Πανικός στην ΕΟΚ από την υποψηφιότητα Λιόλιου – Τι σηματοδοτεί η κίνησή του

Κάποιοι λένε ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει προσφέρει πολλά στο ελληνικό μπάσκετ. Ίσως και να έχουν δίκιο, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήταν μέρος της λύσης. Εδώ και δεκαετίες είναι μέρος του προβλήματος, αν δεν είναι αυτός ΤΟ πρόβλημα. Κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η ΕΟΚ είχε να επιδείξει δραστηριότητα, τα τελευταία έτη περιορίζεται σε επικοινωνιακά τρυκ και διχαστικά διλήμματα. Η εμφάνιση

του Βαγγέλη Λιόλιου σκόρπισε πανικό, καθώς κατέρριψε και το τελευταίο ψεύτικο επιχείρημα των… αυλικών.

Τι μας έλεγαν εδώ και μήνες, από τότε που έγινε πασιφανές ότι η διοίκηση Βασιλακόπουλου είναι επιζήμια για το ελληνικό μπάσκετ; «Δεν υπάρχει άλλος να αναλάβει». «Αν υπάρχει κάποιος που θέλει, γιατί δεν βγαίνει μπροστά;». Ήταν, δε, τόσο μακριά νυχτωμένοι, που ξιφουλκούσαν εναντίον των πρώην παικτών, θεωρώντας ότι εκεί ήταν η μοναδική απειλή. «Δεν είναι προσόν να είσαι πρώην παίκτης» έλεγαν.

Πολύ ωραία. Να, λοιπόν, που υπάρχει έμπειρος παράγοντας, νέος, πετυχημένος στο έπακρο, με όραμα για το μπάσκετ και δεν προβάλλει ως μοναδικό προσόν ότι ήταν πρώην αθλητής. Άνθρωπος που θέλει να ενώσει, όσους ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δίχασε με την πολιτική του. Γιατί, η αλήθεια είναι πως το μπάσκετ έχει ανάγκη από ανθρώπους που θα γεμίσουν τα χαντάκια, που θα σβήσουν τις διαχωριστικές γραμμές, που θα ενώσουν.

Το επόμενο αφήγημα της «αυλής» θα είναι ότι ο Λιόλιος είναι… «ερυθρόλευκων» αποχρώσεων, έτσι ώστε να συνεχίσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να στηρίζει τον Βασιλακόπουλο. Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς ο «ισχυρός άνδρας» του Προμηθέα έχει φροντίσει να τηρήσει ουδετερότητα, θέλει να επικοινωνήσει την υποψηφιότητά του και στους δύο «αιώνιους» και κυρίως θέλει να τους φέρει κοντά, να βρουν εκείνα που τους ενώνουν, όχι εκείνα που τους χωρίζουν.

Εδώ και καιρό γνωρίζει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος την πρόθεση του Βαγγέλη Λιόλιου να ανακατευτεί με τα… κοινά κι έχει μαραζώσει. Γιατί κατάλαβε ότι υπάρχει πλέον λύση και όραμα. Γιατί ο Λιόλιος δεν θα ασχοληθεί τόσο με το επαγγελματικό μπάσκετ, όσο με την ανάπτυξη του σπορ, έτσι όπως με απόλυτη επιτυχία και στοχοπροσήλωση έχει κάνει στον Προμηθέα. Γιατί ο Λιόλιος δεν είναι από εκείνους που… εκβιάζονται, από εκείνους που θα λυγίσουν. Αλλά και για κάτι ακόμα.

Πίστευε, γιατί έτσι του είχαν πει οι «αυλικοί» του ότι ο Λευτέρης Αυγενάκης ξύπνησε ένα πρωί κι αποφάσισε να πάει απέναντί του. Κατάλαβε ότι δεν είναι προσωπικό ζήτημα, ούτε καν ότι ο Υφυπουργός Αθλητισμού έχει την απόλυτη στήριξη (αν όχι την εντολή) από την Κυβέρνηση. Κι όταν λέμε Κυβέρνηση, αναφερόμαστε στο υψηλότερο επίπεδο. Πιο ψηλά δεν έχει…

Αυτό που κατάλαβε και μαζί αντιλήφθηκε ότι το παιχνίδι χάθηκε οριστικά, είναι πως έχει στραφεί απέναντί του όλος ο πολιτικός κόσμος. Πλέον δεν έχει συμμαχίες και μην γελιέστε, μέσω πολιτικών διαδρόμων και διαδρομών βρέθηκε στην κορυφή του αθλήματος.

Ο ίδιος βαυκαλίζονταν πως είχε δίπλα του την οικογένεια του μπάσκετ. Η τελευταία κόντρα με τον Μάκη Αγγελόπουλο, το #mexritelous των αδερφών Αγγελόπουλων, η ανοιχτή κόντρα με τις κορυφαίες μορφές του αθλήματος, προεξέχοντος του Νίκου Γκάλη, η αστοχία σε δηλώσεις που στη συνέχεια ανασκευάζει, όπως η περιβόητη δήλωση περί «πομάκων» της Ξάνθης, οι ακραίες απόψεις για το ΝΒΑ, η κόντρα με την Ευρωλίγκα, η ανταλλαγή μηνύσεων με κορυφαίους Έλληνες διαιτητές (Γκόντας, Φούφης), δείχνουν πως στο μπάσκετ έχει πολύ λιγότερους φίλους απ’ όσους φαντάζεται και συντριπτικά λιγότερους απ’ όσους του λένε οι σύμβουλοί του.

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι… τοξικός. Είναι άνθρωπος που προκαλεί με την παρουσία του έριδες και διχασμό στο μπάσκετ. Ο Βαγγέλης Λιόλιος είναι ακριβώς στην απέναντι όχθη. Ενωτικός, άνθρωπος που έχει όραμα για το μπάσκετ, που βρίσκεται στην ανατολή της παραγοντικής του διαδρομής κι όχι στη δύση. Δεν τίθεται σύγκριση. Το ποτάμι, έτσι κι αλλιώς δεν γυρίζει πίσω. Κι αν τα νερά του είναι… ορμητικά, θα συμφωνήσουμε με τον Μπέρτολτ Μπρεχτ. «Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού κι όχι τις όχθες που τα περιορίζουν».