Τι καλοκαίρι ήταν κι αυτό

Μέσα Αυγούστου και στα Κύθηρα φυσάει δυνατός βοριάς, «ό,τι πρέπει για το Σπαραγαρίο», όπως έλεγαν οι ντόπιοι, «αλλού θα βρεις φουρτούνες, εκεί λάδι η θάλασσα». Λίγοι εκμεταλλεύονται το μυστικό και καταρριχώνται στην κρυμμένη ανάμεσα σε δύο βραχώδεις πλαγιές παραλία: τέσσερις – πέντε σκόρπιες παρέες στο βότσαλο και μερικά σκάφη δεμένα αρόδο. Ανάμεσά τους, σαφώς απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα, ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού. Ηταν να μη γίνει το πρώτο σχόλιο και ξαφνικά στις συζητήσεις των παραθεριστών παύουν να υπάρχουν τα σχέδια για το βράδυ στο νησί, το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, το μεσημεριανό

φαγητό στον Μυλοπόταμο ή στον Αβλέμονα. «Το ‘δες το πολεμικό μας; Αραξε ή κινείται;», «τι είπε πάλι ο Ερντογάν και βγήκαμε στα ανοιχτά;», «αν έρθουν κι άλλα να τα μαζεύουμε σιγά-σιγά;», «ρε σεις λέτε να πάμε σε πόλεμο τελικά;». Ακούγονται και πιο… αφοριστικά σχόλια, τύπου «και αν πάμε, αυτό το σάπιο θα μας σώσει;» καθώς και πολλές – μα πολλές – ανακρίβειες και υπερβολές.

Κάπως έτσι στο Σπαραγαρίο, που βλέπει προς την Κρήτη, στήνεται ένα – το λιγότερο – σουρεάλ σκηνικό. Κάποιοι ηλιοκαμένοι αδειούχοι γκουγκλάρουν τις ειδήσεις της μέρας και ενημερώνουν την παρέα για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά (αυτό είπε ο Μητσοτάκης, αυτό έκανε ο Δένδιας, απείλησε ο Τσαβούσογλου και πάει λέγοντας). Αλλοι βγαίνουν από το νερό για να τραβήξουν φωτογραφία το πολεμικό σκάφος (κάποια uploads θα έγιναν σίγουρα στα social media) και άλλοι, καθισμένοι στα ρηχά, αρχίζουν στους φίλους τους τις αναλύσεις για το «πού το πάει η Τουρκία» και για το αν «η Ελλάδα το πάει καλά». Στη θέα του πολεμικού πλοίου ίσως τα εθνικά να κυριάρχησαν στις κουβέντες λουόμενων στη συγκεκριμένη παραλία και τις επόμενες μέρες. Πάντως πέντε 24ωρα μετά δεν βρισκόταν πια εκεί για να πυροδοτήσει την αγωνία. Μόνο φευγαλέο εντυπωσιασμό προκάλεσε σε όσους πρόλαβαν να δουν το πέρασμα διαδοχικά 2 + 2 αεροσκαφών στο (πολύ) βάθος του ορίζοντα.

Τα αυγουστιάτικα βράδια στο νησί ήταν επίσης κάπως… περίεργα. Με νέες αναλύσεις αυτή τη φορά για τον κόβιντ, το άνοιγμα των σχολείων και τη χρήση μάσκας από τους μαθητές, με κατηγορίες προς την κυβέρνηση ότι «τη βολεύει να τα ρίχνει στους ειδικούς» ενώ «μας κρατά στα σκοτάδια», με άλλοτε ψύχραιμες και άλλοτε εμπρηστικές «φωνές», με ανακρίβειες – ξανά – και υπερβολές. Ολα αυτά μέχρι το last call (για παραγγελίες) του σερβιτόρου λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Και όλα αυτά με κάποιους σε αραιοτοποθετημένα τραπεζάκια και άλλους όρθιους, συνωστισμένους χωρίς μάσκες στο σοκάκι (προφανώς δεν ήταν μόνο νεολαίοι ή πλουσιόπαιδα) παρά τις σχετικές απαγορεύσεις. Αν κάποιος – διερχόμενος μασκοφόρος – διαμαρτυρόταν, οι σερβιτόροι θα έκαναν συστάσεις αλλά η γενική εικόνα δεν άλλαζε ποτέ ουσιαστικά. Περιπολικό, ναι, υπήρχε, με δύο αστυνομικούς, εκατοντάδες μέτρα μακριά, στην είσοδο της Χώρας, περιμένοντας κάθε βράδυ να λήξουν οι κόβιντ συζητήσεις των τουριστών, να πιουν τις τελευταίες γουλιές τους όλοι και να αδειάσουν τα σοκάκια.

Και απ’ όλα είναι περισσότερο αυτές οι ανακρίβειες και οι υπερβολές τόσο στην παραλία όσο και στα σοκάκια που αναδείκνυαν τη σημασία της σωστής ενημέρωσης. Της ψύχραιμης αντίδρασης σε συνθήκες κρίσης. Της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης. Της υποχρέωσης, φυσικά, της κυβέρνησης και της Πολιτείας να μεταφέρουν κρίσιμα μηνύματα έγκαιρα, με σαφήνεια και με βάση πραγματικά δεδομένα.