Σε κοινή θέα

Στην οργανωμένη παραλία του νησιού το «μαγαζί» προσφέρει ανά δύο ξαπλώστρες, ένα μεγάλο μπουκάλι ανθρακούχο νερό, σε σαμπανιέρα παρακαλώ, μαζί με λεμόνια. Διψασμένη, με το που έφτασε ο δίσκος, άρπαξα το μπουκάλι για να πιω αλλά η κραυγή της 28χρονης φίλης με επανέφερε στην τάξη. «Αχ, μη το χαλάς» με πρόσταξε ελαφρώς εκνευρισμένη αφού ήδη σκόπευε το «ινσταλέισιον» με το υπερόπλο της. Την κάμερα του κινητού της το οποίο, από την ώρα που φύγαμε από το σπίτι, δεν είχε αφήσει από το χέρι της (νομίζω ότι, γενικά, τις τρεις μέρες που περάσαμε

μαζί δεν το άφησε από το χέρι της). Περίμενα λοιπόν στωικά να φωτογραφίσει τα νερά με τα λεμόνια πριν ξεδιψάσω. Οπως, πριν καταλήξουμε στη συγκεκριμένη παραλία, είχαμε περάσει από άλλες δύο για να αποφασίσει σε ποια θα μπορούσε να βγάλει τις καλύτερες φωτογραφίες και να κάνει τα καλύτερα στόριζ για το Instagram. Εξάλλου ο τριαντάρης σύντροφός της – γιος παιδικών φίλων μου – μου την πρωτοσύστησε ως «πολύ πάουερφουλ στα σόσιαλ». Μετά μου είπε ότι είναι δικηγόρος και μάλιστα με εξαιρετικές σπουδές.

Για καλή ή για κακή μου τύχη, φέτος κάνω διακοπές κυρίως με άτομα σε ηλικίες που θα μπορούσαν, χαλαρά, να είναι παιδιά μου. Μπα, μόνο για καλό είναι. Η επί ίσοις όροις παρέα καταργεί τις «γονικές» αποστάσεις και δημιουργεί συνενοχές. Αναζωογονητικό αλλά και χρήσιμο. Προστατεύει τους ανθρώπους της γενιάς μου και της κάθε μεγαλύτερης γενιάς από την ηλικιακή απομόνωση που η χαλαρότητα των διακοπών (συν η γυμνότητα των σωμάτων στις παραλίες) κάνει πιο ευδιάκριτη – φοβάμαι και πιο γραφική. Διότι άλλο να ζηλεύει κάθε γενιά τα δικά της νιάτα κι άλλο να ξινίζει με τα σημερινά.

Και τα σημερινά νιάτα ζουν τη ζωή τους μέσα από τις κοινοποιήσεις των σόσιαλ. Ναι, ξέρω ότι, αριθμητικά, μπορεί να μην πρόκειται για την απόλυτη πλειοψηφία. Αλλά πρόκειται για την απόλυτη τάση. Μιλάμε για τη γενιά η οποία θα καταχωρηθεί ως αυτή που μοιράζεται σε κοινή θέα την εξωραϊσμένη καθημερινότητά της. Ναι, όλοι το κάνουν. Και οι συνομήλικοί μου και οι λίγο νεότεροι και οι λίγο μεγαλύτεροι. Αλλά αυτή είναι η γενιά που με το υπέροχο θράσος της νιότης της μπέρδεψε τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο «μοιράζομαι» και στο «εκτίθεμαι», ανάμεσα στη σχέση με τον ορατό «απέναντι» και το αόρατο «κοινό».

Εχω περάσει πολλές από τις διακοπές των νεανικών – και όχι μόνο – χρόνων μου «κρυπτόμενη» από ένα τουλάχιστον πρόσωπο. Κάποια φίλη που δεν ήθελα να ξέρει πόσο καλά είχα περάσει με μια άλλη παρέα, ένα φλερτ που στράβωσε και προτιμούσα να εξαφανίσω τα ίχνη μου, ακόμη και ένα ψέμα στη δουλειά. Κάπως έτσι τα μπερδεύαμε οι περισσότεροι. Ηταν καλύτερη αυτή η «τυφλόμυγα»; Ισως όχι αλλά είχε μια γοητεία. Μπορώ να κατανοήσω το σημερινό «σε κοινή θέα»; Σίγουρα όχι, ακόμη και όταν ενδίδω εγώ η ίδια. Αλλωστε τις νέες εποχές καλύτερα να τις παρακολουθούμε παρά να προσπαθούμε να τις εξηγήσουμε.