Η Νικόλ Ελευθεριάδου αποκλειστικά στο SPORT24: "Έχω την μπάλα στο χέρι μου και το… μπουμπουνάω, στο τέλος έπαθα κρίση πανικού"

Εξηντάρισα και αντιλαμβάνομαι πόσο δίκιο είχε ο Σωκράτης όταν έλεγε ότι "γηράσκω αεί διδασκόμενος"…

Μέχρι τώρα, λοιπόν, ήξερα το "Κορίτσι του Μάη" του Πασχάλη, το "Κορίτσι του φίλου μου" του Λάκη Τζορντανέλλι, το "Κορίτσι του μπαρ" του Γιάννη Φλωρινιώτη και το "Κορίτσι του Λούνα Παρκ" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά να που εμφανίσθηκε και άλλο ένα…

Το κορίτσι του Σάσα!

Βεβαίως αυτό το κορίτσι είναι υπαρκτό και όχι ένας fictional χαρακτήρας, όπως εκείνα των τραγουδιών και της ταινίας…

Δεν είναι μόνο το κορίτσι του Σάσα (Βεζένκοβ), όπως έσπευσαν να το ταυτοποιήσουν

και να το συστήσουν πολλοί προς άγραν των likes, πανάθεμα μας με δαύτα!

Το δώρο για τα γενέθλια της

Το κορίτσι έχει όνομα: βαπτίσθηκε Νικολέτα και τη φωνάζουν Νικόλ…

Η ευχή της Νικόλ Ελευθεριάδου στο SPORT24 που έγινε πραγματικότητα

Επίσης το κορίτσι έχει επώνυμο: τη λένε Ελευθεριάδου και όχι Ελευθεριάδη, μού ζήτησε μάλιστα να χρησιμοποιώ αυτόν τον τύπο της γενικής πτώσης και της κάνω το χατίρι προθύμως και ασμένως…

Αυτό το χατίρι άλλωστε είναι το δικό μου ελάχιστο δωράκι όχι μόνο για τη χαρά, τη συγκίνηση και την εθνική υπερηφάνεια που μας πρόσφερε αφειδώς –ούσα μπροστάρισσα στον χορό με τις συντρόφισσες της- το περασμένο Σάββατο στο Αϊντχόφεν, αλλά και για τα 26α γενέθλια της που τα γιόρτασε την Τετάρτη!

Η νεαρά, ευειδής και σπουδαία πολίστρια Νικόλ θα αργήσει πολύ να γεράσει, οπότε μπορεί να διδάσκεται χωρίς ενοχές και στην παρούσα φάση έμαθε ότι πρέπει να μάχεται για τα αυτονόητα, μηδέ της ταυτότητας της εξαιρουμένης.

Σε καμιά περίπτωση δεν με αντιπροσωπεύει αυτό το... νταβαντούρι

Πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας, άλλωστε δεν σέρνει καμιά προβοσκίδα!

-Τι σε πείραξε περισσότερο σε αυτή την υπόθεση που δυστυχώς στον καιρό των social media έγινε ακαριαία viral;

"Με ενόχλησε πολύ διότι νιώθω ότι με μειώνει ως χαρακτήρα και ως προσωπικότητα. Είναι άλλο πράγμα να με παρουσιάζουν ως το κορίτσι του Σάσα όταν πήγαινα να τον δω με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ ή όταν εμφανισθήκαμε μαζί στο γκαλά του Σπανούλη και άλλο τώρα που το γεγονός αφορά εμένα και την Εθνική ομάδα. Δεν είμαι άνθρωπος που ζει και πεθαίνει για τη δημοσιότητα και σε καμιά περίπτωση δεν με αντιπροσωπεύει όλο αυτό το… νταβαντούρι".

Με τον Σάσα καταργούμε την απόσταση

-Εάν δεν είμαι αδιάκριτος, πώς γνωρισθήκατε με τον Βεζένκοβ;

"Ήμασταν γνωστοί… άγνωστοι! Ανήκαμε και οι δυο στον Ολυμπιακό, κυκλοφορούσαμε στα ίδια μέρη, συναντηθήκαμε και έγινε ό,τι έγινε"!

-Και άλλη αδιάκριτη ερώτηση: πώς διατηρείται η σχέση δυο ανθρώπων που βρίσκονται σε διαφορετικές ηπείρους και σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων;

"Όταν τα συναισθήματα είναι έντονα, η απόσταση, όσο μεγάλη κι αν είναι, καταργείται".

