Προσκυνώ τη χάρη σου… Θεέ μου!

Προσφέρει, αν μη τι άλλο, μέγιστη κοινωνική υπηρεσία αυτές τις μέρες ο Μάικλ Τζόρνταν και τούτου δοθέντος οφείλουμε να τον ευχαριστούμε, ου μην και να τον ευγνωμονούμε!

Από τη στιγμή που όλος ο μπασκετικός (και όχι μονάχα αυτός) κόσμος στροβιλίζεται στους δικούς του ρυθμούς αφήσαμε κατά μέρος τον ιό και πιάσαμε τον Θεό!

Τον «Θεό», εντός εισαγωγικών βεβαίως, καθόσον κρίνοντας από τον πάταγο που προκαλεί η προβολή του ντοκιμαντέρ «The Last Dance», δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά αμφιβολία…

Ακόμη και τώρα, 22 χρόνια μετά τον τελευταίο χορό των Μπουλς και 17 μετά τη δική του κάθοδο

Επίτηδες έβαλα κεφαλαίο το ταυ, για να ταιριάζει στη (ρέπουσα προς την ιεροσυλία) κουβέντα περί της ανωτέρας δύναμης, την οποία δεν είχε διστάσει να κατονομάσει και να την περιγράψει κιόλας με εξόχως γραφικό τρόπο (όχι όποιος κι όποιος, ούτε ο πρώτος τυχών, αλλά) ένας μεγάλος ανταγωνιστής του, που θα μπορούσε να θεωρείται ημίθεος!

Στον Λάρι Μπερντ αναφέρομαι ο οποίος είχε πει πως «ο Τζόρνταν είναι ο θεός που κατέβηκε στη γη μεταμφιεσμένος σε παίκτη του μπάσκετ»…

Wow!

Ο Σαλβαδόρ Νταλί πάλι είχε πει ότι «η τελειότητα είναι μια ουτοπία στην οποία δεν θα φτάσουμε ποτέ», αλλά εδώ η σακούλα ελέγχεται: ο Τζόρνταν, κατά πολλούς, όχι μόνο την έφτασε, αλλά την ξεπέρασε κιόλας…

Είχε πάντως ακόμη και στην τελειότητά του κάποια απωθημένα: ένα από αυτά ήταν να μπορούσε να παίξει ένα μονό με τον θρύλο των Λέικερς, Τζέρι Γουέστ, που απεικονίζεται στο λογότυπο του ΝΒΑ.

Αργότερα επικαιροποίησε αυτό το απωθημένο του, βάζοντας στο ίδιο κάδρο τον ΛεΜπρον Τζέιμς, τον Ντουέιν Γουέιντ και κυρίως τον Κόμπι Μπράιαντ, από τον οποίο φοβόταν κιόλας ότι θα έχανε.

Ο λόγος; Είχε κλέψει, λέει, όλες τις κινήσεις του!

Δεν είχε άδικο, μηδέ της γλώσσας του σώματος και των μορφασμών εξαιρουμένων, χώρια που ο Ρικ Πιτίνο έλεγε – και είχε δίκιο – ότι στην αρχή της καριέρας του ο Βlack Mamba μιλούσε κιόλας ακριβώς όπως ο Air!!!