Οταν βάζεις ψηλά τον πήχη

Να οργανωθούμε. Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να είναι το κεντρικό σύνθημα στο εσωτερικό της κυβέρνησης για την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Κι αυτό επειδή η πρώτη εντύπωση που μένει από τις ανακοινώσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα είναι ότι διάθεση υπάρχει, μέτρα λαμβάνονται, αλλά χωρίς κεντρικό σχεδιασμό.

Ποια είναι η συνήθης τακτική; Κάποιος υπουργός βγαίνει σε ένα τηλεοπτικό κανάλι και προαναγγέλλει κάτι, κάποιος άλλος, την ίδια ώρα, ανακοινώνει κάτι άλλο σε μια συνέντευξη Τύπου κι ένας τρίτος δίνει «το στίγμα των προθέσεών του» από το βήμα της Βουλής

ή από οπουδήποτε αλλού, χωρίς να αποκλείεται κάποιος τέταρτος και κάποιος πέμπτος να αναλύουν κάπου αλλού δημόσια τα σχέδιά τους.

Το αποτέλεσμα είναι στο τέλος της ημέρας να δημιουργείται η εντύπωση του κομφούζιου. Στην καλύτερη, κάποιοι δεν μαθαίνουν ποτέ τι ανακοινώθηκε και κάποιοι άλλοι νιώθουν απλά «ριγμένοι». Υπάρχει, δηλαδή, ταυτόχρονα η αίσθηση των αποκλεισμών στη χειρότερη ή του «κάνουν λίγα» και «δεν δίνουν πολλά» στην καλύτερη.

Πριν από μόλις τρεις μήνες, ο συγκεκριμένος χειρισμός και τα επέκεινά του θα ήταν η κανονικότητα. Σήμερα, όχι. Για έναν λόγο: Ο πήχης από την επιτυχή αντιμετώπιση του υγειονομικού προβλήματος ανέβηκε πολύ ψηλά και μαζί και οι προσδοκίες. Και η κυβέρνηση καλείται – τώρα – να τον ξεπεράσει, αφού, απλά, αυτή τον έβαλε εκεί.

Στο πλαίσιο αυτό, η πολυφωνία είναι το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που πρέπει να αντιμετωπίσει. Οπως προκύπτει από την εμπειρία της πανδημίας, τις ανακοινώσεις τις κάνει, βασικά, ένας και μαζί του, κάθε μέρα, καλείται κάποιος επιπλέον, δίπλα του, να τις εξειδικεύσει. Σε μια συγκεκριμένη ώρα και σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Εν προκειμένω, ο υπουργός Οικονομικών είναι αυτός που καλείται να σηκώσει το κύριο βάρος, πλαισιωμένος από έναν ή περισσότερους υπουργούς (αναλόγως του περιεχομένου των ανακοινώσεων), αλλά και κάποιους – κι έχει πολλούς – επιφανείς οικονομολόγους, που θα εξηγούν κάθε φορά γιατί πρέπει να γίνει ό,τι θα γίνει. Και τι θα συνεπάγεται αν δεν γίνει.

Η υγειονομική αντιμετώπιση του προβλήματος απέδειξε ότι ο πληθυσμός είναι έτοιμος και ώριμος να ακούσει. Αρκεί να πεισθεί. Με την τακτική που ακολουθείται σήμερα, του «ανακοινώνω δεξιά και αριστερά», ακόμα και οι τριπλάσιοι πόροι να διατεθούν για την ενίσχυση των επαγγελματικών ομάδων, στο τέλος κανείς δεν θα είναι ευχαριστημένος. Στο μεταξύ, τα λεφτά δεν είναι και ατελείωτα. Εδώ ακόμα και στις ΗΠΑ που είναι, άρχισαν να αναρωτιούνται: Πόσα ακόμα;