Νταμίρ Κάναντι, αληθινός και αφοπλιστικός

Όσα είπε ο Νταμίρ Κάναντι στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο SPORT24 χαρακτηρίστηκαν από αρκετούς πρωτόγνωρα. Όσοι όμως γνωρίζουν τον Αυστριακό τεχνικό αντιλαμβάνονται εύκολα πως μια κουβέντα μαζί του, δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά. Ήταν οι δικές του αλήθειες.

Το καλοκαίρι του 2017, όταν ο Γιώργος Σπανός αποφάσιζε να φέρει στην Ελλάδα

τον σχετικά άσημο αλλά ιδιαίτερα επιτυχημένο στη χώρα του Νταμίρ Κάναντι, εκτιμώ πως ούτε ο ίδιος δεν θα περίμενε τα όσα κατάφερε ο Ατρόμητος τα επόμενα δύο χρόνια με τον ίδιο προπονητή.

Το πραγματικό ενδιαφέρον για το ελληνικό ποδόσφαιρο

Έναν προπονητή, με όλη τη σημασία της λέξης. Επαγγελματία, ειλικρινή και με αξιοζήλευτο πάθος για το επάγγελμα που ασκεί. Στοιχεία που στο ελληνικό ποδόσφαιρο δύσκολα εντοπίζονται πλέον. Πόσο μάλλον σε προπονητή που δεν προέρχεται από τη χώρα μας. Προπονητή που να νοιάζεται πραγματικά για το περιβάλλον στο οποίο εργάζεται και να επιθυμεί να το δει να εξελίσσεται.

"Πρέπει να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να πετύχει. Να κάνουμε στην άκρη θέματα εγωισμού και πολιτικής. Όλοι το θέλουν αλλά κανείς δεν προσπαθεί γι’ αυτό", ήταν η ατάκα του 51χρονου για την νοοτροπία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πόση αλήθεια συμπυκνωμένη σε λίγες μόνο λέξεις; Λέξεις που σε αρκετούς μπορεί να ξενίζουν αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για τον Νταμίρ Κάναντι. Γιατί έτσι λειτουργεί ο Αυστριακός.

Η επιτυχία που δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη

Αυτή είναι μόλις μία από τις αρκετές παθογένειες που χαρακτηρίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια ακόμα, αφορά την αντίληψη που έχουν πολλοί για την αμφίδρομη σχέση δουλειάς και επιτυχίας.

"Στην δεύτερη θητεία μου υπήρχε η εντύπωση πως ο Κάναντι επέστρεψε και δεδομένα θα πετύχει. Κάτι που δεν είναι λογικό" είπε κάποια στιγμή ο Αυστριακός. Ατάκα που περιγράφει σε μεγάλο βαθμό την ελληνική νοοτροπία με την οποία λειτουργεί η συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων της χώρας μας. Δυστυχώς, συμβαίνει συχνά η επιτυχία να συνδέεται άμεσα με τις επιλογές μιας διοίκησης και μόνο. Και όχι με την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση αυτών, όπως θα ήταν και το ορθό.

Επικρατεί η άποψη πως η επιτυχία εξασφαλίζεται με την ολοκλήρωση μιας συμφωνίας, χωρίς να ενδιαφέρει το αν στο ευρύτερο περιβάλλον υπάρχουν οι απαραίτητες συνθήκες για να ευδοκιμήσει μία μεταγραφή ή μια συμφωνία με έναν προπονητή. Εξάλλου, συμβόλαιο με την επιτυχία δεν υπέγραψε ποτέ κανείς.

Η βελτίωση των παικτών και η σχέση σεβασμού

Μία επιτυχία που στη χώρα μας αποτελεί αυτοσκοπό, ακόμα και αν αυτή έχει βραχυπρόθεσμο χαρακτήρα. Ο Ατρόμητος στην πρώτη διετία Κάναντι πέτυχε αλλά αυτή είναι μόλις η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με το επίπεδο των ποδοσφαιριστών που παρέλαβε σε σχέση με αυτή που άφησε κατά την αποχώρησή του. "Μου αρέσει πολύ να βελτιώνω και να εξελίσσω παίκτες. Είναι κάτι που μου δίνει κίνητρο. Όταν ήμουν ακόμη ποδοσφαιριστής είχα ταλέντο, αλλά δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει να εξελιχθώ" λέει ο Αυστριακός προπονητής.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον Γιαννούλη δεν νομίζω πως υφίσταται. Όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος, ο τότε 21ος ετών μπακ προερχόμενος από μία επιεικώς μέτρια σεζόν στην Κύπρο, δυσκολευόταν ακόμα και να σταθεί στο επίπεδο της Super League. Μετά από μόλις τέσσερις εβδομάδες προπονήσεων ο Γιαννούλης μετετράπη σε έναν από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος. Όχι μόνο μπακ, παίκτες συνολικά.

Έπειτα ήρθε ο ΠΑΟΚ, η Νόριτς και πλέον ο Γιαννούλης στα 25 του, μόλις τέσσερα καλοκαίρια μετά, δένει τα κορδόνια του περιμένοντας την σέντρα στην Premier League. Δεδομένα ο Γιαννούλης είναι ένας εξαιρετικά ποιοτικός ποδοσφαιριστής. Ωστόσο δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είναι ο μόνος. Ή πως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τόσο φτωχό σε ταλέντα.

Ο σκόρερ Κουλούρης, οι Ρισβάνης-Χατζηϊσαΐας και ο ατίθασος Ουάρντα

Ο πρώην αριστερός μπακ του ΠΑΟΚ δεν είναι το μοναδικό αστέρι που έλαμψε υπό τον Κάναντι. Το ίδιο συνέβη και με τον Κουλούρη, ο οποίος τερμάτισε στην πρώτη θέση των σκόρερ εκείνη τη σεζόν, το ίδιο και με τους Χατζηϊσαΐα και Ρισβάνη που συνέθεσαν ένα αξιοζήλευτο κέντρο άμυνας. Το ίδιο φυσικά και με τον πάντα ξεχωριστό Αμρ Ουάρντα. Κάτι που φυσικά εκτιμούν και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του Αυστριακού που στην συντριπτική πλειοψηφία τους στάζουν… μέλι όταν μιλούν για τον 51χρονο.

"Πρέπει να βρούμε τρόπο ώστε να βελτιώνονται οι ποδοσφαιριστές και κάθε σύλλογος να μπορεί να εκτιμήσει ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες του. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει δυνατότητες αλλά κάθε χρόνο φθίνει όλο και περισσότερο" ήταν τα λόγια του Κάναντι που σε δύο προτάσεις μόνο τα είπε… όλα.

Ένας προπονητής που λείπει από την Ελλάδα

Για πολλούς ο Κάναντι είναι ένας προπονητής με αμυντικογενή στοιχεία. Ιδιαίτερα σφιχτός. Σε κάποιους αρέσει αυτό, σε κάποιους άλλους όχι. Προσωπική εκτίμηση ωστόσο αποτελεί πως το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έχει το περιθώριο να "χάνει" προπονητές όπως ο Νταμίρ Κάναντι. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν κάποια στιγμή ο δρόμος του θα τον φέρει εκ νέου προς τα μέρη μας. Ο ίδιος το θέλει και δηλώνει έτοιμος για το επόμενο βήμα. Κάτι που εκτιμώ πως μόνο θετικά αποτελέσματα θα φέρει.