Βόλτα με έναν σκύλο

Δεν μπορεί, θα το έχετε διαπιστώσει κι εσείς. Και δεν είναι μια λανθασμένη προσωπική εντύπωση, είναι γεγονός: πληθαίνουν στις ελληνικές πόλεις όσοι έχουν αποκτήσει σκυλιά και τα βγάζουν βόλτες και, ασφαλώς, καλά κάνουν.

Ερχεται όμως η ώρα που, μολονότι στατιστικά στοιχεία δεν έχει κανείς, θέτει το αφελές ερώτημα: Γιατί εντείνεται και πώς εξηγείται το φαινόμενο αυτό σήμερα στην Ελλάδα;

Πάντοτε στέκω απορημένος όταν εμφανίζεται μπροστά μου η ακόλουθη εικόνα: αργά το βράδυ, ένας δύσθυμος άνθρωπος από τους

πολλούς, από τους πάρα πολλούς εσχάτως, κρατά το λουρί και προσπαθεί βαριεστημένα να συμβαδίσει με το σκυλί του που συνήθως προπορεύεται. Στέκω λοιπόν απορημένος επειδή ακαριαία αρχίζω να σκέφτομαι τη συγκεκριμένη εικόνα με ποσοστά, δηλαδή: σε ό,τι ακριβώς παρατηρώ, αναρωτιέμαι, πόσο τοις εκατό είναι η αυθεντική φιλοζωία, πόσο η απεγνωσμένη μοναξιά και, τέλος πάντων, πόσο η επιπόλαιη μόδα;

Πρόσφατα έτυχε να ξαναδιαβάσω το ανατριχιαστικό διήγημα Ο μαύρος γάτος του Εντγκαρ Αλαν Πόου, μια αριστοτεχνική γοτθική ιστορία τρόμου, στοιχειωμένη από τη διαστροφή και την ενοχή.

Εκεί ο φιλόζωος ήρωας και αφηγητής, εντελώς διαταραγμένος πλέον, εκτός από τα κακότυχα τετράποδα, καθαρίζει κάποια στιγμή, με εξαιρετικά βίαιο τρόπο, και τη σύζυγό του. «Η ανιδιοτελής αγάπη ενός ζώου, που μπορεί να θυσιαστεί γι’ αυτόν που αγαπάει, έχει κάτι που αγγίζει την καρδιά όσων είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν την ποταπή φιλία και την αραχνοΰφαντη αφοσίωση του ανθρώπου» γράφει κάπου ο διορατικός Αμερικανός, με αφορμή ωστόσο ένα «πιστό και έξυπνο» σκυλί, γνωρίζοντας καλά ότι η ανιδιοτέλεια είναι ποιότητα σπάνια μεταξύ των ανθρώπων, ακόμα κι όταν στρέφεται προς τα ζώα.

Πάντως ο Μαύρος γάτος του Εντγκαρ Αλαν Πόου, η ανάγνωσή του, θα μπορούσε να μειώσει αισθητά τον αριθμό των μοδάτων φιλόζωων, αυτών που σ’ ένα σκυλί δεν βλέπουν μια ψυχή αλλά ένα αναλώσιμο αξεσουάρ.