεξίματα. Ο Φορτούνης με τον Κανός δεν κάθονταν σε ησυχία και ο Μπιέλ είχε την ασφάλεια πως έπαιζε μπροστά από τον πάντα ενθουσιώδη στο παιχνίδι του Ροντινέι.

Ο Βραζιλιάνος είναι μακράν το καλύτερο δεξί μπακ του πρωταθλήματος κι ας έχει λίγες συμμετοχές. Ο τύπος κάνει όλα αυτά που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο σε αυτή την θέση.

Οι "πράσινοι" είχαν πρόβλημα ακόμη και στα πιο απλά. Η πίεση των "ερυθρόλευκων" δεν επέτρεπε στους παίκτες του Γιοβάνοβιτς να φτάσουν καν στα 25 μέτρα απόσταση από το τέρμα του Πασχαλάκη. Το χειρότερο για το "τριφύλλι" που ήταν ευδιάκριτο ειδικά στο πρώτο μέρος, είχε να κάνει με τον προσανατολισμό.

Δύσκολα καταλάβαινες τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν οι παίκτες του, εκτός από το να αμυνθούν όταν η μπάλα ήταν σε κόκκινα πόδια. Καμία συνεργασία, κομμένα χαφ και ανοιχτές γραμμές. Όσοι περίμεναν πιο επιθετική ομάδα απ' ότι κόντρα στην ΑΕΚ, ξεγελάστηκαν. Ήταν πολύ χειρότεροι οι "πράσινοι" στο Φαληρικό γήπεδο.

Ο Μίτσελ θα μπορούσε να 'χε ξεκινήσει τον Ραμόν. Γνώμη μου. Προτίμησε τον Ρέαμπτσουκ δίνοντας βάση στον Παλάσιος. Με τον Βραζιλιάνο, ίσως να μπορούσε να εκμεταλλευτεί ότι παρέα με τον Κανός, θα μπορούσαν να "χτυπήσουν" τον Βαγιαννίδη. Επιλογές τακτικής είναι όλα αυτά βέβαια.

Και κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Εμβιλά και Χουάνγκ ήλεγχαν το 90% της κυκλοφορίας στην κουλούρα και αυτό βοηθούσε τους Φορτούνη και Μπιέλ να παίρνουν τις περισσότερες μπάλες. Ο Παναθηναϊκός αμυνόταν μαζικά , σπάνια γκέλαραν οι παίκτες του στην μεγάλη τους περιοχή, αλλά η φάση του Κανός (μια στις εκατό χάνεται αυτό το γκολ και για τον Ισπανό ήταν η...μια) , τους χτύπησε τα καμπανάκια.

Ο Κανός με τις κατεβασμένες κάλτσες και το λίγο παλιό στυλάκι, είναι καλή περίπτωση ποδοσφαιριστή ειδικά όπως χτίστηκε ο φετινός Ολυμπιακός, αλλά δεν τελειώνει εύκολα τις μπάλες. Η άμυνα του Παναθηναϊκού τον αισθάνθηκε αρκετά και δεν μπορούσε να του περιορίσει την δράση.

Όμως είχε δυο- τρεις καθαρές ευκαιρίες για γκολ και τις έχασε! Γενικά ο Μίτσελ θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο που χτίστηκαν οι επιθέσεις, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και παράπονα για την τελευταία μεταφορά της μπάλας ή και την τελική επιλογή.

Οι "πράσινοι" έκαναν καθυστερήσεις από το 20'. Είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν ανήκει καθόλου στην φιλοσοφία του Γιοβάνοβιτς, Καμιά φορά όμως σε παρασύρει το ίδιο το παιχνίδι. Οι ποδοσφαιριστές νιώθουν, βλέπουν, καταλαβαίνουν. Και δεν είχαν τίποτα ουσιαστικό να επιδείξουν οι "πράσινοι" πάνω στο χορτάρι κάτι που την φετινή σεζόν μόνο συνηθισμένο δεν είναι.

Ακόμη και σε μια σούπερ αντεπίθεση πέντε εναντίον τριών, κατάφεραν να χάσουν την μπάλα πριν καν αλλάξουν δεύτερη πάσα. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα, βρέθηκαν διάδρομοι για τον Παναθηναϊκό, λόγω και της κούρασης των κόκκινων κεντρικών χαφ. Αλλά τι να πεις για τα χαφ του Ολυμπιακού, όταν τα αντίστοιχα του Παναθηναϊκού δεν υπήρχαν. Τόσο απλά... Ο Σπόραρ είχε ένα ωραίο σουτ αλλά λίγο δίπλα από το δεξί δοκάρι του Πασχαλάκη.

Από την άλλη, η είσοδος του Μασούρα (πήγε να βάλει γκολ στην πρώτη του φάση με σλάλομ) έστειλε τον Κανός στην απέναντι πλευρά με τον Ελ Αραμπί κορυφή. Στο 80' μπήκε και ο Βαλμπουενά ενώ πέντε λεπτά μετά ο Ελ Αραμπί προσπάθησε να σκοράρει με στυλ... Μπρους Λί, αλλά ο Μπρινιόλι το αρνήθηκε.

Το ξαναλέω, στα πολύ υπερ του Ολυμπιακού περνάει ότι δεν άφησαν την προσπάθεια μέχρι το τέλος. Ο Παναθηναϊκός έφυγε με έναν βαθμό, αλλά θα πρέπει να συζητήσουν αρκετά ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του για την εικόνα στα τελευταία πέντε μεγάλα ματς. Τα τρία με ΠΑΟΚ, αυτό στην OPAP Arena και τον αγώνα στο "Καραϊσκάκη".