Αγαπάμε και οι δυο τις ευθύνες

-Σε τι μοιάζετε από πλευράς χαρακτήρα με τον Σάσα;

"Από την πρώτη φορά που τον είδα να παίζει, κατάλαβα ότι έχουμε ένα κοινό σημείο: αγαπάμε τις ευθύνες και δεν κρυβόμαστε στις κρίσιμες φάσεις ενός αγώνα".

-Αυτό να λέγεται, το καταλάβαμε και με το παραπάνω το περασμένο Σάββατο όταν σούταρες και μας πήγες στο Παρίσι! Έβλεπε ο Σάσα τον αγώνα;

"Βρισκόταν στο αεροπλάνο με τους Κινγκς, ταξίδευαν στο Μιλγουόκι για τον αγώνα με τους Μπακς, αλλά παρακολουθούσε το live σκορ και μιλήσαμε αργότερα"…

-Εδώ ήρθαμε, λοιπόν, διότι εκείνη τη στιγμή μια ολόκληρη χώρα κρεμόταν από το χέρι σου και ευτυχώς δεν μας… πούλησες! Αναρωτιέμαι εάν είχες κάποιο προαίσθημα…

"Συνήθως έχω, άλλοτε καλό και άλλοτε κακό. Αυτή τη φορά από το πρωί που ξύπνησα ήμουν πολύ αισιόδοξη και σίγουρη ότι θα νικήσουμε και θα προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το μοιραζόμουν κιόλας αυτό το συναίσθημα με τα υπόλοιπα κορίτσια και ευτυχώς βγήκε αληθινό".

Μη φοβάσαι, δεν μας αξίζει να χάσουμε

-Κλονίσθηκες όταν το σκορ από 5-2 έγινε 6-6;

"Όχι και αυτό δεν το λέω τώρα εκ του ασφαλούς. Δεν είχα αμφιβολία για το αποτέλεσμα, ήμουν σίγουρη ότι θα βρίσκαμε τον τρόπο για να νικήσουμε. Όταν μας ισοφάρισαν οι Ιταλίδες έλεγα διαρκώς στον εαυτό μου, σε μια διαδικασία αυθυποβολής, “μη φοβάσαι, δεν μας αξίζει να χάσουμε”. Kαι να που δεν χάσαμε"!

-Μ’ αυτά και μ’ εκείνα φτάνουμε στη φάση των ονείρων μας! Απομένουν τριάμισι λεπτά και…

"Και παίζουμε το ένα δυο με την Έλενα Ξενάκη, κάνουν φάουλ οι Ιταλίδες, έχω την μπάλα στο χέρι μου και το… μπουμπουνάω. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία, όπως λέμε".

Το εξάμετρο και το μαρτύριο

-Έγιναν ιστορία, δεν έχεις άδικο. Πρόλαβες να σκεφτείς κάτι εκείνη τη στιγμή ή το μπουμπούνισες και ό,τι ήθελε προκύψει;

"Είχα σκοπό να εκτελέσω ένα εξάμετρο σουτ, μού έφυγε λίγο η μπάλα, αλλά δεν δίστασα και σούταρα. Στο αμέσως επόμενο κλικ είδα την μπάλα στα δίχτυα και σκέφθηκα ότι πλησιάζαμε στο Παρίσι".

-Πόσο μαρτυρικά ήταν τα επόμενα τριάμισι λεπτά, διότι στον χρόνο που απέμενε έγιναν πολλά και διάφορα: οι Ιταλίδες κέρδισαν αποβολή, η Σταματοπούλου απέκρουσε στον παίκτη λιγότερο, η μπάλα βγήκε κόρνερ, την κλέψαμε και κάπου εκεί τελείωσε ο αγώνας…

" Όντως επρόκειτο για μια πολύ βασανιστική διαδικασία στην οποία δοκιμάσθηκαν οι ικανότητες, οι αντιστάσεις, τα συναισθήματα και τα νεύρα μας, όλα μαζί! Ο στόχος ήταν περίπλοκα απλός και αυτό το οξύμωρο σχήμα εξηγείται διότι απλούστατα δεν έπρεπε να φάμε γκολ. Ε, δεν φάγαμε"!

