Τι Ευρώπη αύριο;

Οι τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές χτύπησαν εκκωφαντικά καμπανάκια ώστε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και Βρυξέλλες να νιώσουν τα έντονα σκιρτήματα του ευρωσκεπτικισμού. Φοβάμαι πολύ όμως πως το μήνυμα δεν ελήφθη. Η άθλια περιφρόνηση της λαϊκής ψήφου στην παρασκηνιακή διαδικασία για επιλογή νεων ευρωπαίων αξιωματούχων (κυρίως της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) το δείχνει καθαρά.

Και δεν είναι το μόνο δείγμα περιφρόνησης κι αλαζονείας. Ενώ στις ΗΠΑ

π.χ. έχουν διαδικασίες ανάκλησης αξιωματούχων που απογοητεύουν εκλογείς (π.χ. Καλιφορνια), στην Ευρώπη επιβιώνουν πρόσωπα που χωρίς ντροπή ομολογούν εξαπάτηση κοινωνικής τους βάσης. Παράδειγμα η παρέα του Γιούνκερ. Που ομολόγησε τακτική «θολώνω τα νερά». («Παίρνουμε μια απόφαση, περιμένουμε λίγο να δούμε αντιδράσεις, διαπιστώνοντας πως δεν έχει συνειδητοποιηθεί τι έγινε, αρχίζουμε σιγά – σιγά εφαρμογή. Σε λίγο δεν υπάρχει επιστροφή»).

Κλασικό παράδειγμα η ανοχή ή κι ενθάρρυνση μετανάστευσης. Κι έγκριση  του σχετικού συμφώνου. Επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως τους συμφέρει. Με κριτήρια καθαρά οικονομικά. Αγνοώντας λαϊκές ανησυχίες. Στη λογική υποστήριξης «θεμελιωδών φιλελεύθερων ευρωπαϊκών αξιών». Από πού όμως προκύπτει αυτό;

Στην ιστορία της πολιτικής φιλοσοφίας δεν υπάρχει πουθενά νομιμοποίηση μετακινήσεων από χώρα σε χώρα. Φιλόσοφοι όπως ο Bentham, o Stewart Mill, o John Lock πουθενά δεν ομιλούν για διασυνοριακούς πολίτες. Ακόμα κι ο Immanuel Kant, που αναφέρθηκε σε δικαιώματα ξένων, μιλούσε μόνο για όσους έκαναν εμπορικές συναλλαγές και κατοχύρωνε δικαίωμα χώρας υποδοχής να επιβάλει σκληρές κυρώσεις αν παραβίαζαν κάποιους κανόνες της (Perpetual Peace).

Αλλά επειδή κι ο πιο σύγχρονος John Rawls, θεωρητικός της ισότητας και της δικαιοσύνης, αποσαφηνίζει πως αναφέρεται  στους ενταγμένους σε μια ορισμένη κρατική οντότητα (A Theory of Justice). Oι υποστηρικτές του ελάχιστου κράτους (Robert Nozick), αν κι αποτελούν ανάθεμα για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αρνούνται βέβαια στο κράτος κάθε δικαίωμα ελέγχου συνόρων. Επιμένουν, όμως, πως οι ξένοι οφείλουν να σέβονται θεσμούς και νόμους, την ατομική ιδιοκτησία των άλλων και να καταδικάζουν βανδαλισμούς και τρομοκρατία («Libertarianism and Immigration». Mises Institute). Ισχύουν αυτά για μουσουλμάνους μετανάστες;

Και κάτι άλλο. Ακατανόητο. Σε Μέση Ανατολη και Αφρική σφάζονται χριστιανοί από μουσουλμάνους κι έρχονται σαν «πρόσφυγες» μόνο μουσουλμάνοι! Μπορεί να το εξηγήσει κανείς; Ο επίτροπος;

Η Επιτροπή; Οι φιλεύσπλαχνοι καλωσοριστές;

Οι ευρωπαϊκές ελίτ καθυβρίζουν και ειρωνεύονται τον πρόεδρο Τραμπ. Ενώ όμως οι χώρες τους τσαλαβουτούν στα αδιέξοδα, στην Αλαμπάμα, στο Αρκανσο, στο Νιου Τζέρσεϊ και στο Τέξας η ανεργία έπεσε στα ιστορικά χαμηλότερα, ενώ στο Μέιν, στη Β. Ντακότα, στην Πενσυλβανία και στο Βερμόντ ακολουθεί σταθερά πτωτική πορεία.

Σεβασμός, λοιπόν, στις ανησυχίες των λαών. Αυτές θα πρέπει να οδηγούν ευρωπαϊκές ηγεσίες. Για να επιβιώσει αύριο η Ευρώπη.