Το μεγάλο «πακέτο»

Στη συνάντηση με τον γερμανό υπουργό Οικονομικών, Ολαφ Σολτς, προχθές στο Βερολίνο, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε μια προκαταρκτική συζήτηση για το νέο «πακέτο» παροχών και φοροελαφρύνσεων που άνοιξε ο Αλέξης Τσίπρας στο προεκλογικό Ζάππειο. Εάν το Eurogroup υψώσει στην ελληνική κυβέρνηση και τον Τσακαλώτο τη δική του «κόκκινη κάρτα» για τα μέτρα, θα το πληροφορηθούμε μετεκλογικά – πιθανότατα στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, στις 13 Ιουνίου.

Μέχρι

τις κάλπες της 26ης Μαΐου οι ετέροι, εάν έχουν ενστάσεις για τη γαλαντομία Τσίπρα, δεν είναι πρόθυμοι να ταράξουν τα νερά. Οχι μόνον για την Αθήνα, αλλά για κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που κινείται σε προεκλογικούς ρυθμούς. Είναι μια παραχώρηση που γνώριζαν τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Τσακαλώτος πριν από τις ανακοινώσεις του Ζαππείου – μέχρι τις κάλπες στα αυτιά των ψηφοφόρων ας μείνει ο απόηχος μόνον από τις διαφωνίες και προειδοποιήσεις του «αιμοσταγούς» ΔΝΤ. Μετά τις κάλπες του Μαΐου, το λιγότερο που θα αποσχολεί την κυβέρνηση Τσίπρα ίσως είναι η τύχη του «πακέτου» της.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον φαίνεται να έχει η συζήτηση που έκανε ο Τσακαλώτος με τον Σολτς, αλλά και άλλους ομολόγους του, για το μέλλον της Ευρώπης. Στο Βερολίνο ο έλληνας υπουργός δεν βρέθηκε για την τρέχουσα ατζέντα του Eurogroup, αλλά για να συμμετάσχει στην άτυπη σύνοδο των σοσιαλιστών υπουργών Οικονομικών της ΕΕ. Και ο διάδοχος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μπορεί επίσης να μη φημίζεται για την ταμειακή γενναιοδωρία του, αλλά – ως γνωστόν – είναι πρεοξέχον στέλεχος του SPD.

Ο ριζοσπάστης Τσακαλώτος βρέθηκε, εν ολίγοις, σε μια σύναξη σοσιαλιστών, ανάλογη με εκείνη των σοσιαλιαστών ηγετών στην οποία δηλώνει παρών από τριετίας ο Τσίπρας, κάνοντας τη Φώφη Γεννηματά να ξυνίζει και να μετακινείται στην άλλη άκρη της «οικογενειακής φωτογραφίας». Το ερώτημα καταγράφεται και στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου: Πρόκειται για μία αλλαγή πλεύσης του Τσακαλώτου που γενικά παρακολουθούσε με παγερή αδιαφορία τα σοσιαλδημοκρατκά ανοίγματα του Τσίπρα ή η συνάντηση του Βερολίνου υπηρετεί τις ανάγκες της συγκυρίας; Και σε τι βαθμό όσα διεμείφθησαν στη γερμανική πρωτεύουσα μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικά και για τις μετεκλογικές εξελίξεις;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πρώτη φορά που ο Τσακαλώτος βρέθηκε σε συνόδους των σοσιαλιστών ομολογών του στο Eurogroup, κυρίως σε περιόδους που η ζύμωση μαζί τους ήταν απαραίτητη για να συγκροτηθεί ένα συμμαχικό δίκτυο και να κλείσουν οι αξιολογήσεις που «έτρεχαν» με το τρίτο Μνημόνιο. Αλλά ελάχιστα έδειχνε να ενδιαφέρεται για τα βάσανα των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών και την ατζέντα τους – που σε πολλά την έβρισκε δεμένη στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού.

Τις δικές του αποστάσεις φρόντιζαν να τις αναδείξουν αμέσως μετά και οι διακηρύξεις των 53+. Μπορεί να θεωρεί αναγκαία μια συνέργεια ευρωπαίων αριστερών και σοσιαδημοκρατών, αλλά – στα καθ’ ημάς – η «πασοκοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι αιτία εσωκομματικού πολέμου. Σε μία φάση που ο Τσακαλώτος βρίσκει μια σειρά από λόγους να είναι χολωμένος με τον σκληρό πυρήνα του Μαξίμου, αν όχι και προσωπικά με τον ίδιο τον Τσίπρα, η αλλαγή της κατεύθυνσης του κόμματος με στόχο και τον παραγκωνισμό της δικής του ομάδας, δεν είναι εξέλιξη που θα μείνει αναπάντητη. Μετά τις εκλογές, η κατεύθυνση, η φυσιογνωμία και τα όρια που θέλει να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τεθούν επί τάπητος. Ιδίως εάν προσφέρεται για την αίτηση και το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αλλά μέχρι τότε, ο Τσακαλώτος θα πνίξει τον θυμό του, αφού για τους ριζοσπάστες αριστερούς προέχει ο κομματικός πατριωτισμός. Δεν έχει λόγο να γίνει αρνητικός πρωταγωνιστής σε μια προεκλογική εκστρατεία που ήδη εκτρέπεται, όπως δεν έχει την ανάγκη να προβληθεί ως γέννημα-θρέμμα ενός «πασόκου» πατρός. Η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να περιμένει. Με τον Σολτς και τους άλλους ομολόγους του μπορεί να συζητάει για το μέλλον της Ευρώπης – που έως το τέλος Ιουνίου μπορεί να εξαρτάται και από την επιλογή των νέων επιτρόπων στην Κομισιόν…