Τα ευρω-κορωνοομόλογα και η ώρα του Ευρωμεσογειακού Μετώπου…

Η μόνη διέξοδος αξιοπρέπειας και ευθιξίας για τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, από τον γερμανο-αυστρο-ολλανδικό εμπαιγμό των “αδύνατων” εταίρων της ΕΕ, με τα ευρω-κορονοομόλογα, είναι η χωρίς κανένα δισταγμό σύμπηξη ευρωμεσογειακού μετώπου αλληλεγγύης:

Η αλληλεγγύη αυτή θα οδηγήσει νομοτελειακά στην ισότιμη συνύπαρξη των “πατρικίων” του βορρά με τους “πληβείους” του ευρωπαϊκού νότου και θα ανατρέψει τον μύθο του… “καθυστερημένου” ευρωμεσογειακού νότου. Για τον απλούστατο λόγο, ότι η Κύπρος, η Ελλάδα,

Όμως για λόγους υπερσυγκέντρωσης των οικονομικών δραστηριοτήτων στα “κέντρα αποφάσεων” του γερμανο-αυστρο-ολλανδικού άξονα, το Βερολίνο, η Χάγη και η Βιέννη έχουν οδηγήσει με σειρά ασυγχώρητων γραφειοκρατικών εμπαιγμών τις διαπραγματεύσεις για τα ευρο-ομόλογα ή αλλιώς για ένα ευρωπαϊκό “Σχέδιο Μάρσαλ”, στο απειλούμενο σημερινό ναυάγιο. Ή σε συμβιβαστικές λύσεις, που νομοτελειακά οδηγούν στην τακτική των Σαϋλόκ του τραπεζικού δανεισμού. Ή με άλλα λόγια στον Γολγοθά νέων “μνημονίων”.

Ειδικότερα η συμπεριφορά της ερίτιμης Φράου Μέρκελ θα έπρεπε να είναι άκρως πιο προσεκτική, έναντι των Ελλήνων, γιατί όχι και των υπόλοιπων λαών της ΕΕ, για δύο κυρίως λόγους:

– Για την επίμονη και παχυδερμική άρνηση όλων των μεταπολεμικών γερμανικών κυβερνήσεων να αποζημιώσουν την Ελλάδα για τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και της αρπαγής ή καταστροφής των κρατικών και ιδιωτικών περιουσιών. Στο αποτέλεσμα βεβαίως αυτό συνέδραμαν τη Βόνη και το Βερολίνο μερικοί από τους δικούς μας κυβερνητικούς παράγοντες, που υπέκυπταν στον προβαλλόμενο ετεροβαρή συμψηφισμό των γερμανών: “Ξεχάστε τις αποζημιώσεις, γιατί εμείς σας βοηθήσαμε να μπείτε στην Κοινή Αγορά”.

– Για την χωρίς καμία επιφύλαξη της Ελλάδας, να συμμετάσχει, με τα άλλα κράτη μέλη στην οικονομική συνδρομή, για την επανένωση των δύο Γερμανιών το 1990-1991.

Στο δεύτερο αυτό σημείο, δεν μιλάμε πλέον μόνο για την υποδειγματική αλτρουϊστική συμπεριφορά της Ελλάδας, αλλά και για παχυδερμική αχαριστία της Βόνης και του Βερολίνου προς ένα θύμα του ναζισμού, που χάριν της εταιρικής αλληλεγγύης έπνιξε έστω και προσωρινά τον πόνο από τα δεινά της γερμανικής Κατοχής. Χωρίς τούτο βέβαια να οδηγεί στην απόσβεση των απαράγραπτων και αδιαπραγμάτευτων αξιώσεών μας για τις πολεμικές αποζημιώσεις…

Μέχρι στιγμής παρήγορος καλός οιωνός, για την … συγκρότηση του σωτήριου ευρωμεσογειακού μετώπου, είναι η σθεναρή έως τώρα αντίσταση του Εμμανουέλ Μακρόν.

Ποντάροντας στο ρόλο μιας Γαλλίας, που κατέχει τη δεύτερη θέση οικονομικής ευρωστίας στην ΕΕ, αλλά και στην γκωλική παράδοση του δόγματος “Η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους”, με οδηγό λοιπόν αυτό το γεωπολιτικό credo, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας τάσσεται στο πλευρό των 9 χωρών της ΕΕ, που εν ονόματι της ισονομίας και της αλληλεγγύης, αντιτάσσονται στον ατομικιστικό ωφελιμισμό του τριεθνούς άξονα Γερμανίας-Ολλανδίας-Αυστρίας.

Αξίζει στο σημείο αυτό  να επαναλάβω κάτι, που έχω ξαναγράψει σε σχετικώς πρόσφατα κείμενά μου, υπέρ μιας πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, αλλά και αμυντικά αμιγώς Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ειδικότερα, ως προς την αμιγώς ευρωπαϊκή άμυνα, είναι πασιφανές, ότι η πραγματοποίησή της, με τη δημιουργία ενός ευρωστρατού, ως μιας εγγυήτριας ευρωπαϊκής δύναμης ασφάλειας και ειρήνης, μια παρόμοια λοιπόν εξέλιξη θ’ άνοιγε το δρόμο, για την κατάργηση της σημερινής Ευρώπης, έρμαιας των πολλών ταχυτήτων και των επιλεκτικών ευρωπαίων εντολοδόχων ενός ΝΑΤΟ, πολλαπλώς παρηκμασμένου…