Μη σας φύγει η νίκη

-Τι έλεγες εκείνες τις στιγμές στον εαυτό σου, από μέσα σου;

"Ήμουν πολύ συγκεντρωμένη και προσηλωμένη στο στόχο και δεν διανοούμουν ότι θα τον αφήναμε να ξεγλιστρήσει. Έλεγα “μην αφήσεις τη νίκη να φύγει από τα χέρια σας, κάνε ό,τι μπορείς”. Κι όταν ακούσθηκε η κόρνα της λήξης και αποτυπώθηκε το 7-6 ένιωσα την υπέρτατη ανακούφιση".

-Το γκολ που έβαλες μαζί με εκείνο του Γιώργου Αφρουδάκη στον μικρό τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2005 στο Μόντρεαλ απέναντι στην Κροατία είναι ίσως τα πιο επικά στην ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Πόσες φορές το έχεις δει από το Σάββατο το βράδυ;

"Πάμπολλες. Δεν το χορταίνω και αυτό δεν έχει να κάνει με οποιαδήποτε δόση εγωισμού και ματαιοδοξίας. Δεν χορταίνω τη νίκη μας, την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την ανταμοιβή για την προσπάθεια και τον μόχθο όλης της ομάδας, το ότι ξορκίσαμε τους δαίμονες που μας καταδίωκαν από το 2008, το ότι εκπληρώθηκε το όνειρο μας. Λίγα πράγματα είναι όλα αυτά; Μήπως ασήμαντα;"

Η κρίση πανικού και τα δάκρυα

-Και ύστερα ήρθαν τα δάκρυα μπροστά στις κάμερες. Κόσμος και κοσμάκης βούρκωσαν από τη συγκίνηση μαζί σου βρε… παλιοκόριτσο!

"Εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματα σου. Εγώ ούτε μπορούσα, ούτε και ήθελα. Έπαθα μια κρίση πανικού, αλήθεια το λέω αυτό. Αισθανόμουν ότι έφευγε ένα ασήκωτο βάρος από πάνω μας και μαζί με εμένα λυτρώνονταν δεκάδες κορίτσια που είχαν προσπαθήσει όλα αυτά τα χρόνια να οδηγήσουν την Εθνική ομάδα στους Ολυμπιακού Αγώνες".

-Σε τέτοιες περιπτώσεις μάλλον δεν συνιστά γραφικότητα η αναφορά στην ελληνική ψυχή…

"Αλίμονο! Αυτή η ψυχή μας κράτησε όρθιες, διότι κάναμε κάποια τακτικά λάθη και βγήκαμε από το πλάνο μας, αλλά τα διορθώσαμε και πετύχαμε τον στόχο μας".

O όρκος στον Πύργο του Αϊφελ

-Έχεις πάει ποτέ στο Παρίσι ή θα είναι η πρώτη φορά;

"Πήγαμε με την Εθνική τις παραμονές των Χριστουγέννων για να παίξουμε φιλικά ματς με τις Γαλλίδες και αυτό το ταξίδι αποδείχθηκε προφητικό. Ένα πρωί πήγαμε στον Πύργο του Αϊφελ, πιαστήκαμε όλες μαζί αγκαλιά, βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία και δώσαμε όρκο ότι θα ξαναγυρίσουμε τον Ιούλιο. Θα τον τηρήσουμε αυτό τον όρκο".

Η Εθνική ομάδα θα σουλατσάρει ανάμεσα στους πέντε ολυμπιακούς κύκλους για τέταρτη φορά στην ιστορία της και για πρώτη μετά το 2008, έχοντας κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα…

Τότε η Νικόλ ήταν ένα κοριτσάκι έξι ετών που είχε τελειώσει την πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου και δεν είχε παρτίδες με το γουότερ πόλο…

"Πέρασαν κάμποσα χρόνια μέχρι να δω στιγμιότυπα από εκείνη τη διοργάνωση και αυτό συνέβη όταν είχα ήδη αρχίσει να παίζω πόλο, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον θρίαμβο της Εθνικής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2011 στη Σαγκάη".

Το όνειρο και το… φταίξιμο της μαμάς

-Ονειρευόσουν τότε;

"Εννοείται. Ονειρευόμουν ότι θα βρεθώ κι εγώ κάποτε στο πρώτο σκαλί ενός βάθρου με ένα χρυσό μετάλλιο περασμένο στον λαιμό".

