Το μεγάλο κενό

Δύο στοιχεία δείχνουν όλη την παθογένεια της ελληνικής οικονομίας: Πρώτον, τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων είναι μιάμιση φορά περισσότερα από τα εισοδήματα των φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα (μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιτηδευματίες). Δεύτερον, περισσότερα από τα μισά έσοδα των φορολογουμένων καταβάλλονται από το κράτος για μισθούς και συντάξεις. Σε κάθε ένα ευρώ εισοδημάτων από εργασία στον ιδιωτικό τομέα αντιστοιχεί 1,5 ευρώ εισοδημάτων που χρηματοδοτούνται από το κράτος.

Τα συμπεράσματα αυτά παρουσιάστηκαν στο συνέδριο του Κύκλου Ιδεών του Ευάγγελου

Βενιζέλου για την ανασύσταση της μεσαίας τάξης που έγινε αυτή την εβδομάδα και προκαλούν σοκ. Οχι γιατί δείχνουν το εύρος του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα, αλλά το πόσο περιορισμένος είναι ο ιδιωτικός τομέας και κατ’ επέκταση η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα μας. Αλλωστε, τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων υπέστησαν δραματική συρρίκνωση στα χρόνια της κρίσης και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκε δραματικά λόγω των συνταξιοδοτήσεων, ενώ οι συντάξεις υπέστησαν μεγάλες περικοπές. Η χαμηλή αποδοτικότητα, η γραφειοκρατία,  η έλλειψη υποδομών και καινοτομίας  παραμένουν το μεγάλο πρόβλημα που ταλαιπωρεί όσους συναλλάσσονται με τη Δημόσια Διοίκηση της χώρας μας.

Τα στοιχεία αποτυπώνουν ένα μεγάλο κενό επιχειρηματικότητας στη χώρα μας πέρα και έξω από τα σουβλατζίδικα, τα καφέ και τα καταστήματα προσωπικής περιποίησης που ανοίγουν σαν τα μανιτάρια αλλά βασίζονται σε ανειδίκευτη και χαμηλά αμειβόμενη εργασία. Αυτού του είδους η οικονομική δραστηριότητα, ούτως ή άλλως, δεν μπορεί να προσφέρει την ισχυρή ανάπτυξη που χρειάζεται η ελληνική οικονομία για να βγει από τη ζώνη κινδύνου στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται. Ανάπτυξη, η οποία, όπως εξηγεί και ο κύπριος νομπελίστας καθηγητής Χριστόφορος Πισσαρίδης, στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», δεν μπορεί παρά τα στηριχθεί στις νέες τεχνολογίες και την αυτοματοποίηση που δημιουργεί νέες ευκαιρίες και κυρίως σε ισχυρές επιχειρηματικές μονάδες.

Δυστυχώς, το μοντέλο ανάπτυξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους οδήγησε στην οικονομία που έχουμε σήμερα: Με το κράτος να καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος στην πίτα που παράγεται κάθε χρόνο επιβαρύνοντας υπέρμετρα και καταδικάζοντας έναν μικρότερο ιδιωτικό τομέα, για να μπορεί να χρηματοδοτεί τις λειτουργίες του. Γιατί πολύ απλά, αυτό ακριβώς σημαίνει ότι σε κάθε ένα ευρώ εισοδήματος που παράγεται στον ιδιωτικό τομέα αντιστοιχεί 1,5 ευρώ εισοδήματος που χρηματοδοτείται από το κράτος. Οπως και ότι τα μισά έσοδα των φορολογουμένων κατευθύνονται για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, την ίδια ώρα που τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων είναι μιάμιση φορά περισσότερα από αυτά των φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα.

Η Ελλάδα χρεοκόπησε, αλλά έπειτα από τρία Μνημόνια η παθογόνος σχέση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, δεν έχει αλλάξει ουσιωδώς. Αν δεν αλλάξει, δεν πρόκειται να έλθει η ανάπτυξη και τότε νέες περιπέτειες μας περιμένουν.