Θ’ αλλάξει στα 80 του;

«Οι Αμερικανοί δεν είναι οι άτρωτοι», είχε δηλώσει πριν από το μεταξύ μας παιχνίδι ο Σκουρτόπουλος. Πράγματι. Οι Αμερικανοί δεν ήταν άτρωτοι. Οχι όμως από μας. Πήγανε να την πατήσουνε στο ματς με την Τουρκία (που δεν θα τους στοίχιζε) αλλά τη σκαπουλάρανε. Φάγανε δέκα πόντους στο κεφάλι από τη Γαλλία κι έξω από την τετράδα. Συμβαίνουν στον αθλητισμό εκπλήξεις. Ακόμα και στο μπάσκετ. Που δεν οφείλονται ούτε στην τύχη ούτε στις συγκυρίες. Η Γαλλία είναι ομάδα.

Ξαναλέμε ότι έχει τον ίδιο προπονητή, τον Βενσάν Κολέ, δέκα χρόνια. Εχουν τον καλύτερο αμυντικό του NBA, τον Ρούντι Γκομπέρ. Εχουν τον Φουρνιέ και τον Κολό. Είναι ομάδα. Παίζουν και άμυνα και επίθεση. Σκοράρουν με όλους τους τρόπους. Και από κοντά και από μακριά. Σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, οι Γάλλοι έχουν κατακτήσει τρία ευρωπαϊκά μετάλλια (χρυσό, αργυρό, χάλκινο). Κι ένα χάλκινο σε Παγκόσμιο. Με τον ίδιο προπονητή.

Αλεπού

Παρεμπιπτόντως οι Γάλλοι έχουν και διευθυντή εθνικών ομάδων στο μπάσκετ. Τον Πάτρικ Μπίσλι. Εμείς από το 2009 πάμε από τον Ζούρο στον Τρινκιέρι, από τον Τρινκιέρι στον Κατσικάρη, από τον Κατσικάρη στον Μίσσα, από τον Μίσσα στον Σκουρτόπουλο και πάει λέγοντας. Γιατί; Γιατί στο ελληνικό μπάσκετ κάνει κουμάντο ένας εμμονικός 80χρονος. Στο μυαλό αλλά και στην πρακτική του Γιώργου Βασιλακόπουλου, η έννοια προπονητής έχει απαξιωθεί. Το δηλώνει μάλιστα και δημόσια. Δεν το κρύβει στις κατά καιρούς τοποθετήσεις του. «Οι ομάδες ξεκινάνε από τους παίκτες και παίκτες έχουμε». «Τι να τον κάνουμε τον προπονητή από τώρα; Δεν βιαζόμαστε». Είναι προφανές ότι έχει μείνει 30 χρόνια πίσω. Στο 1987. Οταν η Ελλάδα πήρε το Ευρωπαϊκό. Οταν με τον Κώστα Πολίτη κέρδισε στον τελικό τη Σοβιετική Ενωση και την αλεπού των πάγκων, Αλεξάντερ Γκομέλσκι. Οταν έχεις Γκάλη – Γιαννάκη τι να τον κάνεις τον προπονητή;

Ταλέντο

Το ημερολόγιο όμως δείχνει 2019. Οχι 1987. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι τις ομάδες τις κάνουν οι παίκτες, η Ελλάδα, όχι Γκάλη – Γιαννάκη δεν έχει, αλλά ούτε Παπαλουκά – Διαμαντίδη – Σπανούλη. Καλούς παίκτες έχουμε. Δεν μπορείς να πεις ωστόσο ότι περισσεύει το ταλέντο από τα μπατζάκια τους. Κακά τα ψέματα. Να πήγαινε αυτή η ομάδα στους 8 να κάνει τι; Να κοντράριζε την Αργεντινή; Τη Σερβία; Την αθλητική Αυστραλία; Την Ισπανία; Η υπεραισιοδοξία των αθλητικογράφων («αν όχι τώρα, πότε;») ήταν προκλητική. Ανεβάζοντας τον πήχη στην τετράδα. Με ποια ομάδα και ποιον προπονητή; ΟΚ, υπερβολικοί οι αμερικανοί σχολιαστές. «Να γίνει ντόπινγκ κοντρόλ στον Σκουρτόπουλο», ο ένας, «ντροπή για την Ελλάδα να έχεις τον Γιάννη και να μην ξέρεις να τον χρησιμοποιήσεις», ο άλλος. Και δεν νομίζω να έχουνε κάτι προσωπικό μαζί μας. Κακά τα ψέματα. Στα τουρνουά παίρνεις αυτό που αξίζεις.

Αδυναμία

Βλέποντας τα νοκάουτ παιχνίδια, διαπιστώνεις ότι η Ελλάδα δεν είχε καμιά θέση. Δεν άξιζε για παραπάνω. Και η ποιότητα του ρόστερ δεν ήταν αρκετή, αλλά πάνω απ’ όλα μιλάμε για μη ομάδα. Αδούλευτη σε βάθος χρόνου, χωρίς συνέχεια και με εξόφθαλμη την αδυναμία να αξιοποιήσει το υπερόπλο Γιάννης. Και σχετικά με το ρόστερ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αυτούς έχεις μ’ αυτούς θα παίζεις. Οι Γάλλοι έχουν τον Γκομπέρ κι εσύ τον Μπουρούση στα 36 του. Να απαξιώνεις, να καταργείς ουσιαστικά τον ρόλο του προπονητή εν έτει 2019 είναι αδιανόητο. Συνιστά έγκλημα. Και τα εγκλήματα, στον αθλητισμό, τιμωρούνται. Οπως σε τιμώρησαν οι γεροντάρες της Βραζιλίας και σου γύρισαν το ματς από το -17. Ενα ακόμα τουρνουά πήγε στράφι και τα χειρότερα είναι μπροστά. Ερχονται. Τι μπορεί ν’ αλλάξει δηλαδή; Αν κάποιος πιστεύει ότι θ’ αλλάξει ο Βασιλακόπουλος στα 80 του, πάσο.