-Πώς προέκυψε το γουότερ πόλο στη ζωή σου;

"Στην αρχή ασχολήθηκα με τη συγχρονισμένη κολύμβηση και ήμουν αθλήτρια του ΑΟΝΑ στην Αργυρούπολη για έξι χρόνια, αλλά κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι αυτό το άθλημα δεν είχε κάτι άλλο να μου δώσει και έψαχνα μια καινούργια διέξοδο".

-Επήλθε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος;

"Η μάμα μου φταίει! Από τότε που κολυμπούσε και η ίδια στον Ιωνικό Νικαίας (ΣΣ: Βιβή Αντωνιάδου) ήταν φίλη με την Εύη Βαραμέντη, η οποία υπήρξε σπουδαία πολίστρια και εκείνη την εποχή ήταν προπονήτρια στη Γλυφάδα. Πήγα λοιπόν στην πισίνα και κόλλησα…"

Το παιχνίδι και η Τσουκαλά

-Εσύ διάλεξες το γουότερ πόλο ή αυτό σε διάλεξε;

"Μάλλον το δεύτερο, διότι εγώ δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Το είδα σαν ένα ωραίο παιχνίδι με την μπάλα και το αγάπησα λόγω της παρέας με τα υπόλοιπα κορίτσια με τα οποία δημιουργήσαμε μια πολύ δυνατή σχέση και τώρα συνεχίζουμε παρέα στην Εθνική γυναικών".

-Ποιο ήταν το πρότυπο σου τότε;

"Η Χριστίνα Τσουκαλά, απέναντι στην οποία τρέφω πολύ μεγάλο σεβασμό. Προσπάθησα να βαδίσω στα χνάρια της και τουλάχιστον χαίρομαι που και εγώ μπορώ να είμαι αποτελεσματική τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση".

Το bullying του Παυλίδη και το μαύρο πρόβατο

-Πόσο σε άλλαξε ο Χάρη Παυλίδης το 2015, όταν μετακόμισες από τη Γλυφάδα στον Ολυμπιακό;

"Αφάνταστα. Στην πρώτη προπόνηση με έκανε να νιώσω αμήχανα και άσχημα, χώρια τα καψόνια. Με το που αρχίσαμε γύρισε και μου είπε “ούτε την μπάλα δεν ξέρεις να πιάνεις”! Ύστερα με υπέβαλε στο μαρτύριο των ασκήσεων με το λάστιχο για να βελτιώσω την τεχνική μου και σιγά σιγά κάτι καταφέραμε"!

-Τι "πουλάς" στο παιχνίδι; Εννοώ ποια είναι τα χαρακτηριστικά σου, η προίκα σου…

"Μου αρέσει το ομαδικό πνεύμα και πιστεύω ότι περισσότερο από καλή παίκτρια είμαι καλή συμπαίκτρια. Έχω καλό σουτ αλλά αναλαμβάνω και οργανωτικό ρόλο. Από εκεί και πέρα είμαι εργατική, συνεπής και σοβαρή στη ρουτίνα μου, αλλά όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν θα κάνω και λίγο χαβαλέ για να εκτονωθώ. Εκείνο πάντως που με εξιτάρει περισσότερο είναι το να παίρνω τις ευθύνες και το ότι δεν φοβάμαι μπας και γίνω το… μαύρο πρόβατο"!

Μού ανάβουν τα λαμπάκια

-Αντέχεις το ξύλο μέσα στο νερό;

"Όχι μόνο το αντέχω, αλλά το προκαλώ κιόλας! Δεν χτυπάω ποτέ επίτηδες μια αντίπαλο μου, αλλά εάν με προκαλέσουν τότε μού ανάβουν τα λαμπάκια και δεν θέλεις να βρίσκεσαι κοντά μου"!

-Έχεις φάει απόρριψη;

"Πολλές φορές, όχι με τον Ολυμπιακό, αλλά με την Εθνική ομάδα, όσες φορές δεν καταφέραμε να πετύχουμε τον στόχο μας. Αυτές είναι οι δύσκολες στιγμές στις οποίες πρέπει να ισορροπείς, να διώχνεις τα αρνητικά vibes και να μην τα παρατάς".

