Το λιμάνι φεύγει

Οι γονείς μου, αμέσως μετά τον γάμο τους, μπήκαν σε μια πόστα (αργό τρένο με ξύλινους πάγκους) κι έκαναν το εικοσιτετράωρο ταξίδι Καλαμάτα – Θεσσαλονίκη για να δουν την Εκθεση. Κατά μια ευρεία έννοια, γεννήθηκα κι εγώ στη Σαλονίκη αλλά τους ποιητές της δεν πρόλαβα να δω. Τους είδα πολύ αργότερα και συνεχίζω να τους βλέπω, παιδί όμως έβλεπα μόνον φωτογραφίες

ασπρόμαυρες από σουλάτσα στην προκυμαία, έναν ανατολίτικο πύργο σαν μιναρέ και σε πρώτο πλάνο κάτι ολόλευκα χαμόγελα σαν κι αυτά που φυλάμε μόνον για τον φακό. Σ’αυτό το συμπέρασμα οδηγήθηκα και μάλλον το ένστικτό μου δεν με γέλασε.

Από κοντά η Θεσσαλονική είναι πιο όμορφη κι ας μην είναι χαμογελαστή. Με το μισό σου παρελθόν παραφουσκωμένο και τ’ άλλο μισό κακήν κακώς αποσιωπημένο, πώς να σου σταθεί χαμόγελο;

Κι όσο προχωρούσε η αποβιομηχάνιση, όσο η χώρα έριχνε τις φιλοδοξίες της, όσο τροπιζόταν σταθερά προς τον πιο μοιραίο απομονωτισμό με εκθέματα για το παστοκύδωνο, τα τυροκομικά «Ο Κίτσος»  και τα νέα της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Ναυτικού, άλλο τόσο εγώ το έπαιρνα προσωπικά και κατάκαρδα. Αυτό ήταν λοιπόν; Η ΔΕΘ έλαμψε όσο κρατάει ένα γαμήλιο φλας σαν κι αυτό που με στράβωσε και να ‘μαι;

Σκέφτομαι ότι κάθε χρόνο τέτοια εποχή σκοτώναμε άπειρες δημοσιογραφικές εργατοώρες για να επινοήσουμε θέμα ΔΕΘ. Ξανά μανά ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ιστορίες από τα παλιά, τα ίδια και τα ίδια για την «ερωτική» και την βουλιμική πόλη, ντροπής πράγματα αν το καλοσκεφτείς αλλά το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο µονοπάτι. Διαβάζω ότι τα ξενυχτάδικα το ξεκινάνε πλέον από τις επτά το απόγευμα, για να προσπεράσουν τον περιορισμό των ωραρίων κι έτσι τα δελτία των οκτώ να μας πετύχουν ντίρλα πάνω στο χασαποσέρβικο. Το έχει υπ’ όψιν της αυτό η Πολιτική Προστασία και τι φρονεί η επιτροπή των λοιμωξιολόγων; Θα ξεκουνηθεί άραγε η τοπική αστυνομία ή θα πετάξει το μπαλάκι στην αποδυναμωμένη τοπική αυτοδιοίκηση; Διότι μπορεί μεν να ματαιώθηκε η Εκθεση, η έκθεση όμως είναι εκθετική, το τρένο αργό και το λιμάνι φεύγει.