Το εφήμερο της εξουσίας και το λάθος

Ποια πρέπει να είναι η πρώτη σκέψη όσων περνούν τις – όποιες – πόρτες της εξουσίας, κάθε πρωί; Οτι είναι προσωρινοί. Και ότι αν πέσουν στην παγίδα της αλαζονείας, τότε δεδομένα το τέλος της διαδρομής οδηγεί στην ύβρη και αυτονόητα στην τιμωρία.

Αρχές του 2016 όσοι σήμερα ελέγχονται, κατά βάση, για κατάχρηση εξουσίας, θεωρούσαν εαυτούς άτρωτους και ανίκητους, στη βάση μιας παράλογης άποψης που περίπου υποστήριζε ότι «αφού ήρθαμε, δεν πρόκειται να φύγουμε». Κι όμως, έφυγαν.

Γιατί αυτός είναι ο βασικός κανόνας της Δημοκρατίας. Η όποια κυβερνητική θητεία είναι το πολύ τετραετής, η πορεία

είναι πολύ συγκεκριμένη και απαραβίαστη και αν στις κάλπες που θα στηθούν στο τέλος της ανανεωθεί, έχει καλώς. Αλλιώς, τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Κι όσο κι αν ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει την τελευταία δεκαετία από πλευράς εξελίξεων, ο παραπάνω κανόνας είναι δεδομένος και, το κυριότερο, ισχύει χωρίς εξαιρέσεις.

Καλοπροαίρετα σε πολλούς από τους πρωταγωνιστές των τελευταίων ημερών, αλλά και σε πολλούς άλλους, παλιότεροι κι εμπειρότεροι κοινοβουλευτικοί συνέστηναν αυτοσυγκράτηση. Σε όλα: Σε κορώνες, προειδοποιήσεις, πράξεις, ενίοτε και σε απειλές. Για έναν απλό λόγο, ότι το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι, κι ότι τους αρέσει – δεν τους αρέσει κρίνεται μόνο από την παραγωγή έργου. Αυτό επιβραβεύεται ή καταδικάζεται στο τέλος της ημέρας στην κάλπη. Κατά συνέπεια, εκεί όφειλαν να στοχεύσουν. Πουθενά αλλού και πολύ περισσότερο στους πόσους από τους «απέναντι» θα βάλουμε φυλακή.

Για έναν απλό λόγο: Η εμπειρία διδάσκει ότι τις ίδιες πόρτες εξουσίας πέρασαν κατά καιρούς πολιτικά πρόσωπα που «επί των ημερών τους» συγκέντρωσαν από μεγάλη έως πολύ μεγάλη ισχύ. Οσοι τη διαχειρίστηκαν σωστά, εξακολούθησαν για καιρό να ασχολούνται με τα κοινά και να προσφέρουν, είχαν δηλαδή διάρκεια. Οσοι θεώρησαν ότι θα είναι για πάντα στην καρέκλα, στην καλύτερη των περιπτώσεων περιέπεσαν στη λήθη, πολλές φορές με τη δική τους θέληση, πολύ νωρίς. Στη χειρότερη, πέρασαν… άλλες πόρτες.

Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτιέται, όσες φορές κι αν δει το παραπάνω έργο να παίζεται μπροστά στα μάτια του: Τι παθαίνουν (πολλοί, όχι όλοι) οι άνθρωποι, μόλις περάσουν το κατώφλι της όποιας εξουσίας;