-Εάν δεν είχες μπλέξει με την υδατοσφαίριση, με ποιο άθλημα θα ήθελες να ασχοληθείς;

"Με το kick boxing, άλλωστε για ένα διάστημα ήμουν αθλήτρια και σε αυτό παράλληλα με το γουότερ πόλο, αλλά το παράτησα διότι δεν τα προλάβαινα όλα".

-Πέρα από τον αθλητισμό, τι άλλο έχεις κάνει ή σε ενδιαφέρει ως προοπτική στη ζωή σου;

"Έχω σπουδάσει σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Γενικώς θέλω να κινώ εγώ τα πράγματα που με αφορούν και να είμαι αφεντικό του εαυτού μου".

Η τρέλα του Ολυμπιακού

-Τι αποτέλεσε η Γλυφάδα στη ζωή σου;

"Μια ωραία εποχή, με ελευθερία, χωρίς πολύ πιεστικές απαιτήσεις".

-Ο Ολυμπιακός;

"Τρέλα. Μια τρέλα που τη δέχομαι σε όλα τα επίπεδα και την εκπέμπω κι εγώ".

-Τι αποτελεί ο αθλητισμός στη ζωή σου;

"Είναι η ίδια η ζωή μου αυτή τη στιγμή. Η ανάσα μου, το φόρτισμα της μπαταρίας μου".

Είσαι παντού μέσα στην πισίνα

-Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που έχεις εισπράξει στην καριέρα σου;

"Πριν από λίγο καιρό κάποιος μου είπε ότι στη διάρκεια ενός αγώνα βρίσκομαι παντού μέσα στην πισίνα και δείχνω πόσο πολύ νοιάζομαι για την ομάδα μου".

-Σε ποιον άνθρωπο νιώθεις ότι χρωστάς πολλά πράγματα;

"Στον πρώην προπονητή της Εθνικής, τον Τεό Λοράντο διότι με έσπρωξε ώστε να δοκιμάσω τις αντοχές μου , να ανακαλύψω τις διαστάσεις μου και να ξεπεράσω τα όρια μου".

-Όταν ανατρέχεις στο παρελθόν τι σε κάνει να γελάς;

"Οι στιγμές που σκεπτόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω και πρέπει να βρω κάτι άλλο για να κάνω στη ζωή μου"!

Το σουφλέ στον φούρνο και το τραγούδι με τη Βίσση

-Ποιο είναι το… ψώνιο σου;

"Το γυμναστήριο".

-Η σπεσιαλιτέ σου στην κουζίνα, όταν μπορείς να παριστάνεις την καλή νοικοκυρά;

"Το σουφλέ στον φούρνο".

-Θα έπαιρνες ποτέ το μικρόφωνο σε ένα κέντρο για να τραγουδήσεις, όπως η Αλεξάνδρα Ασημάκη;

"Ναι θα ακομπάνιαρα την Άννα Βίσση"!

-Για ποιο λόγο η Νικόλ λατρεύει την Ελευθεριάδου;

"Διότι μπορώ πλέον να διαχειρίζομαι τις δύσκολες καταστάσεις και να αντεπεξέρχομαι σε αυτές με ψυχραιμία και ωριμότητα".

Κολλάω σε κάτι πράγματα

-Για ποιο λόγο η Ελευθεριάδου σιχαίνεται τη Νικόλ;

"Επειδή είμαι πολύ πεισματάρα και μερικές φορές κολλάω σε κάτι πράγματα"!

-Εάν ήσουν εσύ δημοσιογράφος και έπαιρνες συνέντευξη από τον εαυτό σου τι θα σε ρωτούσες;

"Πέρα από τα τετριμμένα πράγματα θα πήγαινα την κουβέντα στην ψυχική υγεία των αθλητών, στην πίεση που δέχονται για το αποτέλεσμα, στο πώς καταφέρνουν να ισορροπούν στη ζωή τους..."

-Απάντα κιόλας σε αυτή την ερώτηση για να μη σε… πρήζω άλλο!

"Η αληθινή πρόκληση, πέρα από ένα γκολ μια άμυνα στη φουνταριστή, μια νίκη και μια πρόκριση είναι να τα ‘χεις καλά με τον εαυτό σου και να μην πετάς στα σύννεφα. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη για ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου, να μην είσαι αχάριστος άνθρωπος και να εκτιμάς τα μικρά και τα απλά πράγματα".